there is no place like galapagos

there is no place like galapagos :) dat zagen we daar staan in een museum op een of andere prent en ik dacht: dit kan ik niet beter verwoorden :) Oke, here we go: het avontuur galapagos

Eerst en vooral hadden we gegokt dat we een 800 euro gingen opdoen aan deze trip, alles in begrepen ( dat zijn dus de tours, de boten, de bussen, de gidsen, het eten, vliegtuigtickets maar ook de tax (10 dollar) en 100 dollar om binnen te mogen op de galapagoseilanden! We dachten: dit maken we toch maar 1 keer mee in ons leven, dus we zien wel hoeveel we uitgeven... Uiteindelijk werd het een 485 euro, ver beneden van wat we gedacht hebben, yes!

We stonden donderdagochtend vroeg op omdat we ons vliegtuig in de voormiddag namen en we moesten er 1.5uur op voorhand zijn. Om half acht stonden we daar dan op de luchthaven, inchecken en alles wat erbij hoort. De tijd ging wel nog redelijk snel vooruit. Het is leuk om gewoon naar iedereen te kijken die daar passeert voorbij onze stoeltjes in de wachtruimte. Zo hebben we ontdekt dat bijna alle kindjes van hier grote fan zijn van buzz lightyear en die hebben daar valiezen van en knuffels, schoenen, ... Best grappig :) Toen vertrok het vliegtuig en na ongeveer 1.5h kwamen we aan op de galapagoseilanden :) het was er 26 graden, 10h10. Dat beloofde een mooie dag te worden! We moesten dan in de luchthaven wachten op ons valiezen, onze inkom betalen, ... Het leek totaal niet op een luchthaven, het was helemaal geen overdreven schoon complex zoals alle landen proberen te bouwen om indruk te maken, maar het leek op de houten aanschuifplaatsen voor de splash enzo in bobbejaanland en six flags :) Het was er ook helemaal niet groot, heel gezellig. We moesten wel een hele tijd wachten eer we de valiezen konden halen, en toen we ze eenmaal hadden, was er niemand van ons drie die wist waar we nu naartoe moesten. We zaten op Baltra, een eiland naast het eiland Santa Cruz, waar ons verblijfplaats was. We moesten dan eerst een bus nemen naar een klein haventje (piepklein, het is maar voor twee boten, soort overzetbootjes voor mensen en valiezen, zelfs niet voor voertuigen enzo). Daar namen we de boot naar ons eiland santa cruz, dat was maar een klein kwartiertje. Daar aangekomen moesten we een bus pakken naar de andere kant van het eiland, naar peurto ayora, de bloeiende stad van santa cruz. Dat was ongeveer drie kwartier rijden. Ondertussen was het beginnen regenen en dat was iets minder plezant. Het is dan voor de rest van de dag af en toe nog koud geweest, maar nog behoorlijk aangenaam. Het was dan wel de hele tijd bewolkt gebleven, jammer voor de foto's! Onze verblijfplaats hebben we goed kunnen regelen omdat Martha daar een nichtje heeft wonen, Sandra. Zij verhuurt appartementjes, en aangezien wij 'kennissen' waren, hadden wij onze kamers voor 10 dollar per nacht per persoon. Er was een aparte slaapplaats, een aparte badkamer en dan nog een ruimte dat een keukentje moest voorstellen, want er stond een wasbak enzo in, maar niets van fornuizen :) Een knusse bedoening was het :) We hadden onderweg van de bushalte naar het huisje een gezellig restaurant tegengekomen, een italiaans, en nadat we onze valiezen afgezet hadden bij sandra, zouden we daar lekker gaan eten. Het water stond al in mijn mond :) Maar de plannen waren voor ons gemaakt, wederom. Soms worden hier zoveel dingen in jouw plaats beslist, daar kan ik niet altijd goed tegen. Ze zijn dat de gids ging vertrekken binnen een klein uurtje en zij had ook al beslist waar we moesten gaan eten. Wij wisten nog helemaal niet van een uitstap en waren van plan om naar een infocentrum daar te gaan en daar zelf te beslissen wat we zouden zien. Niet dus. Ik belde ondertussen eventjes naar de nieuwburgstraat in Assenede en ze waren aangenaam verrast met het telefoontje :) Daaran stapten we (lees: snelwandelden) naar dat ding waar we moesten gaan eten en kregen een vuile vissoep. Daarna kregen we rijst met spaghetti en een raar sausje. We kregen er ook een raar sapje bij, allemaal niet lekker. Het was een beetje een rare start van ons reisje...

