tag:blogger.com,1999:blog-49361044557232526722024-03-19T02:29:09.835-07:00De avonturen van Kaat en Ayla in EcuadorAyla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.comBlogger23125tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-8363035902513737802010-11-11T10:26:00.000-08:002010-11-11T11:22:47.419-08:00Bagage gepakt met gemengde gevoelens<span style="color:#ffcccc;"><span style="font-family:courier new;">hallo iedereen</span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Het is alweer een tijdje geleden, maar we besloten toch nog een blogje te schrijven voor we vertrekken. </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">oke waar zaten we ongeveer???? Ik denk ongeveer aan het hell weekend. Wij besloten namelijk om nog een weekendje naar de zee te gaan. Het was zeker leuk, maar murphy had blijkbaar besloten om ons te vergezellen. Eerst namen we een verkeerde bus naar de busterminal. Dit draaide uit op meer dan een uur sightseeing in de stad. Daarna namen we een bus naar Montanita. Op deze bus was geen zitplaats, dus kaat moest op de grond zitten en ik... Ik zat op het stoeltje naast de chauffeur. Met de extra chauffeur zogoed als op mijn schoot. Eenmaal aangekomen aan in Montanita, blaak het te regenen. Plus kwamen wij tot de ontdekking dat een van onze gsm's verdwenen was. Gestolen. Na een hotel gevonden te hebben wou ik een paar foto's trekken en kwam ik tot de ontdekking dat mijn fototoestel kapot was. zucht... We waren het indertussen al wat beu aan het worden, dus besloten we maar om ons te gaan amuseren op het strand. De golven waren geweldig en we hebben ons heel goed geamuseerd. Koud, maar dat zijn we als Belgen wel wat gewend. 's avonds goed uitgeweest om wat te ontspannen. ohja, onze bal werd ook nog kapot gebeten door een hond, om nog maar iets toe te voegen.</span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Zondag laat opgestaan en de dag afgesloten met nog wat strand om daarna weer de bus te neen naar huis. thuis aangekomen vonden wij onze tweede gsm niet meer. Ook gestolen. Een in de heenweg, de andere op de terug weg. Kaat besloot toen om haar foto's nog eens te bekijken, bleek haar fototoestel ook kapot. Op dit moment hebben wij gewoon een halfuur in de slappe lach gelegen van misserie. Je kan het gewoon niet bedenken, maar bon... niets aan te doen he. </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Dan volgde onze laatste stage week. we waren het alletwee nogal beu, dus het werd een lange week. Kaat haalde haar 40 bevallingen en ik ontbreek er maar eentje. </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Donderdag was onze laatste dag. Het afscheid van sommigen viel toch wel wat zwaar, maar het ziekenhuis zelf zullen we zeker niet missen. Nu de stage afgesloten was, hadden we nog een weekje vakantie en tijd om wat te reizen. </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">We vertrokken dus maar naar Quito. Een nachtbus bracht ons naar de hoofdstad van het land. Rond 8h 's ochtends kwamen we aan. Eerst hebben we wat rondgelopen in onze zoektocht naar een hotel. Met de hulp van een vriendelijk voorbijganger vonden we uiteindelijk een hostelletje auberg'inn genaamd. Het was er gezellig en niet duur. In de namiddag zijn we dan naar mitad del mundo geweest. Dit is de plaats waar zowel de lengte en breedte graad op nul staat. Je zit dus gewoon op de evenaar. Eerst zijn we naar de "valse" geweest. Deze werd al in de middeleeuwen bepaald, zonder gps dus. Ze is niet volledig juist. Maar het is indrukwekkend hoe dicht ze ertoen bijzaten. Na een wandellingetje hebben we dan de echte gezocht. Een gids heeft ons rondgeleid. We konden ok proefjes doen. Zo kon je zien dat water aan de noordelijke helft anders wegloopt dan in de zuiderlijke helft. Ongeloofelijk maar waar. </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Zaterdag zijn we naar Otovalo geweest. Een stad ongeveer twee uur buiten Quito waar er een beroemde, en grote indiaanen markt is. We zijn moten vertrekken omdat ons geld op bleek te zijn :p </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">zondag zijn we vertrokken richting Puyo. Een stad die in de orient ligt. In het kleine stadje Archidona zijn we uitgestopt om naar het hotel Hakuna Matata te gaan. Een geweldig hotel dat in een stukje prachtig afgelegen jungle ligt. Dit hotel is opgericht door twee belgen, het deed dus deugd om nog eens nederlands te kunnen praten. Na twee geweldig onstpannende middagen aan het prachtige zwembad en een tochtje door de jungle per paard, moesten we dinsdag jammergenoeg al weer vertrekken. </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Bleek dat er enkel een rechtstreekse bus 's avonds was. Dus boden de eigenaars van het hotel ons aan om ons terug naar Quito te voeren met de auto. Ze moesten daar toch zijn. We besloten dit dus maar te doen, om dan nog een nachtje in Auberg'inn te verblijven. 's Ochtends heel vroeg hebben we dan de bus terug genomen. Een vreselijk vermoeiende en verloren dag, met een politie controle terwijl wij onze paspoorten thuis hadden laten liggen. Maar bon, we zijn toch terug thuis geraakt. </span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Woendag en vandaag bleken twee rustige dagjes, onze valies proberen pakken. Afscgeid nemen van vrienden. Vanavond eten we nog zelfgemaakte lasagna van martha om daarna te vertrekken naar de luchthaven. En na een waarschijnlijk heel moeilijk afscheid zullen wij vertrekken voor een lange nacht op het vliegtuis. Maar morgen kunnen jullie ons terug verwachten in België. Hoop maar voor ons dat we niet bevriezen en wij zien iedreen dan wel terug in de volgende dagen of weken.</span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Daaaag en tot morgen in Belgie.</span><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><span style="font-family:courier new;">Dikke kussen en knuffels van Kaat En Ayla</span></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-68332150816127422772010-10-22T16:12:00.000-07:002010-10-22T16:13:36.601-07:00HELP VROEDVROUWEN VOOR ECUADOR<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 11px; "><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}" style="font-size: 13px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; font-weight: normal; "><span class="UIStory_Message"><span class="Apple-style-span" >BORN TO BE ALIVE<br /><br /><br />HELP HET PROJECT VROEDVROUWEN VOOR ECUADOR:<br /><br /><span class="text_exposed_show" style="display: inline; "><br />De vzw vroedvrouwen voor ecuador hebben dringend steun nodig om het project verder in goede banen te laten leiden. er is heel veel geld nodig en alle hulp is welkom. Jullie kunnen alles lezen en volgen op de site :<br /><br /><br /><a href="http://vvevzw.webklik.nl/page/homeook" rel="nofollow" target="_blank" style="cursor: pointer; text-decoration: none; ">http://vvevzw.webklik.nl/page/home </a></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}" style="font-size: 13px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; font-weight: normal; "><span class="UIStory_Message"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}" style="font-size: 13px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; font-weight: normal; "><span class="UIStory_Message"><span class="text_exposed_show" style="display: inline; "><a href="http://vvevzw.webklik.nl/page/homeook" rel="nofollow" target="_blank" style="cursor: pointer; text-decoration: none; "><span class="Apple-style-span" >ook</span></a><span class="Apple-style-span" > </span></span></span><span class="Apple-style-span" >op facebook kunnen jullie vroedvrouwen voor ecuador toevoegen. voeg massaal toe zou ik zeggen, want bekendheid werkt :)</span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}" style="font-size: 13px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; font-weight: normal; "><span class="UIStory_Message"><span class="text_exposed_show" style="display: inline; "><span class="Apple-style-span" >daar kunnen jullie ook fotos zien van de plaats waar ayla en ik stage doen.<br /><br />Het project wil graag geld inzamelen en hebben daarvoor vorig jaar een verjaardagskalender gemaakt met zwangere bvs en verkopen die voor 7 euro. ook sleutelhangers uit ecuador kunnen aangekocht worden aan 5 euro per stuk. ze zijn daar gemaakt uit tagua, schoontjes hoor! Het is echt de moeite waard om je steentje bij te dragen, want de situaties hier zijn soms verre van menswaardig. Wie interesse heeft, stuur mij een mailtje voor 10 nov, zodat we alles op tijd kunnen aanschaffen.<br /><br /></span></span></span></h3><h3 class="UIIntentionalStory_Message" ft="{"type":"msg"}" style="font-size: 13px; margin-top: 0px; margin-right: 0px; margin-bottom: 0px; margin-left: 0px; padding-top: 0px; padding-right: 0px; padding-bottom: 0px; padding-left: 0px; font-weight: normal; "><span class="UIStory_Message"><span class="text_exposed_show" style="display: inline; "><span class="Apple-style-span" >laat jullie maar eens goed gaan en laat de centjes rollen :)<br /><br />verder kan ik misschien nog enkele mensen warm maken voor een benefietfuif op 11 december in genk, onder de naam: BORN TO BE ALIVE<br />verdere info hieromtrent volgt nog. </span></span></span></h3></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-87240346654641228202010-10-22T15:34:00.000-07:002010-10-22T15:39:43.397-07:00there is no place like galapagos<p class="MsoNormal"><span class="apple-style-span"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >there is no place like galapagos :) dat zagen we daar staan in een museum op een of andere prent en ik dacht: dit kan ik niet beter verwoorden :) Oke, here we go: het avontuur galapagos<o:p></o:p></span></span></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Eerst en vooral hadden we gegokt dat we een 800 euro gingen opdoen aan deze trip, alles in begrepen ( dat zijn dus de tours, de boten, de bussen, de gidsen, het eten, vliegtuigtickets maar ook de tax (10 dollar) en 100 dollar om binnen te mogen op de galapagoseilanden! We dachten: dit maken we toch maar 1 keer mee in ons leven, dus we zien wel hoeveel we uitgeven... Uiteindelijk werd het een 485 euro, ver beneden van wat we gedacht hebben, yes!<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >We stonden donderdagochtend vroeg op omdat we ons vliegtuig in de voormiddag namen en we moesten er 1.5uur op voorhand zijn. Om half acht stonden we daar dan op de luchthaven, inchecken en alles wat erbij hoort. De tijd ging wel nog redelijk snel vooruit. Het is leuk om gewoon naar iedereen te kijken die daar passeert voorbij onze stoeltjes in de wachtruimte. Zo hebben we ontdekt dat bijna alle kindjes van hier grote fan zijn van buzz lightyear en die hebben daar valiezen van en knuffels, schoenen, ... Best grappig :) Toen vertrok het vliegtuig en na ongeveer 1.5h kwamen we aan op de galapagoseilanden :) het was er 26 graden, 10h10. Dat beloofde een mooie dag te worden! We moesten dan in de luchthaven wachten op ons valiezen, onze inkom betalen, ... Het leek totaal niet op een luchthaven, het was helemaal geen overdreven schoon complex zoals alle landen proberen te bouwen om indruk te maken, maar het leek op de houten aanschuifplaatsen voor de splash enzo in bobbejaanland en six flags :) Het was er ook helemaal niet groot, heel gezellig. We moesten wel een hele tijd wachten eer we de valiezen konden halen, en toen we ze eenmaal hadden, was er niemand van ons drie die wist waar we nu naartoe moesten. We zaten op Baltra, een eiland naast het eiland Santa Cruz, waar ons verblijfplaats was. We moesten dan eerst een bus nemen naar een klein haventje (piepklein, het is maar voor twee boten, soort overzetbootjes voor mensen en valiezen, zelfs niet voor voertuigen enzo). Daar namen we de boot naar ons eiland santa cruz, dat was maar een klein kwartiertje. Daar aangekomen moesten we een bus pakken naar de andere kant van het eiland, naar peurto ayora, de bloeiende stad van santa cruz. Dat was ongeveer drie kwartier rijden. Ondertussen was het beginnen regenen en dat was iets minder plezant. Het is dan voor de rest van de dag af en toe nog koud geweest, maar nog behoorlijk aangenaam. Het was dan wel de hele tijd bewolkt gebleven, jammer voor de foto's! Onze verblijfplaats hebben we goed kunnen regelen omdat Martha daar een nichtje heeft wonen, Sandra. Zij verhuurt appartementjes, en aangezien wij 'kennissen' waren, hadden wij onze kamers voor 10 dollar per nacht per persoon. Er was een aparte slaapplaats, een aparte badkamer en dan nog een ruimte dat een keukentje moest voorstellen, want er stond een wasbak enzo in, maar niets van fornuizen :) Een knusse bedoening was het :) We hadden onderweg van de bushalte naar het huisje een gezellig restaurant tegengekomen, een italiaans, en nadat we onze valiezen afgezet hadden bij sandra, zouden we daar lekker gaan eten. Het water stond al in mijn mond :) Maar de plannen waren voor ons gemaakt, wederom. Soms worden hier zoveel dingen in jouw plaats beslist, daar kan ik niet altijd goed tegen. Ze zijn dat de gids ging vertrekken binnen een klein uurtje en zij had ook al beslist waar we moesten gaan eten. Wij wisten nog helemaal niet van een uitstap en waren van plan om naar een infocentrum daar te gaan en daar zelf te beslissen wat we zouden zien. Niet dus. Ik belde ondertussen eventjes naar de nieuwburgstraat in Assenede en ze waren aangenaam verrast met het telefoontje :) Daaran stapten we (lees: snelwandelden) naar dat ding waar we moesten gaan eten en kregen een vuile vissoep. Daarna kregen we rijst met spaghetti en een raar sausje. We kregen er ook een raar sapje bij, allemaal niet lekker. Het was een beetje een rare start van ons reisje...