Trouble in paradise

Hallo iedereen,

eventjes een dringende update. Ik weet niet of het bij jullie al in het nieuws is. Maar er zijn hier wat politieke problemen. eventjes uitleggen wat er blijkbaar gebeurd is. Correa (de president) heeft blijkbaar eisen van de politie geweigerd, hierop is de politie massaal in staking gegaan. Op dit moment is het hier een grote choas (blijkbaar). Er worden tankstations en banken overvallen. Het verkeer zit volledig vast en sommige delen van de stad zijn volledig afgesloten.

zonet is de tweede broer thuis gekomen. Hij moest door de stad met de auto. Ze gooien blijkbaar met stenen enzo...

Wij mogen het huis NIET verlaten. Ook niet naar het werk. Hier in het huis is het veilig. Wij zijn dus veilig. We zitten hier momenteel enkel vast.

Wij zullen jullie laten weten als we nog iets anders horen maar de communicatie loopt hier niet al te vlot.

Groetjes van ons

Een comedie (tragedie): de examenweek

Hallo iedereen,

Sorry maar hier is weer een niet bemoedigend blogberichtje, maar ik moet het toch eventjes kwijt. Mijn dokter in de voormiddag (deze die enkel tieners heeft), heeft elke maandag, woensdag en vrijdag een 5 à 10 studenten, in groepjes van vier. Het zijn er wel elke keer andere dus in totaal een stuk of twintig. Nu, deze week was het dus examenweek. Het onderwerp van het examen waren het gynaecologisch onderzoek, soa's en het uitstrijkje. Oh ja nog een detail... Deze studenten zitten in het 6de jaar geneeskunde. (hier is het 7 jaar basis - zelfde als bij ons- en 3 jaar specialisatie - bij ons is het 5 jaar specialisatie)
Een gynaecologisch onderzoek bestaat uit de volgende stappen. Geen enkele student heeft al deze stappen uitgevoerd. Ik betwijfel zelfs of ze gestudeerd hadden.

Gebuisde student 1: Deze student heeft de eerste stap (gewoon kijken) al overgeslaan en begon direct met het speculumonderzoek. Gij gaat achter het gordijn (waar de gynaecologische stoel staat) en plaatst het speculum, waarop ik en de dokter haar horen roepen van de pijn. De dokter gaat vlug kijken wat er gebeurd en... Hij heeft het speculum gewoon weg achterstevooren geplaatst. Dit onderzoek is zo al niet aangenaam, en op deze manier nog veel erger. Dit was dus een dikke buis.

Gebuisde studente 2: Dit was een meisje die al met een air binnenkwam, waarop ze ook de eerste stap overslaat en over gaat naar de tweede (speculum onderzoek). Een half uur later is het haar nog altijd niet gelukt en is het meisje serieus aan het bloeden van al dat gepruts. = Nog een buis.

Niet gebuisde maar iet wat vergeetachtige student 3: Deze deed alles goed en was ook een van de favorieten van de dokter. Tot hij een uitstrijkje neemt (hij heeft trouwens alle stappen goed uitgevoerd) en zijn handschoenen uittrekt. Hierop vraagt de dokter of hij klaar is, hij zegt ja en de dokter antwoord met: ooh leuk, want dit meisje licht hier wel nog met het speculum.

Sommige dingen waren om te lachen, andere dingen om bij te wenen. Kortom allen niet echt bemoedigend. Daar komt nog bij dat al deze studenten meer dan 40 min nodig hadden bij elke patiënt. Wat inhoud dat er daarna veel sneller moest gewerkt worden om op een 1.5h nog een 15 tal patiënten te zien. Onmogelijk trouwens.

Oke, dat was mijn rare soms frustrerende week. Hopelijk een iets wat leuker blog berichtje over de stage volgende keer.

Dikke kussen van mij (en van Kaat natuurlijk ook)

Het leven zoals het is: tienerzwangerschappen in Ecuador

Hallo iedereen!!

Hoe gaat het daar in het Belgenlandje? Voor de verandering eens een blogbericht over stage in de plaats van reisverhalen. Ik weet niet of ik het al verteld heb maar in de voormiddag volg ik een dokter die enkel zwangeren ziet onder de 18 jaar. Net vandaag zijn de cijfers van bevallingen uit de eerste helft van 2010 bekend gemaakt (januari t.e.m. juni). En ik vind dit toch wel wat schokkend. hier zijn ze:


Vaginaal/Keizersnede
Jan: 806/1056
Feb: 748/1025
Maa: 932/1305
Apr: 885/1301
Mei: 987/1346
Juni: 893/1288
5251/7321 --> in totaal 12572 bevallingen!

Dit zijn ENKEL de cijfers van de geboortes bij meisjes ONDER de 18 jaar. Dit zijn immense cijfers! als we dit voor jullie even vergelijken met cijfers uit België: In heel Vlaanderen en in het UZ Brussel in 2008 waren er om exact te zijn 67.604 bevallingen. Hier gaat het slechts om 1 ziekenhuis, om een half jaar en vooral over meisjes onder de achttien jaar! De jongste zijn soms 10 tot 11 jaar, wat soms echt schrijnende situaties oplevert. Voor wie het interesseert kijk ook eens naar de verhouding vaginale bevallingen t.o.v. keizersnedes. Dit is op zich ook al moeilijk te geloven.

Ik zal eventjes een voorbeeldje geven van een van de ergste feiten dat ik hier al ben tegengekomen. Vorige week kwam er een meisje op consultatie. Ze zag er nog heel jong uit, maar dat is niet uitzonderlijk. Ze was al ongeveer een 35 weken zwanger (dat is bijna acht maanden) en ze bleek amper 11 jaar te zijn. Mijn mond viel bijna open. Maar dit was nog niet het ergste. Ze draagt namelijk het een kindje van haar nonkel... Dit vond ik echt verschrikkelijk. Het meisje heeft geen andere keuze dan deze zwangerschap uit te dragen. Alsof een trauma als dit nog niet erg genoeg is, zal zij voor de rest van haar leven geconfronteerd worden met een kindje geboren uit een allesbehalve menselijk moment. Tijdens de hele consultatie keek zij met een emotieloos gezicht voor zich uit. Bij zoiets breekt echt mijn hart. Maar hier in Ecudor bestaan er bijna geen andere mogelijkheden.