De gids bleek dus de vriend van Sandra te zijn, hij is gids in een soort projectdingachtig iets en heeft ons meteen meegenomen naar het leefgebied van lonely georges. Het is een superoude reuzenschildpad die de laatste is van zijn soort maar zich niet wil voortplanten. Misschien is het een homoschildpad. We passeerden al veel mooie dingen! We liepen eerst dus door een park, een soort verblijfplaats waar de schildpadden gekweekt worden en buiten in reservaten zitten, allemaal mooi geordend volgens soort. Jammer genoeg was Lonely Georges niet aanwezig :p haha we stonden daar dan aan zijn platform en meneer was gaan slapen of weet ik veel, hij was allesinds niet daar. Iedereen die op dat moment in dat park was, was allemaal ontgoocheld. De gids wist overal wel iets over te vertellen, maar we hadden hem liever niet mee gehad. Het was een rare man die rap uit zijn sloefen schoot en omdat wij de hele tijd lachen begon hij zo wat kwaad te worden dat het ons niet interesseerde enzo, maar wat denkt hij nu? Dat we helemaal naar Galapagos gaan zonder dat het ons interesseert? twas nen beujen. We hadden er wel een beetje schrik van na een tijdje... Onderweg waren we nog twee jongens tegengekomen die we op het vliegtuig ook al zagen en ze volgden daarna mee de tour met onze gids. we passeerden dan tortuga bay, waar normaal schildpadden in het wild leven, we hebben er maar twee gezien, twee hoofdjes een beetje verder in de zee tussen de golven. Dus ik weet zelfs niet zeker of het gewoon geen golven waren :p we zagen daar echt heel mooie stranden, planten, we zagen een bleu footed booby, een soort vogel die dus 'borst' noemt :) haha, met blauwe voetjes :) Je ziet dat zo overal in de boeken staan van de galapagoseilanden, en nu hebben we dat toch ook eens in het echt gezien. We zagen daar dan op onze tour op de stranden ook zeer veel Leguanen, die op hoopjes lagen om warm te blijven. De zwarte leguanen die je ook op alle foto's kan zien op mijn facebook, zijn de zeeleguanen. Zij hebben een speciale klier waarmee ze het zout dat ze opdrinken kunnen uitspuwen, het lijkt alsof ze constant niezen. Dat was ook nog raar ze toen we dat voor de eerste keer zagen :p Af en toe zagen we ook krabben enzo, maar dat is nu precies toch niet zo speciaal. een beetje verder zagen we dan nog een mooi inhammetje waar we gezwommen hebben, dat was fantastisch! er zaten ook haaien, witpuntrifhaaien. Ze zijn niet gevaarlijk schijnt maar ik ben toch blij dat ik ze niet ben tegengekomen. Het zijn kleine haaien die zo een hamerachtig hoofd hebben, zoals hamerhaaien zeker of hoe noemt dat ook weer allemaal. Daarna gingen we terug en was het al donker aan het worden. s' Avonds wilden we heel graag gaan eten in het italiaans restaurantje, maar ook dit keer mochten we niet. Het was de verjaardag van Sandra en we waren uitgenodigd op het feest 's avonds. We hadden daar totaal geen zin in want we waren moe en wilden gewoon eens op ons eigen zijn, maarja weer niet dus. We kwamen daar dan aan in de living van haar huis, en de sfeer was er allesbehalve leuk! man man wat was dat daar. Er waren wat vrienden en er werd gekookt. Rijst met nog vanalles bij. We zaten daar eerst drie kwartier in de zetel, zonder dat er veel gezegd werd. We zaten daar zeer onwennig. Ze kwamen dan wat wijn uitschenken en dat was ook niet echt te drinken :p Goed ja, we mochten dan aan tafel en het eten viel wel nog mee. De dessert was wel veel lekkerder: een soort chocoladetaart met kokos. Daarna wilden we doorgaan maar de gids wou dat we nog cocktails begonnen drinken. Het stak ons daar echte fel tegen en we hebben vriendelijk bedankt maar we hadden echt dringend slaap nodig. Dan is hij boos weggelopen en wisten we niet goed wat we moesten doen. We zijn dan maar gewoon naar onze kamer gegaan en we vielen als een blok in slaap. Gelukkig was de rest van de vrienden en familie wel heel vriendelijk :). Toen ik daar even zat na te denken over de afgelopen dag, had ik door dat ik op de mooiste plek op aarde was, en ondanks die stomme gids met zijn raar gedoe, had ik toch een prachtige dag gehad :) Ik kon niet rap genoeg terug opstaan om de volgende uitstap te doen.