<o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >De gids bleek dus de vriend van Sandra te zijn, hij is gids in een soort projectdingachtig iets en heeft ons meteen meegenomen naar het leefgebied van lonely georges. Het is een superoude reuzenschildpad die de laatste is van zijn soort maar zich niet wil voortplanten. Misschien is het een homoschildpad. We passeerden al veel mooie dingen! We liepen eerst dus door een park, een soort verblijfplaats waar de schildpadden gekweekt worden en buiten in reservaten zitten, allemaal mooi geordend volgens soort. Jammer genoeg was Lonely Georges niet aanwezig :p haha we stonden daar dan aan zijn platform en meneer was gaan slapen of weet ik veel, hij was allesinds niet daar. Iedereen die op dat moment in dat park was, was allemaal ontgoocheld. De gids wist overal wel iets over te vertellen, maar we hadden hem liever niet mee gehad. Het was een rare man die rap uit zijn sloefen schoot en omdat wij de hele tijd lachen begon hij zo wat kwaad te worden dat het ons niet interesseerde enzo, maar wat denkt hij nu? Dat we helemaal naar Galapagos gaan zonder dat het ons interesseert? twas nen beujen. We hadden er wel een beetje schrik van na een tijdje... Onderweg waren we nog twee jongens tegengekomen die we op het vliegtuig ook al zagen en ze volgden daarna mee de tour met onze gids. we passeerden dan tortuga bay, waar normaal schildpadden in het wild leven, we hebben er maar twee gezien, twee hoofdjes een beetje verder in de zee tussen de golven. Dus ik weet zelfs niet zeker of het gewoon geen golven waren :p we zagen daar echt heel mooie stranden, planten, we zagen een bleu footed booby, een soort vogel die dus 'borst' noemt :) haha, met blauwe voetjes :) Je ziet dat zo overal in de boeken staan van de galapagoseilanden, en nu hebben we dat toch ook eens in het echt gezien. We zagen daar dan op onze tour op de stranden ook zeer veel Leguanen, die op hoopjes lagen om warm te blijven. De zwarte leguanen die je ook op alle foto's kan zien op mijn facebook, zijn de zeeleguanen. Zij hebben een speciale klier waarmee ze het zout dat ze opdrinken kunnen uitspuwen, het lijkt alsof ze constant niezen. Dat was ook nog raar ze toen we dat voor de eerste keer zagen :p Af en toe zagen we ook krabben enzo, maar dat is nu precies toch niet zo speciaal. een beetje verder zagen we dan nog een mooi inhammetje waar we gezwommen hebben, dat was fantastisch! er zaten ook haaien, witpuntrifhaaien. Ze zijn niet gevaarlijk schijnt maar ik ben toch blij dat ik ze niet ben tegengekomen. Het zijn kleine haaien die zo een hamerachtig hoofd hebben, zoals hamerhaaien zeker of hoe noemt dat ook weer allemaal. Daarna gingen we terug en was het al donker aan het worden. s' Avonds wilden we heel graag gaan eten in het italiaans restaurantje, maar ook dit keer mochten we niet. Het was de verjaardag van Sandra en we waren uitgenodigd op het feest 's avonds. We hadden daar totaal geen zin in want we waren moe en wilden gewoon eens op ons eigen zijn, maarja weer niet dus. We kwamen daar dan aan in de living van haar huis, en de sfeer was er allesbehalve leuk! man man wat was dat daar. Er waren wat vrienden en er werd gekookt. Rijst met nog vanalles bij. We zaten daar eerst drie kwartier in de zetel, zonder dat er veel gezegd werd. We zaten daar zeer onwennig. Ze kwamen dan wat wijn uitschenken en dat was ook niet echt te drinken :p Goed ja, we mochten dan aan tafel en het eten viel wel nog mee. De dessert was wel veel lekkerder: een soort chocoladetaart met kokos. Daarna wilden we doorgaan maar de gids wou dat we nog cocktails begonnen drinken. Het stak ons daar echte fel tegen en we hebben vriendelijk bedankt maar we hadden echt dringend slaap nodig. Dan is hij boos weggelopen en wisten we niet goed wat we moesten doen. We zijn dan maar gewoon naar onze kamer gegaan en we vielen als een blok in slaap. Gelukkig was de rest van de vrienden en familie wel heel vriendelijk :). Toen ik daar even zat na te denken over de afgelopen dag, had ik door dat ik op de mooiste plek op aarde was, en ondanks die stomme gids met zijn raar gedoe, had ik toch een prachtige dag gehad :) Ik kon niet rap genoeg terug opstaan om de volgende uitstap te doen. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >De volgende dag stonden we om half acht op want tussen acht en negen zou Valeska komen naar het huis. We zaten daar maar te wachten, maar Valeska kwam niet af. Sandra werd al ongerust en we konden haar niet bereiken op de gsm. We belden dan naar Martha om te vragen hoe het nu juist zat en zij zei het volgende: Valeska komt niet naar het huisje, jullie moeten tegen 12 uur op de pier staan, ze komt jullie daar ophalen met een klein bootje om jullie rond te leiden op de grote boot waar ze werkt. Oke, het uur was helemaal anders dan wij gedacht hadden waardoor we eigenlijk al andere dingen konden gezien hebben daar, er is enorm veel te zien en we hadden maar drie dagen. Sandra had ons de dag op voorhand gezegd dat we een dagtrip gingen maken met die boot van Valeska, maar dat was dus ook niet waar. Ze nam ons dan mee naar de kustlijn (maar 2 minuutjes stappen ofzo van het huis en het appartement) en ze toonde ons de pier waar we moesten staan. We gingen dan ook info gaan vragen over tours voor een halve dag. We vonden een goeie tour voor 20 dollar en hadden dan nog twee uur vrij om nog wat rond te lopen in de souvenirwinkeltjes enzo. Het was heel druk overal, want er vond een marathon plaats. (@ Benny: you had to be there!) Daarna gingen we dan naar een bar om een sandwich te gaan eten en een sapje te gaan drinken. Toen was het tijd om naar de pier te gaan en na een half uurtje ofzo kwam Valeska daar aan, in een klein snel bootje. Het was een leuk weerzien! Ze geniet echt als ze bekende gezichten ziet, want ze zit daar echt altijd superlang zonder haar vrienden en familie, alleen collega’s. Gelukkig vallen haar kamergenootjes ( met vier in een klein kamertje) goed mee. Wij mee naar die grote boot, zot was dat daar! We dachten nu gaan we dus gewoon een rondleiding krijgen en zo leek het ook in het begin. Valeska toonde ons de keuken en toen we daar buiten gingen kwamen we in het restaurant voor de reizigers. Een heel chique bedoening met buffet en overal werkmannetjes. De kapitein en de chef van Valeska zaten daar in de comfortabele zetels te dineren en Valeska zei dat we een rondleiding kregen. Maar de kapitein zag het anders: een kennismaking met de boot zonder van het eten te proeven, dat is geen echte kennismaking. Oke, voor ons goed! Het was natuurlijk wel een charmeur enzo, en wij hebben daar eens goed van geprofiteerd, uiteraard ;) We mochten mee aanschuiven, jammer dat we net gegeten hadden op het eiland, anders had ik wel van alles eens geproefd </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > we kregen allemaal een groot glas superlekkere ( waarschijnlijk dure) wijn, een vers vruchtensapje en een glas water. Daarna kregen we een groot stuk chocoladetaart met chocoladesaus over. We zaten daar te genieten en ik zat te denken: Wat zit ik hier nu toch weer te doen :p Ik heb precies al veel geluk gehad dat ik allemaal van die leuke dingen mag doen </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Martine en ik dronken wijn, Ayla lust het niet, en met dat op en neer gaan van die boot begonnen we gelijk een beetje zat te worden. Man toch! We keken zo vanop ons plaats naar buiten en we zagen zo de golven dan weer niets, dan de golven, dan weer niets, van de hele tijd op en neer te gaan eh. Het is de grote boot met blauw en wit die jullie op de foto’s op facebook kunnen zien. Gelukkig dat hij zo groot was of ik zou helegans ongemakkelijk geworden zijn denk ik :p en draaierig en zat ook. Daarna gingen we dan verder want we hadden niet zo heel veel tijd. We mochten dan in de bestuurscabine, waar we natuurlijk ook de nodige foto’s getrokken hebben die iedereen zou trekken als je daar bent: met de verrekijker, op de landkaart, met de kapitein, … We hebben daar echt veel plezier gehad :D Daarna zijn we naar de bovenste verdieping gegaan ( zes verdiepen) en daar in de openlucht stond daar een jacuzzi te pronken… Daar wilden we in maar de tijd heeft ons tegengehouden. We hebben dan maar gewoon eventjes op de ligstoelen op het dek gelegen en genoten van de uitzichten en van de duurheid die we niet moesten betalen. De kapitein vroeg ons of we geen week op het cruiseschip wilden blijven, er waren zes kamers vrij en we zouden gratis gemogen hebben. Ik wilde zoooo graag, want een verblijf per persoon voor zeven dagen is namelijk 10 000 dollar… ZOT! Ik wilde dus echt echt graag blijven, maarja we zijn hier nog altijd voor te werken ook ;) hoewel jullie dat waarschijnlijk niet denken want ik doe de hele tijd uitstapjes. Dat komt omdat we vier dagen op zeven dagen werken, een twaalf-tal uur per dag, en de rest van de dagen blijven we slimmerwijs niet thuis op ons gat zitten zoals in de eerste week maar proberen we zoveel mogelijk te zien en te doen. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Het was al snel weer tijd om terug te keren en we vreesden dat we zelfs een beetje te laat zouden zijn voor onze tour van ’s middags. Maar we kwamen daar toe, redelijk stipt om twee uur, maar die ecuadorianen zijn nu eens altijd te laat en dat hadden we dus wel weer kunnen verwachten. Ik denk dat we pas drie kwartier later vertrokken zijn op tour. Gelukkig was het wel erg de moeite! Er was ook materiaal mee op het bootje voor te snorkelen. We waren voorbereid: hadden onze bikini aan </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > waar zijn we allemaal naartoe geweest? Naar het kanaal van de liefde! Heel mooi zuiver helder prachtig blauw watertje, tussen de rotsen, heel romantisch ;) We zijn ook gaan snorkelen naar een plaats waar haaien zitten maar we hebben ze niet gezien, gelukkig. Want ik denk dat ik een attaque zou gekregen hebben moest ik daar ineens oog in oog mee zwemmen… brr. We zagen wel veel mooie visjes en veel zotte rotsen met leuke en grappige planten. Wat zagen we nog: zoutmijnen. We zijn dan ook nog eens gaan snorkelen in een ander ingesloten stuk zee, wederom prachtig! Het was ook leuk om te zien hoe allemaal mensen naar omhoog klommen op de rotsen om daarna van superhoog naar beneden te springen. Daar ben ik een te groot mietje voor, dat durf ik niet </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Het ging heel snel vooruit, niet alleen omdat het daar gewoon zo leuk is, maar omdat de gids ( ik denk een jongen van 17 ofzo die echt iedereen om zijn vinger wou winden, maar daar trapten wij niet in. Het was echt een geboren zakenman :p) de hele tijd sneller wou gaan en zei dat we moesten voortmaken enzo. We waren niet echt op het gemakje. Onderweg van de plaatsen naar de andere plaatsen genoten we van de mooie uitzichten. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Het was al snel weer tijd om aan land te gaan. We zijn dan gaan eten in het Italiaans restaurant, en raad eens .. Het was wel lekker enzo,maar niet overdreven, wel overdreven duur! Tegenvaller :p daarna weet ik niet zo goed meer wat we gedaan hebben, ik denk dat we naar huis zijn gegaan.. Aja ik weet het weer! We zijn eerst een ijsje gaan eten en daarna zijn we inderdaad naar huis gegaan. Sandra ging nog met ons mee naar een organisatie voor te duiken enzo in de straat van ons huisje en daar schreven we ons nog in voor de volgende dag: een dagtrip, met duikkleren voor te snorkelen. We kregen alle info en we zijn dan gaan slapen en de volgende dag moesten we om half zes opstaan omdat we vroeg gingen opgepikt worden door een busje van de organisatie. We riskeerden het ons weer niet om later dan afgesproken klaar te staan en dit keer hadden we geluk: stipt op het uur kwamen ze ons halen. Het busje haalde iedereen bij zijn hotel op </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >, dat zou in België toch ook gene waar zijn denk ik. Aan 1 hotel hebben we zeker twintig minuten staan wachten en iedereen begon een beetje kwaad te worden omdat er twee mensen zich overslapen hadden en we wisten niet of ze al wakker waren ondertussen ofzo, we wisten niet als ze nog gingen komen, … maar wij zaten daar dus wel allemaal op tijd in het busje, moe te zijn en vervelend te worden :p. Uiteindelijk zijn ze dan toch gekomen en we moesten naar de andere kant van het eiland Santa Cruz. Dat was weer een drie kwartier rijden ongeveer. Daar aangekomen mochten we op ons bootje stappen. We gingen in twee shiften op de boot want die lag wat verder op zee. Dus eerst met een klein bootje in de kou naar daar. Daar wachtte ons een ontbijtje </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Het was best lekker. Daarna zijn we op het dek geklommen en hebben we daar genoten van de frisse ochtendwind, genoten van de heldere lucht ( Yes, de eerste dag echt goed weer!), … We vielen dan uiteindelijk alledrie in slaap op het dek en na een tweetal uur varen werden we wakker. Tenminste dat denken we… we hadden niet gekeken hoelaat we vertrokken waren met de boot. Het was in totaal een drietal uur varen eer we er waren, en we zagen wel een eiland aankomen maar met zo’n boot gaat dat traag en we konden totaal niet inschatten hoelang we nog moesten varen. De zon had ons gewekt en we waren echt gelukkig </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Daar zaten we dan, dichter en dichter naar het eiland te varen, het eiland BARTOLOME. We wisten niet goed wat we moesten verwachten, maar het bleek een zeer bekend eiland te zijn waar heel veel toeristen komen. In mijn boek had ik gelezen dat het eigenlijk niet veel soeps was, gewoon een stuk vulkanisch gebied, weinig begroeiing, we wachtten vol spanning af… <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Toen we heel dicht waren zagen we het al: allemaal droogte en het enige teken van menselijke voet aan wal was een grote trap naar de top van het eiland. Oke dan … wij klommen naar boven en daar was het dan: een superprachtig uitzicht! Van daaruit worden veel foto’s getrokken die op de postkaartjes koemn, een soort baai dat je kan zien, met de pinacle rock, een bekende rots. Het weer begon toen wel weer wat minder te worden en de bewolking nam toe. Na even tijd te hebben doorgebracht daar op de top gingen we terug naar beneden. We moesten terug de boot op, we moesten onze snorkelkleren aandoen (duikpak, zwemvliezen, bril en luchthapper) en we gingen aan de zijkant van het eiland aan wal. We zagen ze al van ver zitten: de lobos marino! (zeehonden) Daarvoor wilden we supergraag naar de galapagoseilanden komen, om daartussen te kunnen zwemmen, om foto’s te hebben van te spelen met de zeehonden, om naast een lobo te liggen en te denken : what the hell ben ik hier aant doen? Gaat hij mij niet aanvallen? Dat dacht ik veel hoor, want er waren mannetjes die echt wat last hadden van machogedrag. Daarna zijn we gaan snorkelen rond de pinacle rock en daar zagen we zeer mooie dingen, wederom. Mooie zeesterren ( zwart met een gele print ) grote scholen vissen, … en ook daar zaten haaien maar weer was ik nog steeds te bang om die te ontmoeten. Er was zeer veel stroming daar om te snorkelen en toen ik bijna tegen de rotsen knalde besliste ik om toch maar terug te zwemmen, maar dit was een beetje tegen de stroom in op een bepaalde plaats en ik kon niet rap genoeg terug zijn omdat ik dacht dat er toch een haai hallo ging komen zeggen </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Gelukkig is dat niet gebeurd en toen ben ik mij weer bij de lobos gaan amuseren. Dat was nu eens echt een van de leukste tijden uit mijn leven :D fantastisch gewoon :D dju toch, zo leuk </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" ><o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Het weer was weer wat verbeterd ( het verwisselt hier soms net zoals het Belgisch weer hoor) en we moesten terug op het bootje om naar de grotere boot te gaan ( ook een klein bootje in feite hoor) en we passeerden eerst nog eens twee pinguins </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > haha! Twee superkleintjes, er is denk ik maar 1 soort die nog kleiner is. Daarna mochten we dus terug op de boot om te gaan eten. Ik had wel wat honger maar heel lekker was het niet dus mijn honger was al snel de keel gesnoerd </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Ik ging maar terug op het dek gaan liggen en Martine en Ayla kwamen me al snel achterna en de zon was toch wel echt volledig doorgebroken zeker! Ja hoor, drie uur hebben we daar op dat dek gelegen om te zonnen onder een (iets te felle) zon, met een heerlijk briesje. Jammer was wel dat de andere mensen die meewaren allemaal heel verliefd waren op elkaar en wij zaten daar dan met z’n drietjes tussen, ietwat onromantisch dus :p Er was wel nog een man die samen met een vriend van hem mee was, maar een Duits meisje die mee was op de tour was die vriend heel aan het inpalmen en dus hij was ook alleen en heeft zich dan bij ons op het dek gelegd. Zij waren van New York. Onderweg kwamen we nog dolfijnen tegen! Ik heb daar proberen foto’s van trekken, maar dat is grandioos mislukt want ik dacht : shit ik kan hier niet op het juiste moment op die knopjes drukken! Maar bij wonder was het volgende gebeurd: ik had per ongeluk op film gedruk dus nu heb ik een filmpje van een springende dolfijn. Het duurt wel maar drie seconden ofzo denk ik, maar toch kheb hem vastgelegd! Daarna kwamen we nog dolfijnen tegen en daar heb ik een langer filmpje van. Hij zwom dan onder onze boot door maar dat is niet (goed) te zien. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Toen kwamen we terug aan op ons ondertussen vertrouwde eiland. Daar moesten we terug drie kwartier op de bus en toen gingen we naar huis. We zetten eerst ons grief af thuis en daarna wilden we naar het restaurant ‘the rock’ gaan. Daar zat veel volk en we hoopten dit keer op een goede service, lekker eten en niet te duur. God was ons goed gezind en alles verliep naar wens. We waren allemaal wel heel moe na het eten. Niet alleen van te zwemmen enzo, maar vooral van de vele indrukken die we opgedaan hebben gedurende deze drie veeltesnelvoorbijgaande dagen. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Ik ben zo blij </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >De volgende dag gingen we dan met het vliegtuig naar huis en daar kwamen we terug onze vrienden van de eerste dag tegen, Erick en Roberto. De opa van Roberto kwam hen halen aan de luchthaven en bracht ons ook naar huis. Toen we naar de auto stapten (het was trouwens snikheet in Guayaquil), stapten we in de richting van twee auto’s : een grote en een mini. Het was heel krap in de auto, want natuurlijk was het de mini :p maar het ging wel </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >. Ik kreeg wel overal krampen want ik moest plaatsnemen op de schoot van martine, maar wou me toch niet volledig neerzetten om haar pijnlijke benen te besparen en dus hield ik me overal aan vast. Na een twintigtal minuutjes in de auto kwamen we moe en uitgeput thuis en ik wou nog wat in mijn bed kruipen want we gingen de nacht gaan werken, maar ik wou eigenlijk toch liever de foto’s op de pc zetten dan te gaan slapen. Dus ik deed dat dan ook maar </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >. We gingen dan naar het ziekenhuis tegen de avond en zaten iets langer dan een uur op de bus die er normaal een klein half uur op rijdt. Ik word altijd moe in voertuigen dus dit was echt bevorderend voor mijn lichaam en geest. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Ik heb die nacht drie bevallingen gedaan, Ayla ook drie </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Aangezien ik er nu al 32 heb, zal ik er wel komen in het derde jaar. Want thuis heb ik nog drie weken verlos, er zijn er hier ook nog twee die ik moet doorlopen dus ik heb er een goed oog in, we zullen zien. Ik heb gisteren in de verloszaal telefoon gekregen van dokter Alzamora (van de consult externa in mijn eerste drie weken) om te zeggen dat ik naar hem moest komen. O-ow, ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Ik haastte me naar zijn consult maar hij was er nog niet. Dr Rivadeneira zat er nog en was heel blij me te zien </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > Ik ook om hem te zien moet ik toegeven. Ik merk nu dat ik een hele leuke tijd had daar bij hen in het consult, ik mis het wel een beetje. Hij is echt veel te cool voor zijn leeftijd en voor de wereld </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >. Na een twintigtal minuutjes wachten kwam dr Alzamora daar met een geschenk: een reizigersboek van Ecuador, vol hotels en kaarten en natuurreservaten, … Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en kon niets anders doen dan hem vastpakken! Dat is nu toch echt eens superlief, wat doen die hier toch allemaal </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Vandaag is het ondertussen al donderdag 21 oktober en morgen moet Martine al naar huis. Ze heeft gesolliciteerd voor werk en hoopt goed nieuws te krijgen als ze thuis is. Vanavond gaan we nog eens een laatste keer met z’n drie gaan dansen en ik hoop dat we ons nog eens goed amuseren</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > We zijn net Chinees gaan eten, we hebben Martha eens getrakteerd en ze was heel content. Vandaag zijn we overdag ook gaan werken en het was een bewogen dag. Martine heeft deze morgen ook een bevalling gedaan, want ze heeft de hele tijd alles doorgegeven aan ons en wij vonden dat ze er toch ook eens eentje moest doen </span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Wingdings; "><span class="Apple-style-span" >J</span></span><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" > ze heeft ervan genoten!</span><o:p></o:p></span></p>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-12477284508608028472010-10-11T13:35:00.000-07:002010-10-22T15:29:49.554-07:00Update stage<span style="LINE-HEIGHT: 17px; COLOR: rgb(42,42,42)font-family:Tahoma;font-size:13;" class="Apple-style-span" > <div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;">Hallo iedereen,</span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Hier zijn nog een paar stage verhaaltjes.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Ten eerste lijkt het alsof de vroedvrouwen en dokters ons eindelijk een beetje beginnen vertrouwen. Ze laten ons meer doen en bieden zelfs soms zelfs al dingen aan. Mijn teller staat op 4, die van Kaat op 5. Laten we hopen dat dit zo blijft voortgaan. Allemaal duimen voor ons dus.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">We hebben deze nacht gewerkt en het was weer super rustig. Voor zover we begrepen hebben komt dit door een verandering in de wet, waardoor er meer “gratis” ziekenhuizen beschikbaar zijn. Vanaf vandaag zou er weer iets veranderen, waardoor er weer meer patiënten zouden moeten zijn. Laten we maar hopen. Want op dit moment is het echt rustig. Soms maar 3 patiënten tegelijk (waarvan er dan maar één is om effectief te bevallen).</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Soms is het moeilijk om vriendelijk te blijven tegen sommige mensen. Zo zijn hier wat wij noemen “de gele mannekes”. Het is hun taak om de patiënten t verhuizen en om op te ruimen. Gisteren was er een geel manneke (dat trouwens heel open was over zijn homoseksualiteit, wat merkwaardig is, want dat wordt hier niet echt geaccepteerd), dat echt soms irritant was. Wanneer een vrouw bevalt worden er steriele doeken rond haar benen en op haar buik gelegd. Dit was een meisje van 16 dat de hele tijd om haar mama vroeg, en ze was echt al volledig uitgeput. Zij raakte de hele tijd de groene doeken aan, en de handschoenen van de dokter. Hierop neemt het gele mannetje haar arm vast en trekt die volledig naar achter. Ik dacht dat hij haar schouder ging ontwrichten. En op deze manier moest zij dan persen. Dat is soms echt moeilijk om te zien.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Wat hier ook moeilijk is, is dat niemand hier iets aan de moeder of aan de familie zegt als er iets mis is met de baby. Zo was er ook deze nacht een vrouw met een miskraam van 20 weken. Het baby’tje is levend geboren, maar later gestorven. 20 weken is gewoon veel te vroeg om te blijven leven. Dit is gebeurt rond 22-23h ’s avonds. Het bezoek uur is hier van 12h tot 14h ’s middags. Met als gevolg dat de ouders en de man van deze vrouw buiten moeten wachten zonder nieuws tot het bezoekuur van de volgende dag. Dit is echt heel moeilijk. Ook voor de vrouw zelf, die de hele tijd alleen is. Ik en martine zijn dan maar aan de ouders van de vrouw (de grootouders van de baby) gaan vertellen wat er gebeurd is. In feite mogen we dit zelfs helemaal niet doen. Maar ja…</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">We leren hier veel bij, en we zien veel dingen, maar soms is het wel eventjes slikken. En op andere momenten is het beter om een momentje weg te gaan omdat je het gewoon niet meer wilt zien.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Maar bon, er zijn ook weer veel leuke dingen gebeurd. We zijn dit weekend naar Baños geweest. Dit is een klein maar gezellig stadje in het midden van een prachtig berglandschap. Het is er heel toeristisch, en het is de ideale plek om aan extreme sporten te doen. Na een 7 uur durende busrit zijn we goed aan gekomen. We hebben direct naar een hostel gezocht (keuze genoeg trouwens). Ons oog viel op Canel y miel. We waren heel blij dat we daar zijn beland, want deze mensen hebben ons echt super goed geholpen, en hebben ons zelfs soms gevoerd. Die avond hebben we alles gepland voor de volgende dag. Daarna zijn we bij een italiaan heerlijk en goedkoop gaan eten, en dan vlug, vlug naar een spa voor een massage. Ik vond het verschrikkelijk. Ik moest mij de ganse tijd inhouden om niet te lachen en ik spande mij de hele tijd op. De anderen vonden het wel ontspannend en vonden mijn reactie heel amuserend. :p we zijn daarna in ons bedje gekropen want we waren toch wel wat moe.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">De volgende ochtend na een lekker ontbijtje zijn we gaan raften. In super sexy pakjes (veel te spannend, met een lelijke helm en een zwemvest) in een rubberen boot op een wilde rivier.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">We hebben ons echt goed geamuseerd. We zaten natuurlijk wel in de boot met drie Hollandse meisjes. Op het einde echter had onze gids een rots over het hoofd gezien, waarop iedreen is gevallen. De meeste in de boot, maar ik en Kaat er natuurlijk uit. Het was eventjes moeilijk om terug in de boot te geraken, maar het is toch gelukt. Souvenirs aan deze trip: serieus verbrande schouders, een blauwe plek op mijn heup en geen foto’s. In de folder stond namelijk dat we een cd rom gingen krijgen met foto’s, maar dit bleek geen waar te zijn. We hebben aan een paar mensen die foto’s hebben genomen ons e-mail adres gegeven dus misschien krijgen we er nog een paar. Laten we maar hopen.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">In de namiddag zijn we gaan paardrijden, suuuuuuuuuuuper prachtig uitzicht trouwens. Echt niet normaal. Resultaten van deze trip, blauwe en stijve achterwerken, serieus geshaked, maar wel mooie foto’s.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">’s avonds begon het toch wel niet te gieten zeker. We waanden ons bijna terug in België. Maar bon, we hebben er ons toch doorgesleept om naar de hete bronnen te gaan. Het was er een gedring van jewelste. Maar de hete bron was echt heet (meer dan 40 graden). De regen kwam heel goed van pas om af te koelen. Daarna zijn we gaan schoppen. Eindelijk wat souvenirs gekocht. Lekkere warme truien van alpaca wol, T-shirt voor de broertjes, sokken, portefeuilles, broeken,… noem maar op. (Onze portemonnee is na dit weekend al serieus wat leger).</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Daarna zijn we weer lekker gaan eten, en om de avond af te sluiten een lekker ijsje. We hebben ook nog wat melcoche gekocht. Een plaatselijk snoepgoed, dat nog niet zo slecht smaakt. Het is een soort van caramellig iets (het is tevens de bijnaam van een van de honden hier in huis). Het wordt gemaakt als volgt. Ze maken een soort deegje, waarna ze het rond een haak gooien en blijven rekken tot het goed is.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Na een heerlijk warme douche, zijn we gaan slapen, want de volgende dag moesten we om vijf uur opstaan om om zes uur de bus terug te nemen. Een helse zeven uur durende rit, door de Andes.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Eindelijk terug aangekomen zijn we nog wat gaan slapen want we hadden de nacht.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Dat waren onze avonturen voor van de weekend.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">En ohja, we zijn donderdag gaan dansen en nu staan we blijkbaar in de krant. :p die gaan we sebiet meervuldig gaan kopen.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Tot de volgende keer folks.</span></span></span><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span"><br /></span><span style="LINE-HEIGHT: 20px" class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span">Kus van Ayla en Kaat</span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div style="LINE-HEIGHT: 17px; MARGIN-BOTTOM: 14pt"><span style="LINE-HEIGHT: normal"><span style="LINE-HEIGHT: 20px" lang="nl-BE"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-39517050409296103342010-10-05T18:40:00.000-07:002010-10-05T18:49:17.493-07:00keizeren en verlossen<p class="MsoNormal"><span class="apple-style-span"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >Gisteren hebben we de nacht gewerkt :) <o:p></o:p></span></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >'s Middags hebben we de hele middag nog wat buiten gelegen in hangmat, in het zwembadje, op skype geweest, ... Rond vijf uur zijn we dan vertrokken naar Mall Del Sol, een groot winkelcentrum (zoals andere) waar we nog niet geweest waren. We wilden daar info gaan halen voor ons reisje naar galapagos, maar bleek dat die infostand daar niet was. We zijn daar dan iets gaan eten, hebben nog wat rondgesnuisterd in de winkels, hebben belegde broodjes en redbull gekocht om de nacht door te komen en pakten de taxi naar het ziekenhuis. Spannend! onze eerste nacht :)</span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >We kwamen toe en de zaal lag vol ... Yes! maar toen we even verder keken zagen we het volgende: in totaal lagen er twintig vrouwen, een vier voor gewone bevallingen, zestien met miskramen en vrouwen die voor sectio kwamen wegens complicaties. Oke, er zou dus weer niet teveel gedaan kunnen worden deze nacht. <o:p></o:p></span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><span class="Apple-style-span" >We keken wat rond in de zaal, maakten wat praatjes met vrouwen van daar, Ik mocht eens een inwendig onderzoek doen, ... Toen ineens kwam Laura een beetje bleekjes bij ons en ze was wat in de war: een van de vrouwen had in de zaal een miskraam. Een klein mensje (zelfs nog niet) van een goeie 13 weken, een kleine drie maand zwanger. Wat hadden de verpleegsters gedaan? Ze hadden het wezentje op een doek gelegd, en aan het voeteinde van het bed van de vrouw gelegd, en dat was het dan.. Die vrouw lag daar, ik weet niet hoe je je als vrouw op dat moment moet voelen. We zagen ook een vrouw liggen die aan de monitor lag, waar we harttonen en weeën op kunnen zien. De normale hartslag van een baby is ongeveer tussen de 110-150/min, en de baby hier had een hartslag van 230/min! het kon bijna niet op het blaadje die uit de machine komt en die alles registreert. De