Abortus provocatus (abortus met opzet) is hier wettelijk namelijk niet toegelaten. Dit is waarschijnlijk mede doordat dit een heel katholiek land is. Dit, samen met het feit dat de mensen hier heel slecht geïnformeerd zijn over anticonceptieva, maakt dat deze jonge meisjes geen andere keuze hebben dan de zwangerschap uit te dragen.

Ik heb hier met mijn dokter eens over gepraat en zij vertelde mij dat Abortus provocatus wel wordt uitgevoerd (illigaal en dus ook zeer gevaarlijk). Zij zii mij ook dat het niet uitzonderlijk is dat hier mensen aan sterven. Zo stond er blijkbaar onlangs een groot artikel in de krant over een organisatie die deze abortusen uitvoerd met cytotec (een medicatie die hiervoor bij ons ook wel gebruikt wordt, maar onder strenge medische controle). Bij dit artikel stond zelfs een telefoonnummer. De dokter vond dit echt een schande. Toen wij in Cuenca rondliepen kwamen wij trouwens het volgende tegen:











= Veilige Abortus, het telefoonnummer, voor de gezondheid van de vrouw


Deze simpele grafitie tekening kan veel kwaad berokkenen.

Zo zie je maar dat hier ook minder leuke kantjes zijn, maar dit laten wij niet aan ons hart komen. Wij proberen gewoon onze patiënten zo goed mogelijk te verzorgen.

Groetjes van mij en Kaat.

Op reis tijdens de reis :)

oooow ow het is weer eventjes geleden :)

de drukte berooft ons van zin en tijd om de voorbije dagen een deftige blog te schrijven.. onze oprechte excuses daarvoor!

Het komt ook omdat het op het werk eigenlijk volledig hetzelfde was als de eerste week en dat zal de volgende week weer zo zijn dus daar kan ik alleen maar hetzelfde over vertellen ;) behalve dat ik naar een bijscholing geweest ben over anemie tijdens de zwangerschap en dat ik er in slaap ging vallen en dat ik er niet veel van verstond dus ik weet er gelijk nog minder over dan voordien :p haha

Vrijdag skypte ik wat en daarna had abraham een verrassing in petto, nog een uitstapje! Eerst driehonderd uur op de bus en toen kwamen we aan in een ander deel van de stad, waar de rijkeren wonen. We gingen binnen in een paar grote winkelcentra, zoals het zuid in gent maar dan suuuuupergroot, echt suuuuuuuuupergroot! En overal veel dingen om te eten (normale dingen, yes!). de winkels zijn wel redelijk duur en schoon ofwel lelijk en goedkoop :p dat is een tegenvaller :) we hadden ook veel zin in een ijscreme :) we hadden er nog geen 1 gegeten hier! wel veel milkshakes, maar dat is niet hetzelfde ;) dus wij achter een ijs en eerst mochten we van alle soorten proeven, we stonden daar ommeduur met een hele hoop kleine proeflepeltjes in onze handen en maakten dan een keuze :) we kregen een grote ijskom, helemaal uit een ijskoek gemaakt, daarin twee reuzenbollen en daarop versiering :p jeetje de volgende ochtend zat het eten precies nog in mijn keel, precies of kheb niet al

les doorgeslikt. Abraham had nog iets als verrassing, hij ging ons voorstellen aan een andere vriend van hem die we nog niet ontmoet hebben, het was een leukerd :) we liepen daar nog wat rond en we gingen dan naar de ondergrondse parking, waar blijkbaar zijn auto stond. wow, een nieuwe jeep :p haha met een strooien hoed erin die natuurlijk op al ons hoofden werd gezet :) nice nice :) we zijn dan naar een bowlingding gaan zoeken en pas de derde stond ons aan :p ik was de grote loser want ik kan dat totaaaal niet :p haha! twee keer grandioos verloren maar ik vond dat niet zo erg, ik heb me heel erg geamuseerd :) dan gingen we moe naar huis en ik viel in slaap tijdens de rit naar huis. nog even verfrissen en ik viel als een blok in slaap. onverwacht nog een leuke avond erbij !

Maar jeetjemiena, wat was het weer vroeg dag! We vertrokken op weekend met zn tweetjes en daar hadden we allebei veel zin in! We konden dan eens ons plan trekken en volwassen zijn :) Met ons infoboek bij de hand, weten we welke dingen de moeite zijn, er staan plannetjes bij, uitleg en foto's, ... Voorbereiding: check. Maar.. het begin was al niet zo zelfstandig. we wisten welke bus we moesten nemen want abraham legt ons hier alles uit, maar wederom stond Martha erop dat ze ons wou voeren omdat ze ook weg moest.. oke dan maar :) Martha voerde ons naar de terminal waar we op onze bus moesten wachten die pas een goeie drie kwartier later ging vertrekken. en eenmaal erop, waren we vertrokken naar CUENCA, een rit van vier uur, waggel waggel... Drie van de vier uur hadden we te maken met kronkelbaantjes, we reden door het PARQUE NACIONAL EL CAJAS, een van Ecuadors mooiste paramo-gebieden. Paramo is een soort vegetatietype dat naar het schijnt veel schoonheid te bieden heeft die je het best kan zien als je door je knieën buigt en kijkt, maar wij zaten op de aangelegde wegen en raasden er overal voorbij waardoor het vegetatietype eigenlijk een saaie indruk maakte op ons. Maar de bergen, de meren ( in totaal zijn er meer dan 232!), de grote prachtige stukken nevelwouden waren meer dan de moeite waard.

