Een comedie (tragedie): de examenweek

Hallo iedereen,

Sorry maar hier is weer een niet bemoedigend blogberichtje, maar ik moet het toch eventjes kwijt. Mijn dokter in de voormiddag (deze die enkel tieners heeft), heeft elke maandag, woensdag en vrijdag een 5 à 10 studenten, in groepjes van vier. Het zijn er wel elke keer andere dus in totaal een stuk of twintig. Nu, deze week was het dus examenweek. Het onderwerp van het examen waren het gynaecologisch onderzoek, soa's en het uitstrijkje. Oh ja nog een detail... Deze studenten zitten in het 6de jaar geneeskunde. (hier is het 7 jaar basis - zelfde als bij ons- en 3 jaar specialisatie - bij ons is het 5 jaar specialisatie)
Een gynaecologisch onderzoek bestaat uit de volgende stappen. Geen enkele student heeft al deze stappen uitgevoerd. Ik betwijfel zelfs of ze gestudeerd hadden.

Gebuisde student 1: Deze student heeft de eerste stap (gewoon kijken) al overgeslaan en begon direct met het speculumonderzoek. Gij gaat achter het gordijn (waar de gynaecologische stoel staat) en plaatst het speculum, waarop ik en de dokter haar horen roepen van de pijn. De dokter gaat vlug kijken wat er gebeurd en... Hij heeft het speculum gewoon weg achterstevooren geplaatst. Dit onderzoek is zo al niet aangenaam, en op deze manier nog veel erger. Dit was dus een dikke buis.

Gebuisde studente 2: Dit was een meisje die al met een air binnenkwam, waarop ze ook de eerste stap overslaat en over gaat naar de tweede (speculum onderzoek). Een half uur later is het haar nog altijd niet gelukt en is het meisje serieus aan het bloeden van al dat gepruts. = Nog een buis.

Niet gebuisde maar iet wat vergeetachtige student 3: Deze deed alles goed en was ook een van de favorieten van de dokter. Tot hij een uitstrijkje neemt (hij heeft trouwens alle stappen goed uitgevoerd) en zijn handschoenen uittrekt. Hierop vraagt de dokter of hij klaar is, hij zegt ja en de dokter antwoord met: ooh leuk, want dit meisje licht hier wel nog met het speculum.

Sommige dingen waren om te lachen, andere dingen om bij te wenen. Kortom allen niet echt bemoedigend. Daar komt nog bij dat al deze studenten meer dan 40 min nodig hadden bij elke patiënt. Wat inhoud dat er daarna veel sneller moest gewerkt worden om op een 1.5h nog een 15 tal patiënten te zien. Onmogelijk trouwens.

Oke, dat was mijn rare soms frustrerende week. Hopelijk een iets wat leuker blog berichtje over de stage volgende keer.

Dikke kussen van mij (en van Kaat natuurlijk ook)