De volgende dag stonden we om half acht op want tussen acht en negen zou Valeska komen naar het huis. We zaten daar maar te wachten, maar Valeska kwam niet af. Sandra werd al ongerust en we konden haar niet bereiken op de gsm. We belden dan naar Martha om te vragen hoe het nu juist zat en zij zei het volgende: Valeska komt niet naar het huisje, jullie moeten tegen 12 uur op de pier staan, ze komt jullie daar ophalen met een klein bootje om jullie rond te leiden op de grote boot waar ze werkt. Oke, het uur was helemaal anders dan wij gedacht hadden waardoor we eigenlijk al andere dingen konden gezien hebben daar, er is enorm veel te zien en we hadden maar drie dagen. Sandra had ons de dag op voorhand gezegd dat we een dagtrip gingen maken met die boot van Valeska, maar dat was dus ook niet waar. Ze nam ons dan mee naar de kustlijn (maar 2 minuutjes stappen ofzo van het huis en het appartement) en ze toonde ons de pier waar we moesten staan. We gingen dan ook info gaan vragen over tours voor een halve dag. We vonden een goeie tour voor 20 dollar en hadden dan nog twee uur vrij om nog wat rond te lopen in de souvenirwinkeltjes enzo. Het was heel druk overal, want er vond een marathon plaats. (@ Benny: you had to be there!) Daarna gingen we dan naar een bar om een sandwich te gaan eten en een sapje te gaan drinken. Toen was het tijd om naar de pier te gaan en na een half uurtje ofzo kwam Valeska daar aan, in een klein snel bootje. Het was een leuk weerzien! Ze geniet echt als ze bekende gezichten ziet, want ze zit daar echt altijd superlang zonder haar vrienden en familie, alleen collega’s. Gelukkig vallen haar kamergenootjes ( met vier in een klein kamertje) goed mee. Wij mee naar die grote boot, zot was dat daar! We dachten nu gaan we dus gewoon een rondleiding krijgen en zo leek het ook in het begin. Valeska toonde ons de keuken en toen we daar buiten gingen kwamen we in het restaurant voor de reizigers. Een heel chique bedoening met buffet en overal werkmannetjes. De kapitein en de chef van Valeska zaten daar in de comfortabele zetels te dineren en Valeska zei dat we een rondleiding kregen. Maar de kapitein zag het anders: een kennismaking met de boot zonder van het eten te proeven, dat is geen echte kennismaking. Oke, voor ons goed! Het was natuurlijk wel een charmeur enzo, en wij hebben daar eens goed van geprofiteerd, uiteraard ;) We mochten mee aanschuiven, jammer dat we net gegeten hadden op het eiland, anders had ik wel van alles eens geproefd J we kregen allemaal een groot glas superlekkere ( waarschijnlijk dure) wijn, een vers vruchtensapje en een glas water. Daarna kregen we een groot stuk chocoladetaart met chocoladesaus over. We zaten daar te genieten en ik zat te denken: Wat zit ik hier nu toch weer te doen :p Ik heb precies al veel geluk gehad dat ik allemaal van die leuke dingen mag doen J Martine en ik dronken wijn, Ayla lust het niet, en met dat op en neer gaan van die boot begonnen we gelijk een beetje zat te worden. Man toch! We keken zo vanop ons plaats naar buiten en we zagen zo de golven dan weer niets, dan de golven, dan weer niets, van de hele tijd op en neer te gaan eh. Het is de grote boot met blauw en wit die jullie op de foto’s op facebook kunnen zien. Gelukkig dat hij zo groot was of ik zou helegans ongemakkelijk geworden zijn denk ik :p en draaierig en zat ook. Daarna gingen we dan verder want we hadden niet zo heel veel tijd. We mochten dan in de bestuurscabine, waar we natuurlijk ook de nodige foto’s getrokken hebben die iedereen zou trekken als je daar bent: met de verrekijker, op de landkaart, met de kapitein, … We hebben daar echt veel plezier gehad :D Daarna zijn we naar de bovenste verdieping gegaan ( zes verdiepen) en daar in de openlucht stond daar een jacuzzi te pronken… Daar wilden we in maar de tijd heeft ons tegengehouden. We hebben dan maar gewoon eventjes op de ligstoelen op het dek gelegen en genoten van de uitzichten en van de duurheid die we niet moesten betalen. De kapitein vroeg ons of we geen week op het cruiseschip wilden blijven, er waren zes kamers vrij en we zouden gratis gemogen hebben. Ik wilde zoooo graag, want een verblijf per persoon voor zeven dagen is namelijk 10 000 dollar… ZOT! Ik wilde dus echt echt graag blijven, maarja we zijn hier nog altijd voor te werken ook ;) hoewel jullie dat waarschijnlijk niet denken want ik doe de hele tijd uitstapjes. Dat komt omdat we vier dagen op zeven dagen werken, een twaalf-tal uur per dag, en de rest van de dagen blijven we slimmerwijs niet thuis op ons gat zitten zoals in de eerste week maar proberen we zoveel mogelijk te zien en te doen.