Cuenca is de op twee na grootste stad van Ecuador en hoofdstad van de provincie Azuay. Ondanks de meer dan een half miljoen inwoners heb je geen moment het gevoel in een grote stad te lopen. Cuenca ligt midden in een prachtig groen bergland en wordt doorsneden door de Rio Tomebamba ( die we meermaals (gedeeltelijk) afwandelden :p goed voor de conditie! we zijn goed bezig jaaaa! ). In de zestiende eeuw werd het ingelijfd door de Inca's. zij bouwden in het dal een grote stad, volgens de overlevering zelfs de indrukwekkendste en rijkste stad van Ecuador, die kon concurreren met de Incasteden in Peru. Wij hebben daar niets van gemerkt, er was niets uit de oude tijd te bespeuren behalve een ruïne die tijdens ons bezoek niet toegankelijk was. In de eeuwen daarop werd Cuenca een intellectueel centrum dat veel dichters, schilders, advocaten en psychologen aantrok. Er is veel activiteit op cultureel gebied, waardoor het zijn bijnaam Athene van Ecuador kreeg.

We hadden ook een reuzehonger en gingen op zoek naar een restaurantje. Een pizzeriatje had meteen onze aandacht getrokken en (met hongerkwijl) gingen we binnen en bestelden we een pizza, dat heeft ons eens goed gesmaakt!

De Rio tomebamba heeft het meest van onze aandacht gekregen. Deels door de rust en het gras die we in Guayaquil niet hebben, en deels omdat er maar 1 museum open was.. Verdorie toch! Langs de oever van de rio tomebamba zagen we enkele mooie koloniale bouwwerken. Wat ons het meest geraakt heeft is dat in die rivier de vrouwen de was doen. De kleren liggen dan te drogen op het gras waardoor je wel een kleurig lappendeken krijgt, maar of de was daar nu properder weggaat dan toekomt, dat is de vraag ;)

Er waren ook veel mooie pleinen en parkjes, waaronder het hoofdplein PLAZA ABDON CALDERON, genoemd naar een vrijheidsstrijder uit Cuenca die overleed tijdens een veldslag. Aan de zijkant van het plein staat de Catedral de la inmaculada conception, een imposante kathedraal uit 1885. Een zot gebouw! En als je langs de zijkant ging kijken, zie je enkele prachtige blauw betegelde koepels die erbij horen. Aan de overkant van de kathedraal, aan de andere kant van het plein staat de oude kathedraal El Sagrario uit 1557. De toren van die kathedraal werd gebruikt als referentiepunt bij het bepalen van de evenaar. Het is gebouwd met stenen uit de incaruïnes.

Om de hoek ligt het plaza del carmen waar iedere dag een kleurrijke bloemenmarkt is. Iets verder kwamen we dan aan het Plaza San Fransisco, genoemd naar de gelijknamige kerk. Op dat plein was een grote markt waar wij een souvenirtje dachten te kopen, maar het trok eigenlijk echt op niets niets niets..

Op dat plein was evenals ons hotel, hotel Milan. Martine Moaerts, onze Vlaamse vroedvrouw die volgende week komt had ons dit aangeraden omdat de dekens daar een zaligheid zijn :) En oooooh ja, dat was het zeker! we gingen meteen op ons bed liggen en we kregen bijna de slappe lach uit gelukzaligheid, zo blij waren we omdat we eindelijk eens 's nachts wat op ons konden hebben :) In ons huis in Guayaquil ligt er namelijk maar een dun dekentje en we missen toch wel iets dikkers.. En wat ook heel leuk was: er was warm water in de douche! We hebben allebei van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens goed te weken :) prachtige prachtige prachtige momenten!

We hadden al superveel gewandeld langs de rio tometomba die dag! echt supersuperveel! We zijn onderweg 1 keer gestopt om een lekkere milkshake te drinken, maar veel van dat lekkers was er daar toch niet te bespeuren. Ayla bestelde haar er 1 met het fruit: naranjilla (iets tussen een tomaat en een pruim), maar de smaak was niet echt te pruimen :p en ik was blij dat ik een cocktail besteld had:) Cuba Libre, daar had ik zin in. Ik nam 1 slok en ik besefte al dat ik traag ging moeten drinken, het zat namelijk al in mijn hoofd. Haha! Het was superstraf, te straf waardoor het eigenlijk ook niet zo heel lekker meer was. Daar zaten we dan, allebei met een vurt drankje :p We kregen ook heel koud en besloten om onze wandeling verder te zetten. (nadat we ons drinken voor een deeltje uitgedronken hadden )

's Avonds gingen we nog iets eten in een kleine bar waar ik een broodje en Ayla een warm gerecht bestelde waarvan ik de naam niet kan onthouden :) Weeral was het lekker! En toen was het tijd om naar het hotel terug te keren :) onderweg kwamen we nog enkele bruiden en bruidegommen tegen. Wij kropen ons beddeken in, maar niet om te slapen hoor, nee want het was half zeven :p daar zaten we dan, goed ingepakt en kijkend naar disneychannel op tv :) Maar.. wel in het spaans, waardoor het niveau voor ons toch een tikkel hoger lag :p Ayla trok op een gegeven moment de gordijnen open om te zoeken naar de oorzaak van luid geknal dat vuurwerk was (wrs voor de trouwers) en we troffen een kletsnat Cuenca aan.. Het had blijkbaar ondertussen lekker goed geregend, de eerste keer in drie weken :) Rond half tien vielen we in slaap en de volgende ochtend kregen we een ontbijt met vers vruchtensap (weer een raar fruit, het smaakte een beetje naar brandnetels), eieren en een soort koffiekoeken :) Toen trokken we terug de stad in. op zoek naar het enige museum dat open was, het museo de arte moderno. De collectie bestond uit allemaal schilderijen van de Ecuadoriaanse schilder Marco Martinez. We zagen veel 'mensbomen', zo noemden wij de collectie omdat het allemaal grappige boomachtige dingen waren die eigenlijk ook lichamen waren.. echt leuk! het was er zeer rustig in het museum, slechts vier bezoekers. Wij twee en dan nog twee Poolse toeristen. Jammer genoeg waren we na een half uurtje al terug buiten. De mensbomen waren superleuk, ook nog enkele andere dingen maar er waren ook veel schilderijen waar er totaal niets aan was. De mensbomen wilden we graag meenemen (stelen dus) maar het formaat van de werken hield ons toch maar tegen..