vrouw kreeg dan een spoedkeizersnede, maar veel spoed was er in het begin niet.. ze werd op het gemak naar de sectiozaal gevoerd, kreeg rustig haar epidurale verdoving, ... Er zijn altijd drie mensen die hier de keizersnede uitvoeren: twee dokters en een helpend persoon om de instrumenten aan te geven. ik mocht helpen instrumenteren :) yes! werk! oke, ineens gingen ze supersnel! het kind werd geboren, het weende niet, en het werd onmiddelijk meegegeven naar de ruimte waar de opvang van de pasgeborenen gebeurd. Daar doen ze ook reanimatie enzo. Ayla was mee met de baby en ik bleef uiteraard bij de keizersnede, aja want ik was helemaal steriel aangekleed en was aan het 'helpen' aan een operatie :) Martine bleef ook bij de keizersnede en hielp mij om de spaanse woorden voor de instrumenten soms wat in het nederlands te vertalen, zodat ik niet te veel stond te sukkelen. Het was nu de tweede keer dat ik mocht instrumenteren, maar de eerste keer daar heb ik niets van onthouden, nu dat martine alles duidelijk zei en uitlegde wat eerst en waarom, kan ik het makkelijker onthouden :) Ayla kwam terug en zei dat het baby'tje uiteindelijk toch beter geworden was en we vertelden het aan de mama. Toen de sectio gedaan was, ging ik naar het baby'tje kijken en het lag terug op de reanimatietafel. Het was grijs, blauw, bewoog niet, slap, ... Ze bleven het maar stimuleren en hartmassage doen en intuberen tot ze terug hartslag hadden. Gelukkig denken jullie, maar eigenlijk had het allemaal geen zin. Het kindje heeft nu veel afgezien, terwijl de dokters wisten dat het een hart-en longafwijking had en dat het niet leefbaar was, na twee uren zou het kindje sterven. In België zouden we in deze situaties heel anders te werk gaan. We zouden het kindje bij de ouders laten, we kunnen bij hen blijven als ze dat zouden willen, maar het allerbelangrijkste is dat het kindje omringd wordt door mensen die het graag zien, en dat het in die paar uur dat het geleefd heeft, niet moet afzien. Dit was allesbehalve het geval.. Hier zijn het de vrouwen alleen die binnenkomen om te bevallen, de mannen staan allemaal buiten en mogen pas van 12h tot 14h hun vrouw en kindje bezoeken de volgende dag. Ook als er een sterfgeval is, blijft dit het protocol, althans voor de mama, want als het sterft, </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma; font-size: 13px; "><span class="Apple-style-span" >hebben de ouders bijna nooit hun kindje gezien, laat staan aangeraakt, kennisgemaakt</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma; font-size: 13px; "><span class="Apple-style-span" > . Als een kindje geboren is en het leeft, blijft dat sowieso altijd in de zaal voor baby's gedurende twee uur, daarna mag het pas bij de mama. Dit bemoeilijkt het proces van verwerking en aanvaarding, Martine heeft daar al eens een protocol voor uitgeschreven van hoe men moet reageren, handelen wanneer zoiets gebeurd, maar daar hebben ze (vriendelijk) voor bedankt en dus blijft alles hoe het is. ik stond toe te kijken, serieuze bedenkingen te maken en ik kon het niet laten om te vragen wat het nu uithaalt om de baby pijn te doen, terwijl ze er misschien vijf minuten leven mee winnen. Ze keken eens raar en het haalde niets uit, maar dat was het enige wat ik kon doen en ik hoop dat ze daardoor misschien toch eens (al was het maar een seconde) nadenken over menselijke waarden. Ze zijn hier allemaal zeer Christelijk aangelegd, en ik ben liever dan iets minder katholiek aangelegd, maar ik weet tenminste wel welke waarden en normen er zijn, ik durf mijn hart wel laten spreken. Wat zij van Jezus leren, dat moet ik hier nog ontdekken. Ik denk niet dat Jezus vroeger banken en winkels ging overvallen, of bommetjes ging plaatsen. Ze hadden het kleine meisje dan eerst nog onder een zuurstofklok gelegd, (een soort afgesloten glazen box die ze over het hoofd van de baby zetten, en waar er zuurstof inkomt) maar het kindje kwam er echt niet door. alles was slecht. Uiteindelijk hebben ze het dan toch afgedaan, het hartje klopte maar heeel stil, bijna niet hoorbaar. Ik heb dan even al mijn moed samengeraapt en niet aan mijn eigen gedacht, maar aan mijn morele verplichtingen, aan het menselijke. Ik heb het baby'tje voorzichtig in een warm doekje gewikkeld, (zoals Jezus), heb het in mijn armen gepakt en ben ermee gaan neerzitten en heb de hele tijd haar lijfje goed vastgehouden, en haar in slaap gewiegd, om het mooi te zeggen. Ik heb iets langer dan een 1.5h denk ik met het kleine meisje in mijn armen gezeten, Ik wist dat het ondertussen in mijn armen gestorven was, ik voelde dat het kleintje kouder werd. Het is echt heel raar om zo een klein wezentje in je armen te hebben, machteloos ben je. Uiteindelijk heb ik het meisje terug in handen van de verpleegsters gegeven en ben ik naar de mama gegaan om te zeggen dat het veilig gestorven is, dat het geen pijn heeft gehad. Ayla en martine hadden haar al gezegd dat het gestorven was, maar ze was me heel erg dankbaar dat ik bij het kindje was en dat het niet alleen was geweest. De tranen liepen uit haar ogen en daar stonden we dan naar elkaar te kijken. Ik vond het heel moeilijk om woorden te vinden, maar ik denk dat op dat moment de tranen in mijn ogen haar meer vertelden dan wat ik uit mijn mond zou krijgen. Ik heb me dicht bij haar bed gesteld, we namen elkaar vast en zo bleven we even bij elkaar. Ze keek de ziel uit mijn lijf, maar niet op een slechte manier, ik zal die blik in haar ogen en het moment dat we daar samen stonden nooit vergeten. Of ik daar nu sterker uitkom, dat weet ik niet. Ik kan wel, (ook al is dat zeer moeilijk) aanvaarden dat mensen sterven, dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven, de vraag 'waarom' probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, want daar krijg je toch geen antwoord op. Maar de manier waarop iemand sterft, de laatste uren van die persoon, hoe klein ook, daar kan je als mens dikwijls wel iets aan doen om het menswaardig te maken. Ik denk dat ik niets anders voor dit kleintje kon doen, dan het een beetje liefde en warmte geven, en ik sus mezelf ook een beetje door het gedacht dat het kindje nu toch vredig kunnen sterven is. Wow, wat een uitlaat... dit had ik dus even nodig! we zaten toen nog bijlange niet aan de helft van onze nachtshift, dit zou een lange nacht worden..</span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size: 10pt; font-family: Tahoma; "><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma; font-size: 13px; "><span class="Apple-style-span" >Ik heb die nacht ook een bevalling mogen doen, maar de manier waarop dit hier gebeurd trekt toch ook niet altijd op veel. Er is niets, maar dan ook niets hetzelfde als hoe wij het geleerd hebben. Daardoor leek het alsof we echte sukkels zijn, die niets kunnen. Maar dat kwam omdat het deze nacht echt een hele boze vroedvrouw was. Martine heeft op voorhand gebeden dat zij niet de nacht zou hebben, maar zie maar weer dat Jezusje christus niet altijd zo een houvast is. Het was echt een vies mens! oke ,maar kheb toch mijn eerste bevalling gedaan hier. Ayla heeft er hier al twee gedaan :) Dit maakt voor mij een totaal van 18, nog 22 te gaan en ik maak kans om af te studeren (duimen duimen). Daarna hebben we elk nog een keizersnede geassisteerd en deze keer was wel alles goed met zowel mama als kindje, gelukkig :) </span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" >Tot de volgende, met meer verhalen... </span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span class="Apple-style-span" ><span class="Apple-style-span" style="font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" ><br /></span></span></span></p> <p class="MsoNormal"><o:p><span class="Apple-style-span" > </span></o:p></p>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-65925146725107761512010-10-01T06:35:00.000-07:002010-10-01T07:18:38.734-07:00Updatehoi,<br /><br />Hier een update wat er nu precies gebeurd is gisteren, voor zover wij het begrepen en juist doorgekregen hebben.<br /><br />De president heeft een besparingsplan ingevoerd voor de politie. Voor de politie zelf houdt dit weinig tot niets in, maar zij werden slecht geïnformeerd en maar weinigen weten effectief wat het besparingsplan inhoud. Gewoon bij het woord besparingen zijn de politie massaal gaan staken. Op het nieuws kan je het moment zien waarop de president het probeert uit te leggen en aangevallen wordt, en hij op het balkonnetje gaat staan en zegt: "Hier ben ik, vermoordt mij maar!". eventjes een eigen comentaar: de president is een typisch heethoofdige en macho ecuadoriaan. Tijdens al dit is hij gewond geraakt aan zijn been waarop hij naar een ziekenhuis is overgebracht.<br /><br />Ondertussen profetieerde de grootendeels arme bevolking van het land om op dievenpad te gaan. Gelukkig zijn er geen moorden geweest maar voor de rest valt de situatie wat te vergelijken met New Orleans ten tijde van de orkaan. De luchthavens van Quito en Guayaquil werden afgesloten.<br /><br />Hier in Guayaquil zijn banken overvallen, tankstations leeggehaald, winkels leeggeroofd. Zelfs de groote winkelscentrums waar wij vaak gaan eten zijn leeggehaald. Ook veel winkels met elektronica zijn leeggeroofd. Ronald, de oudste broer, was tijdens het uitbreken van deze choas nog op zijn werk en moest terug naar huis komen. Hij kwam volledig overstuur terug thuis en had echt gevreesd voor zijn leven. Hij heeft ons direct verboden om het huis te verlaten. Toen was het ongeveer 11 uur hier. Voor de rest van de middag hebben wij hier gebunkerd. Ronald, abraham, laura (het duitse meisjes dat vorig weekend aankwam), martine (de belgische vroedvrouw die dinsdag aankwam), en ik en Kaat. Martha was voor de dag naar Quito en zit daar momenteel vast, maar is veilig.<br /><br />Terug naar het ziekenhuis waar de president momenteel is. Het is hier nu ongeveer negen uur 's avonds. De politie probeert het zieknhuis binnen te dringen om de president te vermoorden, terwijl 500 militairen de president levend proberen buiten te krijgen. Dit was hier volledig live te zien en heeft ongeveer twee uur geduurd. Wij zaten op dit moment met zijn zessen in de keuken gespannen naar de tv te kijken. Op een bepaald moment zie je een auto geflanceerd door een tiental militairen het ziekenhuis verlaten. Daarop wordt er massaal geschoten (de militaieren schoten met rubberen kogels) door de "politie"?. Je ziet op de live beelden een militair neervallen, die blijkt later gestorven te zijn. Als de auto met de president verdwenen is, stoppen de geweerschoten. De president is direct naar het presidenteel paleis gegaan om daar een toespraak te geven, en de menigte wat op te zwepen (dit kunnen jullie in België ook zien denk ik) en de concurentie te beschuldigen. Waarop de menigte scandeerd dat die vermoordt moet worden. Toen hij op het balkon stond waren wij er van overtuigd dat hij zou neergeschoten worden, zeker toen wij hoorden dat er een groep politie maar en blok ver was. Gelukkig is dit niet gebeurd en was de hectische dag afgesloten na de toespraak.<br /><br />Vandaag is de rust terug gekeerd. Hier in Guayaquil is de politie nog niet terug aan het werk dus wij blijven nog een dagje binnen.<br /><br />eventjes nog een paar feiten. Niet alle politie heeft gestaakt, bijvoorbeeld in Cuenca (waar mijn ouders zitten) is er zo goed als niets gebeurd. Er wordt hier ook gezegd dat de overval op het ziekenhuis niet enkel de politie was, omdat er met machinegeweren is geschoten en de politie hier niet over beschikt. dit zal dus wel nog een staartje krijgen. Ook hadden wij juist de avond ervoor beslist om niet overdag, maar 's nachts te werken om meer te kunnen doen. Gelukkig want anders hadden wij dus nu nog altijd vastgezeten in het ziekenhuis.<br /><br />Wij hopen hier dat de rust vlug terugkeert, en we buiten kunnen want we hebben bijna geen eten. :p wij zelf hebben weinig van de onrust gemerkt maar zijn dus veilig. Hier is het een rustige buurt.<br /><br />Groetjes van ayla en Kaat, ik laat jullie weten als het weer in orde is hier.Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-24983307059963693312010-09-30T10:28:00.000-07:002010-09-30T10:40:58.911-07:00Trouble in paradiseHallo iedereen,<br /><br />eventjes een dringende update. Ik weet niet of het bij jullie al in het nieuws is. Maar er zijn hier wat politieke problemen. eventjes uitleggen wat er blijkbaar gebeurd is. Correa (de president) heeft blijkbaar eisen van de politie geweigerd, hierop is de politie massaal in staking gegaan. Op dit moment is het hier een grote choas (blijkbaar). Er worden tankstations en banken overvallen. Het verkeer zit volledig vast en sommige delen van de stad zijn volledig afgesloten.<br /><br />zonet is de tweede broer thuis gekomen. Hij moest door de stad met de auto. Ze gooien blijkbaar met stenen enzo...<br /><br />Wij mogen het huis NIET verlaten. Ook niet naar het werk. Hier in het huis is het veilig. Wij zijn dus veilig. We zitten hier momenteel enkel vast.<br /><br />Wij zullen jullie laten weten als we nog iets anders horen maar de communicatie loopt hier niet al te vlot.<br /><br />Groetjes van onsAyla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-3263674858792410782010-09-25T08:17:00.000-07:002010-09-25T12:11:13.368-07:00Een comedie (tragedie): de examenweek<span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Hallo iedereen,</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Sorry maar hier is weer een niet bemoedigend blogberichtje, maar ik moet het toch eventjes kwijt. Mijn dokter in de voormiddag (deze die enkel tieners heeft), heeft elke maandag, woensdag en vrijdag een 5 à 10 studenten, in groepjes van vier. Het zijn er wel elke keer andere dus in totaal een stuk of twintig. Nu, deze week was het dus examenweek. Het onderwerp van het examen waren het gynaecologisch onderzoek, soa's en het uitstrijkje. Oh ja nog een detail... Deze studenten zitten in het 6de jaar geneeskunde. (hier is het 7 jaar basis - zelfde als bij ons- en 3 jaar specialisatie - bij ons is het 5 jaar specialisatie) </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Een gynaecologisch onderzoek bestaat uit de volgende stappen. Geen enkele student heeft al deze stappen uitgevoerd. Ik betwijfel zelfs of ze gestudeerd hadden. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Gebuisde student 1: Deze student heeft de eerste stap (gewoon kijken) al overgeslaan en begon direct met het speculumonderzoek. Gij gaat achter het gordijn (waar de gynaecologische stoel staat) en plaatst het speculum, waarop ik en de dokter haar horen roepen van de pijn. De dokter gaat vlug kijken wat er gebeurd en... Hij heeft het speculum gewoon weg achterstevooren geplaatst. Dit onderzoek is zo al niet aangenaam, en op deze manier nog veel erger. Dit was dus een dikke buis. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Gebuisde studente 2: Dit was een meisje die al met een air binnenkwam, waarop ze ook de eerste stap overslaat en over gaat naar de tweede (speculum onderzoek). Een half uur later is het haar nog altijd niet gelukt en is het meisje serieus aan het bloeden van al dat gepruts. = Nog een buis. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Niet gebuisde maar iet wat vergeetachtige student 3: Deze deed alles goed en was ook een van de favorieten van de dokter. Tot hij een uitstrijkje neemt (hij heeft trouwens alle stappen goed uitgevoerd) en zijn handschoenen uittrekt. Hierop vraagt de dokter of hij klaar is, hij zegt ja en de dokter antwoord met: ooh leuk, want dit meisje licht hier wel nog met het speculum.</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Sommige dingen waren om te lachen, andere dingen om bij te wenen. Kortom allen niet echt bemoedigend. Daar komt nog bij dat al deze studenten meer dan 40 min nodig hadden bij elke patiënt. Wat inhoud dat er daarna veel sneller moest gewerkt worden om op een 1.5h nog een 15 tal patiënten te zien. Onmogelijk trouwens. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Oke, dat was mijn rare soms frustrerende week. Hopelijk een iets wat leuker blog berichtje over de stage volgende keer.</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Dikke kussen van mij (en van Kaat natuurlijk ook)</span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-88956937589362430532010-09-21T17:14:00.000-07:002010-09-21T20:09:21.028-07:00Het leven zoals het is: tienerzwangerschappen in Ecuador<span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Hallo iedereen!!</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Hoe gaat het daar in het Belgenlandje? Voor de verandering eens een blogbericht over stage in de plaats van reisverhalen. Ik weet niet of ik het al verteld heb maar in de voormiddag volg ik een dokter die enkel zwangeren ziet onder de 18 jaar. Net vandaag zijn de cijfers van bevallingen uit de eerste helft van 2010 bekend gemaakt (januari t.e.m. juni). En ik vind dit toch wel wat schokkend. hier zijn ze:</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Vaginaal/Keizersnede</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Jan: 806/1056</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Feb: 748/1025</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Maa: 932/1305</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Apr: 885/1301</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Mei: 987/1346</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Juni: 893/1288</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">5251/7321 --> in totaal 12572 bevallingen!</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Dit zijn ENKEL de cijfers van de geboortes bij meisjes ONDER de 18 jaar. Dit zijn immense cijfers! als we dit voor jullie even vergelijken met cijfers uit België: In heel Vlaanderen en in het UZ Brussel in 2008 waren er om exact te zijn <span class="Apple-style-span" style="font-family: arial, sans-serif; font-size: small; line-height: 15px; ">67.604</span> bevallingen. Hier gaat het slechts om 1 ziekenhuis, om een half jaar en vooral over meisjes onder de achttien jaar! De jongste zijn soms 10 tot 11 jaar, wat soms echt schrijnende situaties oplevert. Voor wie het interesseert kijk ook eens naar de verhouding vaginale bevallingen t.o.v. keizersnedes. Dit is op zich ook al moeilijk te geloven. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Ik zal eventjes een voorbeeldje geven van een van de ergste feiten dat ik hier al ben tegengekomen. Vorige week kwam er een meisje op consultatie. Ze zag er nog heel jong uit, maar dat is niet uitzonderlijk. Ze was al ongeveer een 35 weken zwanger (dat is bijna acht maanden) en ze bleek amper 11 jaar te zijn. Mijn mond viel bijna open. Maar dit was nog niet het ergste. Ze draagt namelijk het een kindje van haar nonkel... Dit vond ik echt verschrikkelijk. Het meisje heeft geen andere keuze dan deze zwangerschap uit te dragen. Alsof een trauma als dit nog niet erg genoeg is, zal zij voor de rest van haar leven geconfronteerd worden met een kindje geboren uit een allesbehalve menselijk moment. Tijdens de hele consultatie keek zij met een emotieloos gezicht voor zich uit. Bij zoiets breekt echt mijn hart. Maar hier in Ecudor bestaan er bijna geen andere mogelijkheden. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Abortus provocatus (abortus met opzet) is hier wettelijk namelijk niet toegelaten. Dit is waarschijnlijk mede doordat dit een heel katholiek land is. Dit, samen met het feit dat de mensen hier heel slecht geïnformeerd zijn over anticonceptieva, maakt dat deze jonge meisjes geen andere keuze hebben dan de zwangerschap uit te dragen.<br /></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Ik heb hier met mijn dokter eens over gepraat en zij vertelde mij dat Abortus provocatus wel wordt uitgevoerd (illigaal en dus ook zeer gevaarlijk). Zij zii mij ook dat het niet uitzonderlijk is dat hier mensen aan sterven. Zo stond er blijkbaar onlangs een groot artikel in de krant over een organisatie die deze abortusen uitvoerd met cytotec (een medicatie die hiervoor bij ons ook wel gebruikt wordt, maar onder strenge medische controle). Bij dit artikel stond zelfs een telefoonnummer. De dokter vond dit echt een schande. Toen wij in Cuenca rondliepen kwamen wij trouwens het volgende tegen:</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqrP2JrjTGj9QaPr4HmR4VcC3eVLVZaf4a8ROerTSDHWuBaA_S1I_w8_AS6AQcQdwGiK_CxHCsFav5X-kxGzhita4_dlgp8pbuHIZJcKAxbj2cFG2KmfKaBFNEW2qVcdFuTIqewXuWqtn3/s1600/cuenca+157.JPG"><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5519540092857401794" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqrP2JrjTGj9QaPr4HmR4VcC3eVLVZaf4a8ROerTSDHWuBaA_S1I_w8_AS6AQcQdwGiK_CxHCsFav5X-kxGzhita4_dlgp8pbuHIZJcKAxbj2cFG2KmfKaBFNEW2qVcdFuTIqewXuWqtn3/s320/cuenca+157.JPG" /></span></a><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"><br /></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">= Veilige Abortus, het telefoonnummer, voor de gezondheid van de vrouw</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Deze simpele grafitie tekening kan veel kwaad berokkenen. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Zo zie je maar dat hier ook minder leuke kantjes zijn, maar dit laten wij niet aan ons hart komen. Wij proberen gewoon onze patiënten zo goed mogelijk te verzorgen.</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Groetjes van mij en Kaat. </span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-18178973796044956632010-09-19T18:51:00.000-07:002010-09-20T15:33:00.703-07:00Op reis tijdens de reis :)<span class="Apple-style-span"><br /></span><span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma; font-size: 13px; "><span class="Apple-style-span">oooow ow het is weer eventjes geleden :) </span><div style="text-indent: 0px !important; "> </div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">de drukte berooft ons van zin en tijd om de voorbije dagen een deftige blog te schrijven.. onze oprechte excuses daarvoor!</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Het komt ook omdat het op het werk eigenlijk volledig hetzelfde was als de eerste week en dat zal de volgende week weer zo zijn dus daar kan ik alleen maar hetzelfde over vertellen ;) behalve dat ik naar een bijscholing geweest ben over anemie tijdens de zwangerschap en dat ik er in slaap ging vallen en dat ik er niet veel van verstond dus ik weet er gelijk nog minder over dan voordien :p haha </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Vrijdag skypte ik wat en daarna had abraham een verrassing in petto, nog een uitstapje! Eerst driehonderd uur op de bus en toen kwamen we aan in een ander deel van de stad, waar de rijkeren wonen. We gingen binnen in een paar grote winkelcentra, zoals het zuid in gent maar dan suuuuupergroot, echt suuuuuuuuupergroot! En overal veel dingen om te eten (normale dingen, yes!). de winkels zijn wel redelijk duur en schoon ofwel lelijk en goedkoop :p dat is een tegenvaller :) we hadden ook veel zin in een ijscreme :) we hadden er nog geen 1 gegeten hier! wel veel milkshakes, maar dat is niet hetzelfde ;) dus wij achter een ijs en eerst mochten we van alle soorten proeven, we stonden daar ommeduur met een hele hoop kleine proeflepeltjes in onze handen en maakten dan een keuze :) we kregen een grote ijskom, helemaal uit een ijskoek gemaakt, daarin twee reuzenbollen en daarop versiering :p jeetje de volgende ochtend zat het eten precies nog in mijn keel, precies of kheb niet al</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">les doorgeslikt. Abraham had nog iets als verrassing, hij ging ons voorstellen aan een andere vriend van hem die we nog niet ontmoet hebben, het was een leukerd :) we liepen daar nog wat rond en we gingen dan naar de ondergrondse parking, waar blijkbaar zijn auto stond. wow, een nieuwe jeep :p haha met een strooien hoed erin die natuurlijk op al ons hoofden werd gezet :) nice nice :) we zijn dan naar een bowlingding gaan zoeken en pas de derde stond ons aan :p ik was de grote loser want ik kan dat totaaaal niet :p haha! twee keer grandioos verloren maar ik vond dat niet zo erg, ik heb me heel erg geamuseerd :) dan gingen we moe naar huis en ik viel in slaap tijdens de rit naar huis. nog even verfrissen en ik viel als een blok in slaap. onverwacht nog een leuke avond erbij ! </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoX2oQUAMdiG8aG3FBZYVHm05detiiT926V7AzIDGix1z-fLlzsvMzTifvPJrYag8VIM6PZ74kR9K0uTtmU5b0grRFtft4zobxtu31Hi5ZT1FnrAVjU-bai0ZgX47sbG38aQhfvplJUdQM/s320/cuenca+033+(2).JPG" style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5518834659246464914" />Maar jee</span>tjemiena, wat was het weer vroeg dag! We vertrokken op weekend met zn tweetjes en daar hadden we allebei veel zin in! We konden dan eens ons plan trekken en volwassen zijn :) Met ons infoboek bij de hand, weten we welke dingen de <span class="Apple-style-span">moei</span>te zijn, er staan plannetjes bij, uitleg en foto's, ... Voorbereiding: check. Maar.. het begin was al niet zo zelfstandig. we wisten welke bus we moesten nemen want abraham legt ons hier alles uit, maar wederom stond Martha erop dat ze ons wou voeren omdat ze ook weg moest.. oke dan maar :) Martha voerde ons naar de terminal waar we op onze bus moesten wachten die pas een goeie drie kwartier later ging vertrekken. en eenmaal erop, waren we vertrokken naar CUENCA, een rit van vier uur, waggel waggel... Drie van de vier uur hadden we te maken met kronkelbaantjes, we reden door het PARQUE NACIONAL EL CAJAS, een van Ecuadors mooiste paramo-gebieden. Paramo is een soort vegetatietype dat naar het schijnt veel schoonheid te bieden heeft die je het best kan zien als je door je knieën buigt en kijkt, maar wij zaten op de aangelegde wegen en raasden er overal voorbij waardoor het vegetatietype eigenlijk een saaie indruk maakte op ons. Maar de bergen, de meren ( in totaal zijn er meer dan 232!), de grote prachtige stukken nevelwouden waren meer dan de moeite waard.</div><div style="text-indent: 0px !important; "><br /></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Cuenca is de op twee na grootste stad van Ecuador en hoofdstad van de provincie Azuay. Ondanks de meer dan een half miljoen inwoners heb je geen moment het gevoel in een grote stad te lopen. Cuenca ligt midden in een prachtig groen bergland en wordt doorsneden door de Rio Tomebamba ( die we meermaals (gedeeltelijk) afwandelden :p goed voor de conditie! we zijn goed bezig jaaaa! ). In de zestiende eeuw werd het ingelijfd door de Inca's. zij bouwden in het dal een grote stad, volgens de overlevering zelfs de indrukwekkendste en rijkste stad van Ecuador, die kon concurreren met de Incasteden in Peru. Wij hebben daar niets van gemerkt, er was niets uit de oude tijd te bespeuren behalve een ruïne die tijdens ons bezoek niet toegankelijk was. In de eeuwen daarop werd Cuenca een intellectueel centrum dat veel dichters, schilders, advocaten en psychologen aantrok. Er is veel activiteit op cultureel gebied, waardoor het zijn bijnaam Athene van Ecuador kreeg. </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">We hadden ook een reuzehonger en gingen op zoek naar een restaurantje. Een pizzeriatje had meteen onze aandacht getrokken en (met hongerkwijl) gingen we binnen en bestelden we een pizza, dat heeft ons eens goed gesmaakt!</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">De Rio tomebamba heeft het meest van onze aandacht gekregen. Deels door de rust en het gras die we in Guayaquil niet hebben, en deels omdat er maar 1 museum open was.. Verdorie toch! Langs de oever van de rio tomebamba zagen we enkele mooie koloniale bouwwerken. Wat ons het meest geraakt heeft is dat in die rivier de vrouwen de was doen. De kleren liggen dan te drogen op het gras waardoor je wel een kleurig lappendeken krijgt, maar of de was daar nu properder weggaat dan toekomt, dat is de vraag ;)</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"> Er waren ook veel mooie pleinen en parkjes, waaronder het hoofdplein PLAZA ABDON CALDERON, genoemd naar een vrijheidsstrijder uit Cuenca die overleed tijdens een veldslag. Aan de zijkant van het plein staat de Catedral de la inmaculada conception, een imposante kathedraal uit 1885. Een zot gebouw! En als je langs de zijkant ging kijken, zie je enkele prachtige blauw betegelde koepels die erbij horen. Aan de overkant van de kathedraal, aan de andere kant van het plein staat de oude kathedraal El Sagrario uit 1557. De toren van die kathedraal werd gebruikt als referentiepunt bij het bepalen van de evenaar. Het is gebouwd met stenen uit de incaruïnes.