Het was al snel weer tijd om terug te keren en we vreesden dat we zelfs een beetje te laat zouden zijn voor onze tour van ’s middags. Maar we kwamen daar toe, redelijk stipt om twee uur, maar die ecuadorianen zijn nu eens altijd te laat en dat hadden we dus wel weer kunnen verwachten. Ik denk dat we pas drie kwartier later vertrokken zijn op tour. Gelukkig was het wel erg de moeite! Er was ook materiaal mee op het bootje voor te snorkelen. We waren voorbereid: hadden onze bikini aan J waar zijn we allemaal naartoe geweest? Naar het kanaal van de liefde! Heel mooi zuiver helder prachtig blauw watertje, tussen de rotsen, heel romantisch ;) We zijn ook gaan snorkelen naar een plaats waar haaien zitten maar we hebben ze niet gezien, gelukkig. Want ik denk dat ik een attaque zou gekregen hebben moest ik daar ineens oog in oog mee zwemmen… brr. We zagen wel veel mooie visjes en veel zotte rotsen met leuke en grappige planten. Wat zagen we nog: zoutmijnen. We zijn dan ook nog eens gaan snorkelen in een ander ingesloten stuk zee, wederom prachtig! Het was ook leuk om te zien hoe allemaal mensen naar omhoog klommen op de rotsen om daarna van superhoog naar beneden te springen. Daar ben ik een te groot mietje voor, dat durf ik niet J Het ging heel snel vooruit, niet alleen omdat het daar gewoon zo leuk is, maar omdat de gids ( ik denk een jongen van 17 ofzo die echt iedereen om zijn vinger wou winden, maar daar trapten wij niet in. Het was echt een geboren zakenman :p) de hele tijd sneller wou gaan en zei dat we moesten voortmaken enzo. We waren niet echt op het gemakje. Onderweg van de plaatsen naar de andere plaatsen genoten we van de mooie uitzichten.

Het was al snel weer tijd om aan land te gaan. We zijn dan gaan eten in het Italiaans restaurant, en raad eens .. Het was wel lekker enzo,maar niet overdreven, wel overdreven duur! Tegenvaller :p daarna weet ik niet zo goed meer wat we gedaan hebben, ik denk dat we naar huis zijn gegaan.. Aja ik weet het weer! We zijn eerst een ijsje gaan eten en daarna zijn we inderdaad naar huis gegaan. Sandra ging nog met ons mee naar een organisatie voor te duiken enzo in de straat van ons huisje en daar schreven we ons nog in voor de volgende dag: een dagtrip, met duikkleren voor te snorkelen. We kregen alle info en we zijn dan gaan slapen en de volgende dag moesten we om half zes opstaan omdat we vroeg gingen opgepikt worden door een busje van de organisatie. We riskeerden het ons weer niet om later dan afgesproken klaar te staan en dit keer hadden we geluk: stipt op het uur kwamen ze ons halen. Het busje haalde iedereen bij zijn hotel op J, dat zou in België toch ook gene waar zijn denk ik. Aan 1 hotel hebben we zeker twintig minuten staan wachten en iedereen begon een beetje kwaad te worden omdat er twee mensen zich overslapen hadden en we wisten niet of ze al wakker waren ondertussen ofzo, we wisten niet als ze nog gingen komen, … maar wij zaten daar dus wel allemaal op tijd in het busje, moe te zijn en vervelend te worden :p. Uiteindelijk zijn ze dan toch gekomen en we moesten naar de andere kant van het eiland Santa Cruz. Dat was weer een drie kwartier rijden ongeveer. Daar aangekomen mochten we op ons bootje stappen. We gingen in twee shiften op de boot want die lag wat verder op zee. Dus eerst met een klein bootje in de kou naar daar. Daar wachtte ons een ontbijtje J Het was best lekker. Daarna zijn we op het dek geklommen en hebben we daar genoten van de frisse ochtendwind, genoten van de heldere lucht ( Yes, de eerste dag echt goed weer!), … We vielen dan uiteindelijk alledrie in slaap op het dek en na een tweetal uur varen werden we wakker. Tenminste dat denken we… we hadden niet gekeken hoelaat we vertrokken waren met de boot. Het was in totaal een drietal uur varen eer we er waren, en we zagen wel een eiland aankomen maar met zo’n boot gaat dat traag en we konden totaal niet inschatten hoelang we nog moesten varen. De zon had ons gewekt en we waren echt gelukkig J Daar zaten we dan, dichter en dichter naar het eiland te varen, het eiland BARTOLOME. We wisten niet goed wat we moesten verwachten, maar het bleek een zeer bekend eiland te zijn waar heel veel toeristen komen. In mijn boek had ik gelezen dat het eigenlijk niet veel soeps was, gewoon een stuk vulkanisch gebied, weinig begroeiing, we wachtten vol spanning af…