Daarna zijn we nog eens ruïnes gaan zoeken, aan heeeeel de andere kant van de stad ( alles te voet jaja! ) maar we vonden ze eerst niet. Toen troffen we een groot hekken aan met een wachter die ons wist te vertellen dat het niet open was... ja lap! Dan maar naar de bus :) Weer een flinke wandeling erbij, alles bergop! en ik verzeker jullie, het was echt superbergop.. In het busstation zochten we eerst ons ticket en we hadden nog een klein halfuurtje om iets te eten en ondertussen toch nog (het eerste!!) souvenirtje te kopen :)

de weg terug op de bus was terug hetzelfde als in het doorgaan, prachtige uitzichten maar we werden wel zeer opgejaagd door een spaanse debiele film die enorm luid speelde! De bus stopte nu ook veel meer dan in het doorgaan waardoor we niet goed opschieten. Al bij al waren we vlug terug thuis en gingen we eerst eens om frietjes in de mc donalds ( een van de duizend) in Guayaquil. Toen namen we een andere bus terug naar onze Casa en het eerste wat ik deed was het zwembadje zoeken van een van de vorige studentes die hier verbleef. De overgang van koud naar warm was weer overweldigend en ik had echt afkoeling nodig. Toen ik twee van de drie bandjes opgeblazen had, kwamen ze opduiken met een pomp ... hoera! ik ging mijn bikini aantrekken, nam een glas van het verse fruitsap dat martha voor ons maakte en ging in het lege zwembadje liggen. Terwijl het vulde zat ik zalig te genieten van het sapje met ijsblokjes :) wat een gelukzalig gevoel.. vanaf nu kunnen we elke avond afkoelen! Eindelijk hebben we ons eigen afkoelpoeltje op ons koertje naast de hangmat. ZALIG, ja zeker :) Terwijl was Ronald het stuk aan het installeren in onze badkamer waardoor we eindelijk warm water hebben om te douchen, yes!

Daarna ging ik de blog maken maar was plots de pc kapot ( degene die ik meehad), en ik was zeer kwaad geworden! hij werkt al de volle drie weken tegen en nu liet hij me helemaal in de steek. Nu kon ik niets meer doen eh! ik dacht ik zonder me maar even af want kmoest even bedaren :p na een klein uur denk ik kwam ik terug beneden en Ayla had de pc gemaakt, leve Ayla! en back goed humeur :) We zijn dan brood gaan kopen, onze trouwe fruitbar gaan bezoeken voor een lekkere milkshake (dit keer écht lekker) en daarna maakte ik de blog. Ik ben er eigenlijk al superlang aan bezig, veeeel te lang! maar nu zijn jullie weer helemaal mee :)

Tot de volgende! besos x

el fin de semana

Hola iedereen,


Eventjes een verslagje van dit weekend (want we hebben weer veel gedaan). Onze zaterdag is begonnen rond 7 uur in de ochtend. We waren allebei uitermate content dat we eens een dagje niet moesten gaan werken. Rond 8h heeft Martha ons naar de terminal gebracht voor (jawel u leest het goed) wederom een tripje naar Playas. De busrit was ditmaal iets aangenamer door het gebrek aan roepende verkopertjes.

Ditmaal kenden we de weg en konden we direct op weg gaan naar ons plekje aan het strand. Ditmaal bij een gezellig en handig boomstronkje (bekijk de foto's zeker eens). We werden deze keer niet overvallen door verkoopers maar door grote zwermen meeuwen. Al hebben we maar twee uurtjes in de zon gelegen en ons honderd keren ingesmeerd, toch waren we weer goed rood. Bij mij, een halve arm en mijn voeten en bij kaat vooral haar gezicht.

's Middags hebben we weer in het zelfde restaurantje gegeten en daar je raadt het nooit, kwamen we gewoonweg een nederlandssprekend persoon tegen. Heel onwerkelijk na die twee weken van sukkelend spaans. Hij is al twee jaar op reis (Venezuela, Colombia, Brazilië). Nu was hij al twee maanden in Playas. Voor kerstmis zal hij terug naar huis gaan (in Portugal).

Toen we terug thuis kwamen heeft Abraham ons meegenomen om een stukje van Guayaquil te zien. De busrit naar het centrum was heel onaangenaam. We werden weeral eens serieus aangestaard, echt heel irritant. Dat wordt echt heel vermoeiend als iedereen naar u staart. Moest het nu subtiel zijn oke, maar ze blijven staren zelfs als je terug staart en een vies gezicht trekt. na twee weken zijn we het al serieus beu. Maar bon. We zijn gaan eten in een frituur. Dit heeft heel erg gesmaakt en de frietjes waren zo slecht nog niet. Dan hebben de malecon afgewandeld (een soort dijk, maar heel touristisch) om te eindigen op de peñas. Een heuse trap van 444 treden die helemaal naar het hoogste punt van de stad leidt. Een heel mooi uitzicht met ook veel historische betekenis voor de stad. Vroeger werd de stad namelijk geplaagd door piraten en vanuit dit hoge punt werd de verdediging ingezet. Abraham neemt alle gasten mee naar hier, dus hij is al een heel goede gids. Bij het terug naar beneden gaan zijn we gepaseerd in een cafe waar een vriendin van hem (Leila, iets van een 70 jaar) de verantwoordelijke is. Een Super grappige vrouw die iets teveel praat en die Kaat probeerde te laten dansen met obers.