</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Om de hoek ligt het plaza del carmen waar iedere dag een kleurrijke bloemenmarkt is. Iets verder kwamen we dan aan het Plaza San Fransisco, genoemd naar de gelijknamige kerk. Op dat plein was een grote markt waar wij een souvenirtje dachten te kopen, maar het trok eigenlijk echt op niets niets niets.. </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Op dat plein was evenals ons hotel, hotel Milan. Martine Moaerts, onze Vlaamse vroedvrouw die volgende week komt had ons dit aangeraden omdat de dekens daar een zaligheid zijn :) En oooooh ja, dat was het zeker! we gingen meteen op ons bed liggen en we kregen bijna de slappe lach uit gelukzaligheid, zo blij waren we omdat we eindelijk eens 's nachts wat op ons konden hebben :) In ons huis in Guayaquil ligt er namelijk maar een dun dekentje en we missen toch wel iets dikkers.. En wat ook heel leuk was: er was warm water in de douche! We hebben allebei van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens goed te weken :) prachtige prachtige prachtige momenten! </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">We hadden al superveel gewandeld langs de rio tometomba die dag! echt supersuperveel! We zijn onderweg 1 keer gestopt om een lekkere milkshake te drinken, maar veel van dat lekkers was er daar toch niet te bespeuren. Ayla bestelde haar er 1 met het fruit: naranjilla (iets tussen een tomaat en een pruim), maar de smaak was niet echt te pruimen :p en ik was blij dat ik een cocktail besteld had:) Cuba Libre, daar had ik zin in. Ik nam 1 slok en ik besefte al dat ik traag ging moeten drinken, het zat namelijk al in mijn hoofd. Haha! Het was superstraf, te straf waardoor het eigenlijk ook niet zo heel lekker meer was. Daar zaten we dan, allebei met een vurt drankje :p We kregen ook heel koud en besloten om onze wandeling verder te zetten. (nadat we ons drinken voor een deeltje uitgedronken hadden )</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">'s Avonds gingen we nog iets eten in een kleine bar waar ik een broodje en Ayla een warm gerecht bestelde waarvan ik de naam niet kan onthouden :) Weeral was het lekker! En toen was het tijd om naar het hotel terug te keren :) onderweg kwamen we nog enkele bruiden en bruidegommen tegen. Wij kropen ons beddeken in, maar niet om te slapen hoor, nee want het was half zeven :p daar zaten we dan, goed ingepakt en kijkend naar disneychannel op tv :) Maar.. wel in het spaans, waardoor het niveau voor ons toch een tikkel hoger lag :p Ayla trok op een gegeven moment de gordijnen open om te zoeken naar de oorzaak van luid geknal dat vuurwerk was (wrs voor de trouwers) en we troffen een kletsnat Cuenca aan.. Het had blijkbaar ondertussen lekker goed geregend, de eerste keer in drie weken :) Rond half tien vielen we in slaap en de volgende ochtend kregen we een ontbijt met vers vruchtensap (weer een raar fruit, het smaakte een beetje naar brandnetels), eieren en een soort koffiekoeken :) Toen trokken we terug de stad in. op zoek naar het enige museum dat open was, het museo de arte moderno. De collectie bestond uit allemaal schilderijen van de Ecuadoriaanse schilder Marco Martinez. We zagen veel 'mensbomen', zo noemden wij de collectie omdat het allemaal grappige boomachtige dingen waren die eigenlijk ook lichamen waren.. echt leuk! het was er zeer rustig in het museum, slechts vier bezoekers. Wij twee en dan nog twee Poolse toeristen. Jammer genoeg waren we na een half uurtje al terug buiten. De mensbomen waren superleuk, ook nog enkele andere dingen maar er waren ook veel schilderijen waar er totaal niets aan was. De mensbomen wilden we graag meenemen (stelen dus) maar het formaat van de werken hield ons toch maar tegen.. </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Daarna zijn we nog eens ruïnes gaan zoeken, aan heeeeel de andere kant van de stad ( alles te voet jaja! ) maar we vonden ze eerst niet. Toen troffen we een groot hekken aan met een wachter die ons wist te vertellen dat het niet open was... ja lap! Dan maar naar de bus :) Weer een flinke wandeling erbij, alles bergop! en ik verzeker jullie, het was echt superbergop.. In het busstation zochten we eerst ons ticket en we hadden nog een klein halfuurtje om iets te eten en ondertussen toch nog (het eerste!!) souvenirtje te kopen :) </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">de weg terug op de bus was terug hetzelfde als in het doorgaan, prachtige uitzichten maar we werden wel zeer opgejaagd door een spaanse debiele film die enorm luid speelde! De bus stopte nu ook veel meer dan in het doorgaan waardoor we niet goed opschieten. Al bij al waren we vlug terug thuis en gingen we eerst eens om frietjes in de mc donalds ( een van de duizend) in Guayaquil. Toen namen we een andere bus terug naar onze Casa en het eerste wat ik deed was het zwembadje zoeken van een van de vorige studentes die hier verbleef. De overgang van koud naar warm was weer overweldigend en ik had echt afkoeling nodig. Toen ik twee van de drie bandjes opgeblazen had, kwamen ze opduiken met een pomp ... hoera! ik ging mijn bikini aantrekken, nam een glas van het verse fruitsap dat martha voor ons maakte en ging in het lege zwembadje liggen. Terwijl het vulde zat ik zalig te genieten van het sapje met ijsblokjes :) wat een gelukzalig gevoel.. vanaf nu kunnen we elke avond afkoelen! Eindelijk hebben we ons eigen afkoelpoeltje op ons koertje naast de hangmat. ZALIG, ja zeker :) Terwijl was Ronald het stuk aan het installeren in onze badkamer waardoor we eindelijk warm water hebben om te douchen, yes! </span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Daarna ging ik de blog maken maar was plots de pc kapot ( degene die ik meehad), en ik was zeer kwaad geworden! hij werkt al de volle drie weken tegen en nu liet hij me helemaal in de steek. Nu kon ik niets meer doen eh! ik dacht ik zonder me maar even af want kmoest even bedaren :p na een klein uur denk ik kwam ik terug beneden en Ayla had de pc gemaakt, leve Ayla! en back goed humeur :) We zijn dan brood gaan kopen, onze trouwe fruitbar gaan bezoeken voor een lekkere milkshake (dit keer écht lekker) en daarna maakte ik de blog. Ik ben er eigenlijk al superlang aan bezig, veeeel te lang! maar nu zijn jullie weer helemaal mee :)</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Tot de volgende! besos x</span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><br /></div></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-79281946369683073112010-09-12T12:45:00.000-07:002010-09-12T14:22:41.604-07:00el fin de semana<span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(255, 245, 238); font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 12px; line-height: 16px; "><div class="post-body entry-content" style="text-indent: 0px !important; width: 520px; font-size: 13px; line-height: 1.4; position: relative; "><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Hola iedereen,</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /><br /><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "></span><br /></span></span><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Eventjes een verslagje van dit weekend (want we hebben weer veel gedaan). Onze zaterdag is begonnen rond 7 uur in de ochtend. We waren allebei uitermate content dat we eens een dagje niet moesten gaan werken. Rond 8h heeft Martha ons naar de terminal gebracht voor (jawel u leest het goed) wederom een tripje naar Playas. De busrit was ditmaal iets aangenamer door het gebrek aan roepende verkopertjes. </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /><br /></span></span><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Ditmaal kenden we de weg en konden we direct op weg gaan naar ons plekje aan het strand. Ditmaal bij een gezellig en handig boomstronkje (bekijk de foto's zeker eens). We werden deze keer niet overvallen door verkoopers maar door grote zwermen meeuwen. Al hebben we maar twee uurtjes in de zon gelegen en ons honderd keren ingesmeerd, toch waren we weer goed rood. Bij mij, een halve arm en mijn voeten en bij kaat vooral haar gezicht. </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "></span><br /></span></span><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">'s Middags hebben we weer in het zelfde restaurantje gegeten en daar je raadt het nooit, kwamen we gewoonweg een nederlandssprekend persoon tegen. Heel onwerkelijk na die twee weken van sukkelend spaans. Hij is al twee jaar op reis (Venezuela, Colombia, Brazilië). Nu was hij al twee maanden in Playas. Voor kerstmis zal hij terug naar huis gaan (in Portugal).</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "></span><br /></span></span><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Toen we terug thuis kwamen heeft Abraham ons meegenomen om een stukje van Guayaquil te zien. De busrit naar het centrum was heel onaangenaam. We werden weeral eens serieus aangestaard, echt heel irritant. Dat wordt echt heel vermoeiend als iedereen naar u staart. Moest het nu subtiel zijn oke, maar ze blijven staren zelfs als je terug staart en een vies gezicht trekt. na twee weken zijn we het al serieus beu. Maar bon. We zijn gaan eten in een frituur. Dit heeft heel erg gesmaakt en de frietjes waren zo slecht nog niet. Dan hebben de malecon afgewandeld (een soort dijk, maar heel touristisch) om te eindigen op de peñas. Een heuse trap van 444 treden die helemaal naar het hoogste punt van de stad leidt. Een heel mooi uitzicht met ook veel historische betekenis voor de stad. Vroeger werd de stad namelijk geplaagd door piraten en vanuit dit hoge punt werd de verdediging ingezet. Abraham neemt alle gasten mee naar hier, dus hij is al een heel goede gids. Bij het terug naar beneden gaan zijn we gepaseerd in een cafe waar een vriendin van hem (Leila, iets van een 70 jaar) de verantwoordelijke is. Een Super grappige vrouw die iets teveel praat en die Kaat probeerde te laten dansen met obers. </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "></span><br /></span></span><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Daarna zijn we naar de discotheken gewandeld. Hier wachtte Ronald op ons (ondertussen was het al 23h, we hebben het nog nooit zolang weten trekken), de andere broer. Samen met een vriend en een vriendin (Jorge en Pamela, een super kleine vrouw die zelfs met serieus hoge hakken gemakkelijk onder onze arm kon lopen). Dan zijn we gaan DANSEN. Om eens de muziek en dans van Latijns-amerikaanse wereld op te snuiven. Tot onze verbazing werd hier niet naar ons gegaapt. Tegen twee uur zijn we dan toch maar naar huis gegaan want zowat iedereen viel in slaap. </span></span></span><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "></span><br /></span></span><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Eenmaal thuis moesten we afscheid nemen van Valeska. Zij vertrok zondagochtend heel vroeg naar haar werk op de Galapagos voor bijna 3 maanden. In de middag kreeg martha al een telefoontje van Valeska dat ze al aan het werken was. Dat is dus van het vliegtuig stappen en direct beginnen met werken. Arm meisje.</span></span></span><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "></span><br /></span></span><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Vandaag (zondag) is het een rustig dagje. Een beetje slapen, een beetje werken, een beetje luieren (en voor Kaat een beetje skypen met haar vriendje Thibaud), en jammer genoeg ook een beetje strijken. Morgen begint weer een nieuwe stageweek. Oja, de weekends gaan hier even snel als in België.</span></span></span></div><div class="post-body entry-content" style="text-indent: 0px !important; width: 520px; font-size: 13px; line-height: 1.4; position: relative; "><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span"><br /></span></span></span></div><div class="post-body entry-content" style="text-indent: 0px !important; width: 520px; font-size: 13px; line-height: 1.4; position: relative; "><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Vele kussen, </span></span></span></div><div class="post-body entry-content" style="text-indent: 0px !important; width: 520px; font-size: 13px; line-height: 1.4; position: relative; "><span style="text-indent: 0px !important; font-family: 'courier new'; "><span class="Apple-style-span" style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span">Ayla en Kaat</span></span></span></div></span></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-68262157884296013232010-09-09T16:04:00.001-07:002010-09-09T16:04:39.131-07:00Rijst met stenen<span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma, Verdana, Arial, sans-serif; font-size: 13px; color: rgb(42, 42, 42); "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Vandaag en gisteren zijn er niet zo speciale dingen gebeurd :) </span><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><br /></span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Het systeem van de bussen blijft leuk, je stapt op en af waar je maar wil :) 's morgens als we op tijd vertrekken vallen de bussen best wel mee van volk. 's avonds ook wel maar dan is het verstikkend warm en zweten we ons dood, ook al zit er bijna niemand op. de bussen razen trouwens voorbij in de straten en we moeten opletten dat we ons nummertje 56 niet missen. soms heeft hij zo'n snelheid op, ook al is het twintig meter verder rood, dat hij niet meer kan stoppen bij ons, en moeten we dus tussen de auto's crossen om er op te springen. het is ook niet ongewoon dat de bussen (weliswaar zachtjes) blijven doorrijden als je moet op of afstappen. </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><br /></span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">In en rond het ziekenhuis was ons aangeraden om witte doktersschorten aan te doen en dat is wel grappig. de verpleegsters, dokters, ... vertrekken thuis al in hun wit pak. Moest dat bij ons in Belgie zo zijn, er zou maar raar gekeken worden, en als je dit als student zou doen heb je gegarandeerd een dikke buis wat betreft hygiene. maar goed, hier is het de gewoonte en het is best gemakkelijk. Het is ook beter voor de gevaarlijke dieven, die zullen veel minder snel een dokter (of wij, maar die weten niet dat wij geen dokters zijn) overvallen dan vb een gewone toerist. </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><br /></span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Vandaag waren we aan het eten in de kantine van het ziekenhuis en opeens kraakte iets in mijn mond.. zeer vreemd want dat eten hier is niet zo smakelijk en ik eet niet veel meer dan alleen rijst. rijst die kraakt .. hmm? iets was niet pluis... ik trok wat raar smoelwerk om het ding dat kraakte uit mijn mond te halen, en daar was ie dan: een steen, juij! ik hoop dat die niet te veel stukken af mijn kiezen heeft gebroken, want zo voelde het eignljk wel aan :) </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><br /></span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Jenny, de verpleegster die werkt bij de gynaecologen waar ik sta verwent me trouwens heel erg goed. Ze wil dat we wat meer eten en brengt dan dingen voor ons mee. vandaag waren het gekookte eieren :p Af en toe begint ze me ook spontaan te masseren, en dan zit ik daar, niet wetende wat te doen :D </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><br /></span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Morgen geeft een van de twee dokters van Ayla een voordracht over zwangerschappen voor en bij jonge meisjes. We gaan allebei luisteren en hopen er wel een paar dingen van bij te leren. Mijn twee dokters behandelen allerlei patiënten zoals alle gynaecologen thuis ook, maar Ayla haar dokter in de voormiddag heeft enkel zwangeren van onder de 18 jaar... en dat zijn er een 15-20 tal elke dag... Het is toch soms wel een beetje overweldigend. je zou voor minder als er een hoogzwanger meisje van dertien op consultatie komt... </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Mensen van 21 met een derde-vierde zwangerschap is hier ook allemaal maar normaal.. </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><br /></span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Straks doen we nog eens boodschappen met Abraham en misschien gaan we daarna gaan voetballen :) en anders een andere dag, het schuift de hele tijd op hebben we al door ;) </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">Zaterdag zit er misschien wel weer een uitstapje naar zee in, en zaterdagavond gaan we (eindelijk!) uit :) we gaan de discotheken van Ecuador eens gaan bezichtigen, benieuwd wat we daar gaan zien... </span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><br /></span></div><div style="line-height: 17px; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;">We blijven van de ene