Toen we heel dicht waren zagen we het al: allemaal droogte en het enige teken van menselijke voet aan wal was een grote trap naar de top van het eiland. Oke dan … wij klommen naar boven en daar was het dan: een superprachtig uitzicht! Van daaruit worden veel foto’s getrokken die op de postkaartjes koemn, een soort baai dat je kan zien, met de pinacle rock, een bekende rots. Het weer begon toen wel weer wat minder te worden en de bewolking nam toe. Na even tijd te hebben doorgebracht daar op de top gingen we terug naar beneden. We moesten terug de boot op, we moesten onze snorkelkleren aandoen (duikpak, zwemvliezen, bril en luchthapper) en we gingen aan de zijkant van het eiland aan wal. We zagen ze al van ver zitten: de lobos marino! (zeehonden) Daarvoor wilden we supergraag naar de galapagoseilanden komen, om daartussen te kunnen zwemmen, om foto’s te hebben van te spelen met de zeehonden, om naast een lobo te liggen en te denken : what the hell ben ik hier aant doen? Gaat hij mij niet aanvallen? Dat dacht ik veel hoor, want er waren mannetjes die echt wat last hadden van machogedrag. Daarna zijn we gaan snorkelen rond de pinacle rock en daar zagen we zeer mooie dingen, wederom. Mooie zeesterren ( zwart met een gele print ) grote scholen vissen, … en ook daar zaten haaien maar weer was ik nog steeds te bang om die te ontmoeten. Er was zeer veel stroming daar om te snorkelen en toen ik bijna tegen de rotsen knalde besliste ik om toch maar terug te zwemmen, maar dit was een beetje tegen de stroom in op een bepaalde plaats en ik kon niet rap genoeg terug zijn omdat ik dacht dat er toch een haai hallo ging komen zeggen J Gelukkig is dat niet gebeurd en toen ben ik mij weer bij de lobos gaan amuseren. Dat was nu eens echt een van de leukste tijden uit mijn leven :D fantastisch gewoon :D dju toch, zo leuk J

Toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Het weer was weer wat verbeterd ( het verwisselt hier soms net zoals het Belgisch weer hoor) en we moesten terug op het bootje om naar de grotere boot te gaan ( ook een klein bootje in feite hoor) en we passeerden eerst nog eens twee pinguins J haha! Twee superkleintjes, er is denk ik maar 1 soort die nog kleiner is. Daarna mochten we dus terug op de boot om te gaan eten. Ik had wel wat honger maar heel lekker was het niet dus mijn honger was al snel de keel gesnoerd J Ik ging maar terug op het dek gaan liggen en Martine en Ayla kwamen me al snel achterna en de zon was toch wel echt volledig doorgebroken zeker! Ja hoor, drie uur hebben we daar op dat dek gelegen om te zonnen onder een (iets te felle) zon, met een heerlijk briesje. Jammer was wel dat de andere mensen die meewaren allemaal heel verliefd waren op elkaar en wij zaten daar dan met z’n drietjes tussen, ietwat onromantisch dus :p Er was wel nog een man die samen met een vriend van hem mee was, maar een Duits meisje die mee was op de tour was die vriend heel aan het inpalmen en dus hij was ook alleen en heeft zich dan bij ons op het dek gelegd. Zij waren van New York. Onderweg kwamen we nog dolfijnen tegen! Ik heb daar proberen foto’s van trekken, maar dat is grandioos mislukt want ik dacht : shit ik kan hier niet op het juiste moment op die knopjes drukken! Maar bij wonder was het volgende gebeurd: ik had per ongeluk op film gedruk dus nu heb ik een filmpje van een springende dolfijn. Het duurt wel maar drie seconden ofzo denk ik, maar toch kheb hem vastgelegd! Daarna kwamen we nog dolfijnen tegen en daar heb ik een langer filmpje van. Hij zwom dan onder onze boot door maar dat is niet (goed) te zien.