Daarna zijn we naar de discotheken gewandeld. Hier wachtte Ronald op ons (ondertussen was het al 23h, we hebben het nog nooit zolang weten trekken), de andere broer. Samen met een vriend en een vriendin (Jorge en Pamela, een super kleine vrouw die zelfs met serieus hoge hakken gemakkelijk onder onze arm kon lopen). Dan zijn we gaan DANSEN. Om eens de muziek en dans van Latijns-amerikaanse wereld op te snuiven. Tot onze verbazing werd hier niet naar ons gegaapt. Tegen twee uur zijn we dan toch maar naar huis gegaan want zowat iedereen viel in slaap.

Eenmaal thuis moesten we afscheid nemen van Valeska. Zij vertrok zondagochtend heel vroeg naar haar werk op de Galapagos voor bijna 3 maanden. In de middag kreeg martha al een telefoontje van Valeska dat ze al aan het werken was. Dat is dus van het vliegtuig stappen en direct beginnen met werken. Arm meisje.

Vandaag (zondag) is het een rustig dagje. Een beetje slapen, een beetje werken, een beetje luieren (en voor Kaat een beetje skypen met haar vriendje Thibaud), en jammer genoeg ook een beetje strijken. Morgen begint weer een nieuwe stageweek. Oja, de weekends gaan hier even snel als in België.

Vele kussen,

Ayla en Kaat

Rijst met stenen

Vandaag en gisteren zijn er niet zo speciale dingen gebeurd :)

Het systeem van de bussen blijft leuk, je stapt op en af waar je maar wil :) 's morgens als we op tijd vertrekken vallen de bussen best wel mee van volk. 's avonds ook wel maar dan is het verstikkend warm en zweten we ons dood, ook al zit er bijna niemand op. de bussen razen trouwens voorbij in de straten en we moeten opletten dat we ons nummertje 56 niet missen. soms heeft hij zo'n snelheid op, ook al is het twintig meter verder rood, dat hij niet meer kan stoppen bij ons, en moeten we dus tussen de auto's crossen om er op te springen. het is ook niet ongewoon dat de bussen (weliswaar zachtjes) blijven doorrijden als je moet op of afstappen.

In en rond het ziekenhuis was ons aangeraden om witte doktersschorten aan te doen en dat is wel grappig. de verpleegsters, dokters, ... vertrekken thuis al in hun wit pak. Moest dat bij ons in Belgie zo zijn, er zou maar raar gekeken worden, en als je dit als student zou doen heb je gegarandeerd een dikke buis wat betreft hygiene. maar goed, hier is het de gewoonte en het is best gemakkelijk. Het is ook beter voor de gevaarlijke dieven, die zullen veel minder snel een dokter (of wij, maar die weten niet dat wij geen dokters zijn) overvallen dan vb een gewone toerist.

Vandaag waren we aan het eten in de kantine van het ziekenhuis en opeens kraakte iets in mijn mond.. zeer vreemd want dat eten hier is niet zo smakelijk en ik eet niet veel meer dan alleen rijst. rijst die kraakt .. hmm? iets was niet pluis... ik trok wat raar smoelwerk om het ding dat kraakte uit mijn mond te halen, en daar was ie dan: een steen, juij! ik hoop dat die niet te veel stukken af mijn kiezen heeft gebroken, want zo voelde het eignljk wel aan :)

Jenny, de verpleegster die werkt bij de gynaecologen waar ik sta verwent me trouwens heel erg goed. Ze wil dat we wat meer eten en brengt dan dingen voor ons mee. vandaag waren het gekookte eieren :p Af en toe begint ze me ook spontaan te masseren, en dan zit ik daar, niet wetende wat te doen :D

Morgen geeft een van de twee dokters van Ayla een voordracht over zwangerschappen voor en bij jonge meisjes. We gaan allebei luisteren en hopen er wel een paar dingen van bij te leren. Mijn twee dokters behandelen allerlei patiënten zoals alle gynaecologen thuis ook, maar Ayla haar dokter in de voormiddag heeft enkel zwangeren van onder de 18 jaar... en dat zijn er een 15-20 tal elke dag... Het is toch soms wel een beetje overweldigend. je zou voor minder als er een hoogzwanger meisje van dertien op consultatie komt...

Mensen van 21 met een derde-vierde zwangerschap is hier ook allemaal maar normaal..

Straks doen we nog eens boodschappen met Abraham en misschien gaan we daarna gaan voetballen :) en anders een andere dag, het schuift de hele tijd op hebben we al door ;)

Zaterdag zit er misschien wel weer een uitstapje naar zee in, en zaterdagavond gaan we (eindelijk!) uit :) we gaan de discotheken van Ecuador eens gaan bezichtigen, benieuwd wat we daar gaan zien...

We blijven van de ene verbazing in de andere vallen, onze tijd is hier nog lang niet gekomen om naar huis te gaan, maar dat wil niet zeggen dat we ons thuisfront niet graag bij ons zouden hebben.. bij deze: jullie zijn zeer vriendelijk uitgenodigd om mee te genieten van enkele zotte stukjes gekheid van een andere wereld.