verbazing in de andere vallen, onze tijd is hier nog lang niet gekomen om naar huis te gaan, maar dat wil niet zeggen dat we ons thuisfront niet graag bij ons zouden hebben.. bij deze: jullie zijn zeer vriendelijk uitgenodigd om mee te genieten van enkele zotte stukjes gekheid van een andere wereld. </span></div></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-33000771157513034022010-09-07T15:48:00.000-07:002010-09-07T16:22:04.567-07:00Atención prenatal: bueno :)<div>Gisteren werden we verwacht om zeven uur aan het onthaal in het ziekenhuis om onze eerste dag te starten. Martha bracht ons zodat we de eerste dag nog niet met de bus moesten gaan, een meevallertje! We moesten eerst redelijk lang wachten eer er iemand klaar was van het personeel om met ons mee te gaan naar de dokters. Ondertussen was er ook een misverstandje opgedoken, maar dat was al snel opgelost. De dokter-directeur had ons voor de eerste drie weken maar halve dagen opgeschreven. Aangezien er zoveel te zien is hier in de buurt enzo, vinden wij dat niet zo erg, maar op die manier zouden we niet aan voldoende stage-uren komen, dus hebben we toch vriendelijk gevraagd of hij dat kon oplossen. Er werd dan weer wat rondgebeld en het bleek geen probleem te zijn. Oke, de stage kon begonnen... Er kwam een mannetje van het personeel bij ons en hij deed alsof de weg vinden naar de consultaties in het ziekenhuis gemakkelijk was.. Oei Oei dat was het dus niet! Hij zette eerst Ayla af bij haar dokteres, en daarna liep hij met mij mee naar mijn dokter. Bij aankomst was het wel eventjes weer vervelend omdat die gynaecologen blijkbaar niet wisten dat wij kwamen. Maar ze waren zeer vriendelijk. In de namiddag hadden we andere dokters. Ayla heeft twee vrouwen, ik heb twee mannen: Dr Rivadeneira en Dr Alzamora. Ik slaag er voorlopig nog niet in om ze beiden te onthouden :) Dr Rivadeneira praat tegen mij in het engels en ik tegen hem in het Spaans :) op die manier begrijp ik alles wat hij zegt, vraagt, uitlegt, ... en oefen ik toch mijn Spaans door tegen hem in zijn taal te antwoorden en door de conversaties met de patientes aandachtig mee te volgen. Zeer veel dingen zijn gelijkaardig als in België op de consultaties vind ik. Enkele grote verschillen zijn wel dat hier zeer veel gepalpeerd wordt ( = door op verschillende manier te voelen aan de buik kom je te weten hoe het kindje ligt). Ze krijgen hier maar twee echo's gedurende de hele zwangerschap. Naar het hartje van het kindje wordt wel zoals in België steeds geluisterd met de doptone. Een ander verschil is dat er twee gynaecologen in een kamertje zitten, met twee aparte ruimte(tje)s voor onderzoek die gescheiden zijn van de bureaus met gordijnen die soms niet veel nut hebben. Er lopen dan ook nog 1 of 2 verpleegsters rond en dikwijls ook studenten. Het is niet ongewoon dat er een vijftal patiënten tegelijk binnen zijn in de ruimte... Dit is gewoon niet denkbaar bij ons! Waarschijnlijk zal ik een van de komende dagen wel een paar foto's trekken van onze stulpjes, dan zal het waarschijnlijk wel duidelijk zijn hoe 'niet-graag' wij dit zouden hebben als wij patiënten zouden zijn. </div><div><br /></div><div>We mogen hier echt veel doen! Ik heb op die twee dagen een 17-tal palpaties gedaan vanwaar ik echt zeker was van mezelf hoe het baby'tje lag. Het is leuk om die dingen onder de knie te hebben, hier leer je het echt zeer goed. Ik mag van mijn dokters ook alle uitstrijkjes doen :) En ik verzeker jullie, ze gaan er nog langs mijn oren uitkomen denk ik, maar voorlopig vind ik het allemaal best spannend, interessant en leuk :) Je ziet de patiënten ook altijd zeer aandachtig kijken naar ons op een positieve manier. Als je in België consultaties meevolgt, ben je dikwijls maar de student in de ogen van de patiënten, hier hebben ze bewondering voor je, kijken ze naar je op. Ze hebben hier veel respect voor dokters en verplegend personeel: dit is precies toch ook wat anders in ons thuisland... Het doet goed om dat ook eens te voelen. Voor de rest is het wegen, meten, ... Bij de Dr Rivadeneira mag ik in de voormiddag ook de dossiers aanvullen, stempels zetten, aftekenen, ... Als ik terugkom zal ik me waarschijnlijk ondergewaardeerd voelen in België :p</div><div><br /></div><div>Het zou goed kunnen dat we in deze drie weken ook eens operaties mogen meevolgen, dat zou ik heel interessant vinden! Ik heb nog een raad voor alle vroedvrouwen in België: kom maar hier eens werken, je zal op slag een stoot van zelfvertrouwen bijkrijgen! </div><div><br /></div><div>Wat ik nog van het ziekenhuis kan zeggen: omdat wij hier werken krijgen we 's middags gratis middageten. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het niet echt binnenkrijg.. dus gelukkig is het gratis! In tegenstelling tot de vele dingen die hier nog niet goed ontwikkeld zijn of doorgedrongen, is het systeem voor te eten wil ingenieus :) Iedereen heeft hier zijn eigen code en je kan pas doorlopen als je vingerafdrukken overeenkomen met de code :p haha! </div><div><br /></div><div>En nu nog het laatste: Ayla en ik hebben eindelijk gevonden welk brood hier lekker is : pan mitsta (ofzoiets) :) We probeerden al vanalles, waaronder colombiaanse broodjes. NIET LEKKER! Maar nu, eindelijk, hebben we ze te pakken en weten we ze te vinden :)</div><div><br /></div><div>Tot een der volgende dagen!</div><div><br /></div><div>besos, Ayla en kaat</div>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-14634946957439562572010-09-05T15:46:00.000-07:002010-09-05T19:27:06.105-07:00la madrina y la reina<span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">hoi, hoi, iedereen.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Vandaag was het weer een toffe, drukke en rare dag. We hadden deze week gehoord dat Ronald (de broer) een voetbal match/ rëunie van school had. En we werden uitgenodigd om mee te gaan. Hij en zijn vrienden hadden een vergadering en vroegen aan Kaat om la madrina te zijn. Het heeft een eindje geduurd eer we begrepen wat dit precies betekende. Blijkbaar hadden we het nog altijd niet begrepen wat het was want toen we daar uiteindelijk aankwamen bleek het een heuse missverkiezing te zijn. Iedere deelneemster kreeg een zak vol koekjes en ander lekkers, dat wij zullen oppeuzelen tijdens de pauzes op stage. En Kaatje is 2de geworden!!!! Applaus, applaus... Bekijk zeker de foto's met de kortgerokte concurrentie. De eerste plaats is La reina of de koningin. Kaat is dus la vice reina. Ze kreeg ook twee eetbonnen uit een of ander eetcomplex in de buurt waar we eens goed van gaan profiteren ;) </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Achteraf hebben we naar de voetbalmatch gekeken. Deze duurde maar 20 min in vergelijking met de meer dan 2h durende missverkiezing. Dan zijn we met de hele ploeg bij Consalo (of el gordo= dikzak) gaan eten. Dit was echt een kast van een huis. Met een veel te hard draaiende airco. Na 10 minuten zaten ik en kaat al te bibberen van de kou. Hier woont iedereen nog bij zijn ouders tot als ze trouwen. Zijn zus was ook thuis en zij begon vlotjes in het Engels en het Frans te praten tegen ons. Het zal dus wel een rijke familie geweest zijn. Zij had ook haar kindje bij, waarvan ik en kaat dachten dat het al ver 1 jaar oud was. Niets bleek minder waar. Het was nog maar 2 maanden en woog bij de geboorte al meer dan 5 kilo. Echt een heel groot kind dus. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Als eten kregen we dan een hele resem vlees op ons bort met patatjes en rijst. Naar we begrepen hebben was het varken, paard, kip, worst en dat was het denk ik. Ze hadden geen messen en ze (de 9 koppige voetbalploeg: Ronald, Antonio, Diego, Maurizio, Fabio, Mario, Ronaldo, Conzalo, Jorge) vonden het heel grappig toen we met onze handen moesten eten. Los amigos probeerden ons meerdere keren te versieren, maar om daarop in te gaan... daar waren we niet aan toe. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Kaat kreeg als souvenir ook een voetbaltruitje van de ploeg omdat ze die zo goed had gepresenteerd in de missverkiezing. Daarna zijn we naar huis gegaan want we waren moe. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Morgen de eerste dag stage. Spannend!!!! </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Hasta Luego</span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-90970488857814927672010-09-04T18:15:00.000-07:002010-09-04T18:28:08.453-07:00Een rustig dagje<span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">Vandaag is er niet echt iets speciaals gebeurd, maar de dag was toch weer gevuld. Toen we deze ochtend opstonden had Valeska kleedjes klaar voor morgen op de voetbal :) spannend! Ronald moet voetballen en wij gaan kijken. Ik moet ook mee het veld op, een beetje raar want ik snap voorlopig nog steeds niet goed wat ik moet doen! gewoon mooi lachen zeggen ze de hele tijd.. We zien wel.</span></span><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">Tegen de middag vertaalden we nog wat woordjes die we nodig hebben op onze stage maandag. Daarna deden we een dutje en rond drie uur gingen we om boodschappen. We hadden schoenen nodig voor onder het kleedje, eten en kleren voor Valeska. Zij werkt namelijk op de galapagoseilanden en vertrekt volgende week zondag weer naar daar. Ze is telkens voor 2.5 - 3 maand weg, ook geen gewone job dus! </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">we kwamen pas thuis rond zeven uur en nu kijken we naar de film 'the switch', Engels maar met Spaanse ondertiteling, goed voor onze taalvaardigheid :) We zijn allebei weer moe en hopelijk kunnen we deze nacht eens volledig doorslapen tot de ochtend. Rond Twee-drie uur worden we altijd wakker gemaakt door hels kabaal op straat. Honden, maar vooral weer die toeterende auto's, alarmen, ... Een minpuntje dus, maar ik voel dat het ons vanavond wel eens gaat lukken :) ik hou de moed erin! </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">hasta mañana! </span></span></div>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-55207730218128327952010-09-03T17:36:00.000-07:002010-09-21T18:32:11.239-07:00Vamos a la playa oh o-o-o-oh<span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Hoi iedereen,</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">We hebben vandaag ons eerste uitstapje gedaan. En jullie hadden het waarschijnlijk al geraden, naar het strand :D. Hier in Ecuador zijn er vele stranden, maar wij zijn naar playas geweest, het dichste bij. We zijn ongeveer rond 8 uur vertrokken naar de terminal (een bussenverzamelplaats en winkelcentrum, soort zuid dus). Martha heeft ons gebracht met de auto en heeft ervoor gezorgd dat we veilig op de bus zaten. De busrit was iets maar dan 2 uur maar heel bizar. Hij stopte om de 5 min om marktkramers binnen te laten die hun spullen effectief verkochten op de bus. We zaten dus in een rijdende markt. Dit was wel grappig ware het niet dat ze ook even hard riepen als op de markt. Echt om doof van te worden. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Toen we er eindelijk waren, kwamen we in een klein maar gezellig stadje. Het is nu laagseizoen hier, dus het was er rustig. Eerst moest Kaat nog een bikini kopen (een rode) en dan hebben we het strand gezocht. We werden al direct overvallen door mensen die hun strandstoelen probeerden te vullen. Voor 5 dollar kon je 2 strandstoelen en een parasol krijgen of een soort tentje. Wij hebben weiselijk onze centjes gespaard en hebben gewoon onze handdoek boven gehaald. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">De zee was zalig. Lekker warm, grote golven en een zonnig strand. Perfect dus. Het enige nadeel waren de vele verkopers die ook hier aanwezig waren. (armbanden, zonnebrillen, eten, drinken en zelfs hangmatten). Na een uurtje of twee hebben we wat in het stadje rondgelopen om iets te eten te zoeken. Ondertussen werden we ook de hele tijd aangegaapt. Dat wordt een beetje vermoeiend. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">We hebben een hele lekkere milkshake gegeten en een soort tosti met kaas plus een drankje, en dit alles maar voor 4 dollar 50 cent voor ons tweetjes. We kregen ondertussen ook veiligheidsinstructies in geval er tsunamis zouden opduiken... een beetje beangstigend want de aanbeveling was als volgt: kruip achter een stoel. Als we nu een stoel zouden hebben... :) </span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';color:#ffcccc;"><br /></span><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">De busrit terug was min of meer hetzelfde. Terug aangekomen zijn we nog efjes in de supermercado (weer met veel gegaap) gepasseerd en hebben dan een taxi naar huis genomen. </span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Hier schrokken ze wel even toen er twee rode kreeftjes binnenkwamen, maar ja... met onze blanke huidjes kan je niets anders verwachten hé.</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Kusjes van ons beide</span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"></span><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">ps: de foto's van ons uitstapje kan je vinden onder de link</span></div>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-83906491663451606392010-09-02T14:58:00.000-07:002010-09-02T15:04:42.357-07:00eerste indrukken: bien :)<span class="Apple-style-span" style="font-family: Tahoma; font-size: 13px; "><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">Gisterenavond nam Ronald de oudste zoon ons mee naar de winkels in de buurt! heel raar: pikdonker en de straten zijn hier vol met 'tiendas' (winkels), allemaal nog open. ze sluiten rond half negen ofzo. Het zotste kraam was: 25 mandarijntjes voor maar liefst 1 dollar, haha! En ik verzeker jullie: het fruit is hier lekker hoor! peches, mandarijntjes, ... zeer goed ! maar onze Sandia valt wat tegen ( watermeloen)... jammer! want hij is supergroot! 1 hele watermeloen kost iets meer dan 2 dollar, zot zot :) We gingen kaas gaan kopen voor in het gerecht van madre martha, ze heeft gekookt voor iedereen :) vraag me niet wat het was, wat er in zat,... allesinds kaas en erwtjes en het leek op een soort koekjes. we kregen als avondeten dus elk twee koeken ( niet zo groot) en ik dacht : jeetje, daar heb ik nooooit genoeg mee! maar ik begon te eten en ik moest echt proppen om alles binnen te krijgen. van vullende maaltijden gesproken... En wat de smaak betreft: het was wel lekker! maar de tweede koek smaakte mij wat minder, het is wat wennen aan het eten hier, maar we staan open voor nieuwe dingen :)</span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">Daarna zaten Ayla en ik braaf Uno te spelen en langzaam maar zeker stroomde onze casa vol, en voor we het wisten zat het ineens vol amigos van Ronald. Het zijn allemaal voetballers en zondag spelen ze een wedstrijd. eerst en vooral: ze zien er allesbehalve sportief uit! Grappig verhaaltje daarbij: eerst hadden ze gevraagd of we ook wilden gaan kijken, ik dacht dat ze zondagochtend gewoon naar een wedstrijdje gingen kijken om te supporteren en wij dachten van: ja fijn! wij gaan mee :) plots zat het hier vol met mannen en wat bleek... ze moesten zelf voetbal spelen zondag en wij moeten voor hen gaan supporteren. </span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">het is nu half vier bij ons en we hebben net ons middagmaal binnen... balletjes in de tomantensaus met patatos en champignons :) viva de vlaamse keuken :)</span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">vandaag is het al een bewogen dag geweest. Nog niet echt een uitstapje zoals we hadden gewild, maar alle papieren, mails, contracten, ... zijn nu wel allemaal afgewerkt en naar het ziekenhuis gebracht. we hebben meer dan twee uur in het ziekenhuis moeten wachten eer we de dokter te pakken kregen. Het vele werk dat we erin gestoken hebben heeft de moeite geloond! Meneer doktoor Luis Hidalgo Guerrero heeft alles ondertekend en verwacht ons maandag om zeven uur 's morgens om te beginnen met drie weken prenatale stage. Yes! contract in de pocket :) De rest van de middag die nog rest gaan we nog wat spaans leren :) </span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">(ik zie hier trouwens de hele tijd in mijn ooghoek iets bewegen en ik ging kijken wat het was... yupla! een salamandertje in onze slaapkamer, best gezellig!)