Toen kwamen we terug aan op ons ondertussen vertrouwde eiland. Daar moesten we terug drie kwartier op de bus en toen gingen we naar huis. We zetten eerst ons grief af thuis en daarna wilden we naar het restaurant ‘the rock’ gaan. Daar zat veel volk en we hoopten dit keer op een goede service, lekker eten en niet te duur. God was ons goed gezind en alles verliep naar wens. We waren allemaal wel heel moe na het eten. Niet alleen van te zwemmen enzo, maar vooral van de vele indrukken die we opgedaan hebben gedurende deze drie veeltesnelvoorbijgaande dagen.

Ik ben zo blij J

De volgende dag gingen we dan met het vliegtuig naar huis en daar kwamen we terug onze vrienden van de eerste dag tegen, Erick en Roberto. De opa van Roberto kwam hen halen aan de luchthaven en bracht ons ook naar huis. Toen we naar de auto stapten (het was trouwens snikheet in Guayaquil), stapten we in de richting van twee auto’s : een grote en een mini. Het was heel krap in de auto, want natuurlijk was het de mini :p maar het ging wel J. Ik kreeg wel overal krampen want ik moest plaatsnemen op de schoot van martine, maar wou me toch niet volledig neerzetten om haar pijnlijke benen te besparen en dus hield ik me overal aan vast. Na een twintigtal minuutjes in de auto kwamen we moe en uitgeput thuis en ik wou nog wat in mijn bed kruipen want we gingen de nacht gaan werken, maar ik wou eigenlijk toch liever de foto’s op de pc zetten dan te gaan slapen. Dus ik deed dat dan ook maar J. We gingen dan naar het ziekenhuis tegen de avond en zaten iets langer dan een uur op de bus die er normaal een klein half uur op rijdt. Ik word altijd moe in voertuigen dus dit was echt bevorderend voor mijn lichaam en geest.

Ik heb die nacht drie bevallingen gedaan, Ayla ook drie J Aangezien ik er nu al 32 heb, zal ik er wel komen in het derde jaar. Want thuis heb ik nog drie weken verlos, er zijn er hier ook nog twee die ik moet doorlopen dus ik heb er een goed oog in, we zullen zien. Ik heb gisteren in de verloszaal telefoon gekregen van dokter Alzamora (van de consult externa in mijn eerste drie weken) om te zeggen dat ik naar hem moest komen. O-ow, ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Ik haastte me naar zijn consult maar hij was er nog niet. Dr Rivadeneira zat er nog en was heel blij me te zien J Ik ook om hem te zien moet ik toegeven. Ik merk nu dat ik een hele leuke tijd had daar bij hen in het consult, ik mis het wel een beetje. Hij is echt veel te cool voor zijn leeftijd en voor de wereld J. Na een twintigtal minuutjes wachten kwam dr Alzamora daar met een geschenk: een reizigersboek van Ecuador, vol hotels en kaarten en natuurreservaten, … Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en kon niets anders doen dan hem vastpakken! Dat is nu toch echt eens superlief, wat doen die hier toch allemaal J.

Vandaag is het ondertussen al donderdag 21 oktober en morgen moet Martine al naar huis. Ze heeft gesolliciteerd voor werk en hoopt goed nieuws te krijgen als ze thuis is. Vanavond gaan we nog eens een laatste keer met z’n drie gaan dansen en ik hoop dat we ons nog eens goed amuserenJ We zijn net Chinees gaan eten, we hebben Martha eens getrakteerd en ze was heel content. Vandaag zijn we overdag ook gaan werken en het was een bewogen dag. Martine heeft deze morgen ook een bevalling gedaan, want ze heeft de hele tijd alles doorgegeven aan ons en wij vonden dat ze er toch ook eens eentje moest doen J ze heeft ervan genoten!