Atención prenatal: bueno :)

Gisteren werden we verwacht om zeven uur aan het onthaal in het ziekenhuis om onze eerste dag te starten. Martha bracht ons zodat we de eerste dag nog niet met de bus moesten gaan, een meevallertje! We moesten eerst redelijk lang wachten eer er iemand klaar was van het personeel om met ons mee te gaan naar de dokters. Ondertussen was er ook een misverstandje opgedoken, maar dat was al snel opgelost. De dokter-directeur had ons voor de eerste drie weken maar halve dagen opgeschreven. Aangezien er zoveel te zien is hier in de buurt enzo, vinden wij dat niet zo erg, maar op die manier zouden we niet aan voldoende stage-uren komen, dus hebben we toch vriendelijk gevraagd of hij dat kon oplossen. Er werd dan weer wat rondgebeld en het bleek geen probleem te zijn. Oke, de stage kon begonnen... Er kwam een mannetje van het personeel bij ons en hij deed alsof de weg vinden naar de consultaties in het ziekenhuis gemakkelijk was.. Oei Oei dat was het dus niet! Hij zette eerst Ayla af bij haar dokteres, en daarna liep hij met mij mee naar mijn dokter. Bij aankomst was het wel eventjes weer vervelend omdat die gynaecologen blijkbaar niet wisten dat wij kwamen. Maar ze waren zeer vriendelijk. In de namiddag hadden we andere dokters. Ayla heeft twee vrouwen, ik heb twee mannen: Dr Rivadeneira en Dr Alzamora. Ik slaag er voorlopig nog niet in om ze beiden te onthouden :) Dr Rivadeneira praat tegen mij in het engels en ik tegen hem in het Spaans :) op die manier begrijp ik alles wat hij zegt, vraagt, uitlegt, ... en oefen ik toch mijn Spaans door tegen hem in zijn taal te antwoorden en door de conversaties met de patientes aandachtig mee te volgen. Zeer veel dingen zijn gelijkaardig als in België op de consultaties vind ik. Enkele grote verschillen zijn wel dat hier zeer veel gepalpeerd wordt ( = door op verschillende manier te voelen aan de buik kom je te weten hoe het kindje ligt). Ze krijgen hier maar twee echo's gedurende de hele zwangerschap. Naar het hartje van het kindje wordt wel zoals in België steeds geluisterd met de doptone. Een ander verschil is dat er twee gynaecologen in een kamertje zitten, met twee aparte ruimte(tje)s voor onderzoek die gescheiden zijn van de bureaus met gordijnen die soms niet veel nut hebben. Er lopen dan ook nog 1 of 2 verpleegsters rond en dikwijls ook studenten. Het is niet ongewoon dat er een vijftal patiënten tegelijk binnen zijn in de ruimte... Dit is gewoon niet denkbaar bij ons! Waarschijnlijk zal ik een van de komende dagen wel een paar foto's trekken van onze stulpjes, dan zal het waarschijnlijk wel duidelijk zijn hoe 'niet-graag' wij dit zouden hebben als wij patiënten zouden zijn.

We mogen hier echt veel doen! Ik heb op die twee dagen een 17-tal palpaties gedaan vanwaar ik echt zeker was van mezelf hoe het baby'tje lag. Het is leuk om die dingen onder de knie te hebben, hier leer je het echt zeer goed. Ik mag van mijn dokters ook alle uitstrijkjes doen :) En ik verzeker jullie, ze gaan er nog langs mijn oren uitkomen denk ik, maar voorlopig vind ik het allemaal best spannend, interessant en leuk :) Je ziet de patiënten ook altijd zeer aandachtig kijken naar ons op een positieve manier. Als je in België consultaties meevolgt, ben je dikwijls maar de student in de ogen van de patiënten, hier hebben ze bewondering voor je, kijken ze naar je op. Ze hebben hier veel respect voor dokters en verplegend personeel: dit is precies toch ook wat anders in ons thuisland... Het doet goed om dat ook eens te voelen. Voor de rest is het wegen, meten, ... Bij de Dr Rivadeneira mag ik in de voormiddag ook de dossiers aanvullen, stempels zetten, aftekenen, ... Als ik terugkom zal ik me waarschijnlijk ondergewaardeerd voelen in België :p

Het zou goed kunnen dat we in deze drie weken ook eens operaties mogen meevolgen, dat zou ik heel interessant vinden! Ik heb nog een raad voor alle vroedvrouwen in België: kom maar hier eens werken, je zal op slag een stoot van zelfvertrouwen bijkrijgen!

Wat ik nog van het ziekenhuis kan zeggen: omdat wij hier werken krijgen we 's middags gratis middageten. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het niet echt binnenkrijg.. dus gelukkig is het gratis! In tegenstelling tot de vele dingen die hier nog niet goed ontwikkeld zijn of doorgedrongen, is het systeem voor te eten wil ingenieus :) Iedereen heeft hier zijn eigen code en je kan pas doorlopen als je vingerafdrukken overeenkomen met de code :p haha!

En nu nog het laatste: Ayla en ik hebben eindelijk gevonden welk brood hier lekker is : pan mitsta (ofzoiets) :) We probeerden al vanalles, waaronder colombiaanse broodjes. NIET LEKKER! Maar nu, eindelijk, hebben we ze te pakken en weten we ze te vinden :)

Tot een der volgende dagen!

besos, Ayla en kaat

la madrina y la reina

hoi, hoi, iedereen.



Vandaag was het weer een toffe, drukke en rare dag. We hadden deze week gehoord dat Ronald (de broer) een voetbal match/ rëunie van school had. En we werden uitgenodigd om mee te gaan. Hij en zijn vrienden hadden een vergadering en vroegen aan Kaat om la madrina te zijn. Het heeft een eindje geduurd eer we begrepen wat dit precies betekende. Blijkbaar hadden we het nog altijd niet begrepen wat het was want toen we daar uiteindelijk aankwamen bleek het een heuse missverkiezing te zijn. Iedere deelneemster kreeg een zak vol koekjes en ander lekkers, dat wij zullen oppeuzelen tijdens de pauzes op stage. En Kaatje is 2de geworden!!!! Applaus, applaus... Bekijk zeker de foto's met de kortgerokte concurrentie. De eerste plaats is La reina of de koningin. Kaat is dus la vice reina. Ze kreeg ook twee eetbonnen uit een of ander eetcomplex in de buurt waar we eens goed van gaan profiteren ;)



Achteraf hebben we naar de voetbalmatch gekeken. Deze duurde maar 20 min in vergelijking met de meer dan 2h durende missverkiezing. Dan zijn we met de hele ploeg bij Consalo (of el gordo= dikzak) gaan eten. Dit was echt een kast van een huis. Met een veel te hard draaiende airco. Na 10 minuten zaten ik en kaat al te bibberen van de kou. Hier woont iedereen nog bij zijn ouders tot als ze trouwen. Zijn zus was ook thuis en zij begon vlotjes in het Engels en het Frans te praten tegen ons. Het zal dus wel een rijke familie geweest zijn. Zij had ook haar kindje bij, waarvan ik en kaat dachten dat het al ver 1 jaar oud was. Niets bleek minder waar. Het was nog maar 2 maanden en woog bij de geboorte al meer dan 5 kilo. Echt een heel groot kind dus.