</span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">Morgen gaan we naar zee, het schijnt een uurtje met de bus te zijn, maar met dat verkeer hier weet je maar nooit!</span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">nog een nieuwtje over het verkeer: De straten hebben over het algemeen geen lijnen om de banen in twee te verdelen. ze rijden hier allemaal door elkaar en zelfs als er lijnen staan, trekken ze zich daar niets van aan! Ook rode lichten worden genegeerd. verkeersregels: nada. De mensen toeteren ook constant naar elkaar maar dat zijn we ondertussen al gewoon aan het worden... evenals het tijdsverschil. we hebben het nu overwonnen, dat rare gevoel. De eerste dagen waren we echt heel moe en waren we vroeg wakker, nu zijn we volledig aangepast :)</span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">amigos, amigas, hasta mañana! </span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><br /></span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">besos, </span></span></div><div style="text-indent: 0px !important; "><span class="Apple-style-span" style="color:#FFCCCC;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';">Kaat y Ayla</span></span></div></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-29795896357997439592010-09-02T14:06:00.000-07:002010-09-02T14:35:16.065-07:00la familia<span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;">Hola a todos!<br /><br />We zitten hier nu toch al een par dagen. Dringend tijd dus voor een voorstelling van de familie en van het huisje. (ohja, voor de foto's zal ik een link plaatsen naar facebook want het lukt ons niet om ze hier op de blog te plaatsen).<br /><br />Allereerst is er Martha, (gedoopt tot madre Martha door Kaat) een super vriendelijke vrouw. Ten eerste omdat ze er alles aan doet om ons het hier zo aangenaam mogelijk te maken. Te tweede omdat ze met ons al de hele stad is doorkruist om onze stage in orde te krijgen. en ten derde omdat ze met handen en voeten probeert uit te leggen wat we niet zo goed verstaan. Daarbij praat ze heel traag en duidelijk (zoals de hele familie trouwens). Ze heeft 2 zonen en 1 dochter.<br /><br />Zoon nr 1: Abraham: Hij is de jongste zoon is 26 en heeft momenteel examen en school. Dus die zien we niet zo vaak. Maar is ook heel vriendelijk. Hij heeft ons geholpen het internet aan de praat te krijgen.<br /><br />Zoon nr 2: Ronald: Hij is bijna 30. Hij geeft les en is veearts. Ronald heeft ons gisteren de directe omgeving getoond (heel veel kleine winkeltjes en dingen om te eten).<br /><br />Valeska is de dochter. Zij wordt in oktober 24 jaar. Normaal werkt ze op een boot in de Galapagos maar momenteel is ze thuis door een operatie.<br /><br />Dan is er ook nog 'midoc' (zo noemt Martha hem). Dit is de vriend van Martha die af en toe eens langs komt. Hij is fisiotherapeut of orthopedist. Dit hebben we niet zo goed begrepen.<br /><br />Dan hebben we ook nog bombon en onona. De twee schattige maar soms lawaaiierige hondjes. (Kan je zien op de foto's).<br /><br />Het huisje is niet zo heel groot maar wel gezellig. Beneden is er een living, en een keuken. En een privestukje waar we onze neus niet insteken. Boven is onze kamer en een badkamertje (voor ons alleen). Er zijn hier ook nog twee andere kamers.<br /><br />Hier in Ecuador zijn er in elke straat heel veel kleine winkeltjes. Je moet dus niet ver lopen als je iets nodig hebt. Dichtbij is ook La Rotonda, een winkelcentrum (klein voor hier, normaal voor bij jullie). Hier kan je heel goedkoop eten, wat we wel nog moeten uitproberen.<br /><br />Dat was het alweer,<br /><br />zonnige groeten en<br /><br />Hasta luego</span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-24660668611968097742010-08-31T13:54:00.001-07:002010-09-02T14:35:30.940-07:00dag 1<span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:100%;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:13;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span">V</span></span></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span">andaag zijn we de hele voormiddag met Madre Martha op pad geweest om onze papieren in orde te brengen. We beseffen meer en meer dat het Spaans hier boven ons niveau gaat (bij mij toch: kaat :) ). We zullen nog veel moeten oefenen en hebben ons voorgenomen om tegen elkaar ook een beetje Spaans te praten. Straks gaan we inkopen doen zodat we onze persoonlijke ijskast een beetje kunnen vullen met onder andere veel vers fruit! </span></span></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span"><br /></span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span" style="color:#ffcccc;">wat de foto's betreft: die zien er voorlopig wel heel professioneel uit, we moeten toegeven dat die er vanzelf opgekomen zijn en dat we nog zoeken om de onze op de blog te plaatsen :) </span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span"><br /><span style="color:#ffcccc;"></span></span></span></div><div><span style="color:#ffcccc;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:'courier new';"><span class="Apple-style-span">warme groeten, Ayla en Kaat</span></span><br /></span><div><br /></div><div><span style="color:#ffcccc;"></span></div></div>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-49002920123224317862010-08-31T12:05:00.000-07:002010-08-31T12:54:05.190-07:00De lange lange reis<span style="color:#ffcccc;"><span style="font-family:courier new;">Hallo iedereen. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Wij zijn ondertussen goed aangekomen in Ecuador. Hier is het nu 14h terwijl het bij jullie al 21 uur is. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Een klein verslagje van onze reis. We zijn al om 03. 30h opgestaan. In zaventem bleek ayla haar valies al te zwaar en moesten we al bij betalen. :p. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Er zijn enkele traantjes gevloeid toen we afscheid moesten nemen. Maar die zijn alweer vergeten. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Het eerste deel van onze reis bracht ons naar Madrid. Daar moesten we overstappen op een veel groter vliegtuig. De luchthaven van Madrid is heel erg groot. We moesten zelfs met een soort metro treintje naar onze gate. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Bij het wachten op het treintje hebben we twee andere studenten ontmoet die ook naar Ecuador gaan voor stage. Sarah en Janna studeren ergo therapie en zullen in Quito (de hoofdstad) werken met kinderen. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">De volgende etappe van onze reis ging van Madrid naar Quito. Hier werden wij al aangesproken door enkele vriedelijke Ecuadoriaanen. Dit was onze eerste kans om wat spaans te oefenen. toen wij aan het aanschuiven waren konden wij een blik werpen op onze medepasagiers (waaronder veel kleine kindjes, een hond en een paar mensen met veel te grote handbagage). </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Het vliegtuig was veel groter, en iedere pasagier kreeg een kussentje en een dekentje. Wat ons al direct opviel is hoe vriendelijk zij voor elkaar zijn, ook al kennen zij elkaar niet. Zo was er een heel schattige baby naast ons, met (wat wij dachten toch) de papa en de mama. De man speelde namelijk met het kindje enzo. Later bleek dat deze meneer gewoon vriendelijk was, want hij stapte gewoon af in quito, terwijl de vrouw en de baby met ons meevloog naar Guayaquil. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Ook tegen ons waren ze heel vriendelijk. Ze vertelden ons over welke landen we vlogen en waar we moesten naar kijken. Ze vroegen ons waar we naar toe gingen en waar we vandaan kwamen. Een mevrouw bleef maar door praten zodat het Kaat begon te rgeren want ze praatte veel te snel. Dit was al weer een goede kans om wat spaans te oefenen. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">De vlucht was heel erg lang. Een twaalf tal uur. We hebben wat geprobeert te slapen, maar dat ging niet al te best. Er waren ook een aantal films. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">We kregen een middagmaal, een vieruurtje en een avondmaal. Het vieruurtje was niet echt lekker (3 witte boterhammen opeen met kaas). Ayla is het ook niet echt bevallen want zij heeft haar kotszakje moeten benuttigen (ook dat van Kaat trouwens). Dit kwam ook mede door de turbulentie die we hadden toen we door wolken vlogen. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Ook tegen het vliegtuigpersoneel konden we ons spaans wat oefenen. Wat hier opvalt is dat er redelijk wat mannen als stewards werken en dat de vrouwen niet vrolijk leken. Geen overdreven geforceerde glimlachen dus. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Na dus de hele lange vlucht landen wij in Quito. Hier moesten wij dus afscheid nemen van Sarah en Janna. Omdat wij met het zelfde vliegtuig doorvlogen, dachten wij dat wij gewoon konden blijven zitten. Dit bleek niet het geval toen we bijna als laatste nog op het vliegtuig zaten en een vriendelijk persoon ons vertelde dat we moesten afstappen. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">dit deden we dan, waarna we in een zaaltje moesten wachten om dat terug op het zelfde vliegtuig en in dezelfde stoel terug plaats te nemen. Het enige veschil was dat het vliegtuig gekuist was. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Dat was dus de start van onze laatste etappe. Van Quito naar Guayaquil. dit was ongeveer een uurtje dus viel goed mee. dan gingen wij onze bagage halen en moesten wij door de douane. dit verliep allemaal vlot ( en in het spaans :p). toen we dan in de inkomhal kwamen werden wij begroet door een zee van mensen. We werden al een beetje ongerust toen we plots iemand onze namen hoorden roepen. Dit was martha. Onze mama van het gastgezin. Een super vriendelijke vrouw trouwens. We reden dan met de auto naar het huisje waar we verblijven. Het was hier al pikdonker, hoewel het nog maar 18h was. Op het volgende andres (voor mensen die een kaartje willen sturen): </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Alborada 10 etapa</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">MZn211-B villa 21</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Guayaquil</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Ecuador</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">werden wij begroet door de drie kinderen van Martha: Abramham, Valeska en Ronald. Ook heel erg vriendelijk. Na het geruststellen van onze ouders kregen we al direct een heel lekkere fruitsla aangeboden. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">We hebben ook de vriend van Martha ontmoet, maar toen vielen we bijna om van de slaap en zijn we maar gaan slapen. Bij jullie was het toen ongeveer 03h 's nachts. We waren dus dringend toe aan wat slaap. </span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">Dikke dikke kus aan iedreen van Ayla en Kaat.</span><br /><br /><span style="font-family:courier new;"></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;">ps: in de diashow kun je onze eerste foto's al bezichtigen. </span></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-39330724844949407762010-07-22T12:33:00.000-07:002010-07-22T12:43:31.139-07:00Een dagje Brussel<span style="color:#ffcccc;"><span style="font-family:courier new;"><strong>Vandaag zijn we een dagje naar Brussel geweest met als hoofddoel de travelclinic te bezoeken. Onderweg kwamen we een lekker restaurantje en onze befaamde manneken pis tegen. </strong></span><br /><span style="font-family:courier new;"><strong></strong></span><br /><span style="font-family:courier new;"><strong>In de travelclinic kregen we uitleg en werden we gevaccineerd tegen gele koorts. Onze paspoorten zijn ondertussen ook aangevraagd. Weer twee items om van het lijstje te schrappen. </strong></span><br /><span style="font-family:courier new;"><strong></strong></span><br /><span style="font-family:courier new;"><strong>Nog 39 keer slapen...</strong></span></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-77780370968222046442010-07-06T11:46:00.000-07:002010-07-22T12:45:03.171-07:00Tickets geboekt!<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ1XxEQZhOYHdWFFtiqleipDZBU_m7-QEmMrIAoZmcrupGpvRjdvL7c68w9SJkpW512O0gDPrVmkm7aOHZnZ3C_FqodUh0eBkwQYAGIEs2Qp2026SjACW2D9cewqQaOUBe7iOpfK6CuJZK/s1600/ayla+en+kaat.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5490867915421316354" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ1XxEQZhOYHdWFFtiqleipDZBU_m7-QEmMrIAoZmcrupGpvRjdvL7c68w9SJkpW512O0gDPrVmkm7aOHZnZ3C_FqodUh0eBkwQYAGIEs2Qp2026SjACW2D9cewqQaOUBe7iOpfK6CuJZK/s320/ayla+en+kaat.jpg" /></a><br /><div><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"><strong>Geen weg meer terug, de tickets zijn geboekt. Op 30 augustus vertrekken wij naar Ecuador. Eerst nog wat werken, dan nog wat studeren en dan zijn we weg. JOEPIE!!!!<br /><br />(Voor diegenen die ons zullen missen, op 11 november zijn we weer terug.)</strong></span></div>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4936104455723252672.post-47334431665218318682010-07-06T11:32:00.000-07:002010-07-06T11:45:26.982-07:00Blog aangemaakt!<span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"><strong>Hola!</strong></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"><strong></strong></span><br /><br /><span style="font-family:courier new;color:#ffcccc;"><strong>Wij zijn Ayla en Kaat, 2 studenten vroedkunde. Op deze blog zullen wij (zoals de titel al verklapt) onze avonturen in Ecuador beschrijven. Wij gaan daar namelijk naartoe voor buitenlandse stage. SPANNEND!!</strong></span><br /><br /><span style="font-family:Courier New;color:#ffcccc;"><strong></strong></span><br /><br /><span style="font-family:Courier New;color:#ffcccc;"><strong>Veel plezier met het lezen van onze avonturen zoals wij plezier zullen hebben met ze te beleven. ;)</strong></span>Ayla en Kaathttp://www.blogger.com/profile/01329962209134695603noreply@blogger.com0