Als eten kregen we dan een hele resem vlees op ons bort met patatjes en rijst. Naar we begrepen hebben was het varken, paard, kip, worst en dat was het denk ik. Ze hadden geen messen en ze (de 9 koppige voetbalploeg: Ronald, Antonio, Diego, Maurizio, Fabio, Mario, Ronaldo, Conzalo, Jorge) vonden het heel grappig toen we met onze handen moesten eten. Los amigos probeerden ons meerdere keren te versieren, maar om daarop in te gaan... daar waren we niet aan toe.

Kaat kreeg als souvenir ook een voetbaltruitje van de ploeg omdat ze die zo goed had gepresenteerd in de missverkiezing. Daarna zijn we naar huis gegaan want we waren moe.

Morgen de eerste dag stage. Spannend!!!!

Hasta Luego

Een rustig dagje

Vandaag is er niet echt iets speciaals gebeurd, maar de dag was toch weer gevuld. Toen we deze ochtend opstonden had Valeska kleedjes klaar voor morgen op de voetbal :) spannend! Ronald moet voetballen en wij gaan kijken. Ik moet ook mee het veld op, een beetje raar want ik snap voorlopig nog steeds niet goed wat ik moet doen! gewoon mooi lachen zeggen ze de hele tijd.. We zien wel.

Tegen de middag vertaalden we nog wat woordjes die we nodig hebben op onze stage maandag. Daarna deden we een dutje en rond drie uur gingen we om boodschappen. We hadden schoenen nodig voor onder het kleedje, eten en kleren voor Valeska. Zij werkt namelijk op de galapagoseilanden en vertrekt volgende week zondag weer naar daar. Ze is telkens voor 2.5 - 3 maand weg, ook geen gewone job dus!

we kwamen pas thuis rond zeven uur en nu kijken we naar de film 'the switch', Engels maar met Spaanse ondertiteling, goed voor onze taalvaardigheid :) We zijn allebei weer moe en hopelijk kunnen we deze nacht eens volledig doorslapen tot de ochtend. Rond Twee-drie uur worden we altijd wakker gemaakt door hels kabaal op straat. Honden, maar vooral weer die toeterende auto's, alarmen, ... Een minpuntje dus, maar ik voel dat het ons vanavond wel eens gaat lukken :) ik hou de moed erin!

hasta mañana!

Vamos a la playa oh o-o-o-oh

Hoi iedereen,

We hebben vandaag ons eerste uitstapje gedaan. En jullie hadden het waarschijnlijk al geraden, naar het strand :D. Hier in Ecuador zijn er vele stranden, maar wij zijn naar playas geweest, het dichste bij. We zijn ongeveer rond 8 uur vertrokken naar de terminal (een bussenverzamelplaats en winkelcentrum, soort zuid dus). Martha heeft ons gebracht met de auto en heeft ervoor gezorgd dat we veilig op de bus zaten. De busrit was iets maar dan 2 uur maar heel bizar. Hij stopte om de 5 min om marktkramers binnen te laten die hun spullen effectief verkochten op de bus. We zaten dus in een rijdende markt. Dit was wel grappig ware het niet dat ze ook even hard riepen als op de markt. Echt om doof van te worden.

Toen we er eindelijk waren, kwamen we in een klein maar gezellig stadje. Het is nu laagseizoen hier, dus het was er rustig. Eerst moest Kaat nog een bikini kopen (een rode) en dan hebben we het strand gezocht. We werden al direct overvallen door mensen die hun strandstoelen probeerden te vullen. Voor 5 dollar kon je 2 strandstoelen en een parasol krijgen of een soort tentje. Wij hebben weiselijk onze centjes gespaard en hebben gewoon onze handdoek boven gehaald.

De zee was zalig. Lekker warm, grote golven en een zonnig strand. Perfect dus. Het enige nadeel waren de vele verkopers die ook hier aanwezig waren. (armbanden, zonnebrillen, eten, drinken en zelfs hangmatten). Na een uurtje of twee hebben we wat in het stadje rondgelopen om iets te eten te zoeken. Ondertussen werden we ook de hele tijd aangegaapt. Dat wordt een beetje vermoeiend.

We hebben een hele lekkere milkshake gegeten en een soort tosti met kaas plus een drankje, en dit alles maar voor 4 dollar 50 cent voor ons tweetjes. We kregen ondertussen ook veiligheidsinstructies in geval er tsunamis zouden opduiken... een beetje beangstigend want de aanbeveling was als volgt: kruip achter een stoel. Als we nu een stoel zouden hebben... :)

De busrit terug was min of meer hetzelfde. Terug aangekomen zijn we nog efjes in de supermercado (weer met veel gegaap) gepasseerd en hebben dan een taxi naar huis genomen.

Hier schrokken ze wel even toen er twee rode kreeftjes binnenkwamen, maar ja... met onze blanke huidjes kan je niets anders verwachten hé.

Kusjes van ons beide

ps: de foto's van ons uitstapje kan je vinden onder de link

eerste indrukken: bien :)

Gisterenavond nam Ronald de oudste zoon ons mee naar de winkels in de buurt! heel raar: pikdonker en de straten zijn hier vol met 'tiendas' (winkels), allemaal nog open. ze sluiten rond half negen ofzo. Het zotste kraam was: 25 mandarijntjes voor maar liefst 1 dollar, haha! En ik verzeker jullie: het fruit is hier lekker hoor! peches, mandarijntjes, ... zeer goed ! maar onze Sandia valt wat tegen ( watermeloen)... jammer! want hij is supergroot! 1 hele watermeloen kost iets meer dan 2 dollar, zot zot :) We gingen kaas gaan kopen voor in het gerecht van madre martha, ze heeft gekookt voor iedereen :) vraag me niet wat het was, wat er in zat,... allesinds kaas en erwtjes en het leek op een soort koekjes. we kregen als avondeten dus elk twee koeken ( niet zo groot) en ik dacht : jeetje, daar heb ik nooooit genoeg mee! maar ik begon te eten en ik moest echt proppen om alles binnen te krijgen. van vullende maaltijden gesproken... En wat de smaak betreft: het was wel lekker! maar de tweede koek smaakte mij wat minder, het is wat wennen aan het eten hier, maar we staan open voor nieuwe dingen :)

Daarna zaten Ayla en ik braaf Uno te spelen en langzaam maar zeker stroomde onze casa vol, en voor we het wisten zat het ineens vol amigos van Ronald. Het zijn allemaal voetballers en zondag spelen ze een wedstrijd. eerst en vooral: ze zien er allesbehalve sportief uit! Grappig verhaaltje daarbij: eerst hadden ze gevraagd of we ook wilden gaan kijken, ik dacht dat ze zondagochtend gewoon naar een wedstrijdje gingen kijken om te supporteren en wij dachten van: ja fijn! wij gaan mee :) plots zat het hier vol met mannen en wat bleek... ze moesten zelf voetbal spelen zondag en wij moeten voor hen gaan supporteren.

het is nu half vier bij ons en we hebben net ons middagmaal binnen... balletjes in de tomantensaus met patatos en champignons :) viva de vlaamse keuken :)

vandaag is het al een bewogen dag geweest. Nog niet echt een uitstapje zoals we hadden gewild, maar alle papieren, mails, contracten, ... zijn nu wel allemaal afgewerkt en naar het ziekenhuis gebracht. we hebben meer dan twee uur in het ziekenhuis moeten wachten eer we de dokter te pakken kregen. Het vele werk dat we erin gestoken hebben heeft de moeite geloond! Meneer doktoor Luis Hidalgo Guerrero heeft alles ondertekend en verwacht ons maandag om zeven uur 's morgens om te beginnen met drie weken prenatale stage. Yes! contract in de pocket :) De rest van de middag die nog rest gaan we nog wat spaans leren :)

(ik zie hier trouwens de hele tijd in mijn ooghoek iets bewegen en ik ging kijken wat het was... yupla! een salamandertje in onze slaapkamer, best gezellig!)

Morgen gaan we naar zee, het schijnt een uurtje met de bus te zijn, maar met dat verkeer hier weet je maar nooit!

nog een nieuwtje over het verkeer: De straten hebben over het algemeen geen lijnen om de banen in twee te verdelen. ze rijden hier allemaal door elkaar en zelfs als er lijnen staan, trekken ze zich daar niets van aan! Ook rode lichten worden genegeerd. verkeersregels: nada. De mensen toeteren ook constant naar elkaar maar dat zijn we ondertussen al gewoon aan het worden... evenals het tijdsverschil. we hebben het nu overwonnen, dat rare gevoel. De eerste dagen waren we echt heel moe en waren we vroeg wakker, nu zijn we volledig aangepast :)

amigos, amigas, hasta mañana!

besos,

Kaat y Ayla

la familia

Hola a todos!

We zitten hier nu toch al een par dagen. Dringend tijd dus voor een voorstelling van de familie en van het huisje. (ohja, voor de foto's zal ik een link plaatsen naar facebook want het lukt ons niet om ze hier op de blog te plaatsen).

Allereerst is er Martha, (gedoopt tot madre Martha door Kaat) een super vriendelijke vrouw. Ten eerste omdat ze er alles aan doet om ons het hier zo aangenaam mogelijk te maken. Te tweede omdat ze met ons al de hele stad is doorkruist om onze stage in orde te krijgen. en ten derde omdat ze met handen en voeten probeert uit te leggen wat we niet zo goed verstaan. Daarbij praat ze heel traag en duidelijk (zoals de hele familie trouwens). Ze heeft 2 zonen en 1 dochter.

Zoon nr 1: Abraham: Hij is de jongste zoon is 26 en heeft momenteel examen en school. Dus die zien we niet zo vaak. Maar is ook heel vriendelijk. Hij heeft ons geholpen het internet aan de praat te krijgen.

Zoon nr 2: Ronald: Hij is bijna 30. Hij geeft les en is veearts. Ronald heeft ons gisteren de directe omgeving getoond (heel veel kleine winkeltjes en dingen om te eten).

Valeska is de dochter. Zij wordt in oktober 24 jaar. Normaal werkt ze op een boot in de Galapagos maar momenteel is ze thuis door een operatie.

Dan is er ook nog 'midoc' (zo noemt Martha hem). Dit is de vriend van Martha die af en toe eens langs komt. Hij is fisiotherapeut of orthopedist. Dit hebben we niet zo goed begrepen.

Dan hebben we ook nog bombon en onona. De twee schattige maar soms lawaaiierige hondjes. (Kan je zien op de foto's).

Het huisje is niet zo heel groot maar wel gezellig. Beneden is er een living, en een keuken. En een privestukje waar we onze neus niet insteken. Boven is onze kamer en een badkamertje (voor ons alleen). Er zijn hier ook nog twee andere kamers.

Hier in Ecuador zijn er in elke straat heel veel kleine winkeltjes. Je moet dus niet ver lopen als je iets nodig hebt. Dichtbij is ook La Rotonda, een winkelcentrum (klein voor hier, normaal voor bij jullie). Hier kan je heel goedkoop eten, wat we wel nog moeten uitproberen.

Dat was het alweer,

zonnige groeten en

Hasta luego