keizeren en verlossen

Gisteren hebben we de nacht gewerkt :)

's Middags hebben we de hele middag nog wat buiten gelegen in hangmat, in het zwembadje, op skype geweest, ... Rond vijf uur zijn we dan vertrokken naar Mall Del Sol, een groot winkelcentrum (zoals andere) waar we nog niet geweest waren. We wilden daar info gaan halen voor ons reisje naar galapagos, maar bleek dat die infostand daar niet was. We zijn daar dan iets gaan eten, hebben nog wat rondgesnuisterd in de winkels, hebben belegde broodjes en redbull gekocht om de nacht door te komen en pakten de taxi naar het ziekenhuis. Spannend! onze eerste nacht :)

We kwamen toe en de zaal lag vol ... Yes! maar toen we even verder keken zagen we het volgende: in totaal lagen er twintig vrouwen, een vier voor gewone bevallingen, zestien met miskramen en vrouwen die voor sectio kwamen wegens complicaties. Oke, er zou dus weer niet teveel gedaan kunnen worden deze nacht.

We keken wat rond in de zaal, maakten wat praatjes met vrouwen van daar, Ik mocht eens een inwendig onderzoek doen, ... Toen ineens kwam Laura een beetje bleekjes bij ons en ze was wat in de war: een van de vrouwen had in de zaal een miskraam. Een klein mensje (zelfs nog niet) van een goeie 13 weken, een kleine drie maand zwanger. Wat hadden de verpleegsters gedaan? Ze hadden het wezentje op een doek gelegd, en aan het voeteinde van het bed van de vrouw gelegd, en dat was het dan.. Die vrouw lag daar, ik weet niet hoe je je als vrouw op dat moment moet voelen. We zagen ook een vrouw liggen die aan de monitor lag, waar we harttonen en weeën op kunnen zien. De normale hartslag van een baby is ongeveer tussen de 110-150/min, en de baby hier had een hartslag van 230/min! het kon bijna niet op het blaadje die uit de machine komt en die alles registreert. De vrouw kreeg dan een spoedkeizersnede, maar veel spoed was er in het begin niet.. ze werd op het gemak naar de sectiozaal gevoerd, kreeg rustig haar epidurale verdoving, ... Er zijn altijd drie mensen die hier de keizersnede uitvoeren: twee dokters en een helpend persoon om de instrumenten aan te geven. ik mocht helpen instrumenteren :) yes! werk! oke, ineens gingen ze supersnel! het kind werd geboren, het weende niet, en het werd onmiddelijk meegegeven naar de ruimte waar de opvang van de pasgeborenen gebeurd. Daar doen ze ook reanimatie enzo. Ayla was mee met de baby en ik bleef uiteraard bij de keizersnede, aja want ik was helemaal steriel aangekleed en was aan het 'helpen' aan een operatie :) Martine bleef ook bij de keizersnede en hielp mij om de spaanse woorden voor de instrumenten soms wat in het nederlands te vertalen, zodat ik niet te veel stond te sukkelen. Het was nu de tweede keer dat ik mocht instrumenteren, maar de eerste keer daar heb ik niets van onthouden, nu dat martine alles duidelijk zei en uitlegde wat eerst en waarom, kan ik het makkelijker onthouden :) Ayla kwam terug en zei dat het baby'tje uiteindelijk toch beter geworden was en we vertelden het aan de mama. Toen de sectio gedaan was, ging ik naar het baby'tje kijken en het lag terug op de reanimatietafel. Het was grijs, blauw, bewoog niet, slap, ... Ze bleven het maar stimuleren en hartmassage doen en intuberen tot ze terug hartslag hadden. Gelukkig denken jullie, maar eigenlijk had het allemaal geen zin. Het kindje heeft nu veel afgezien, terwijl de dokters wisten dat het een hart-en longafwijking had en dat het niet leefbaar was, na twee uren zou het kindje sterven. In België zouden we in deze situaties heel anders te werk gaan. We zouden het kindje bij de ouders laten, we kunnen bij hen blijven als ze dat zouden willen, maar het allerbelangrijkste is dat het kindje omringd wordt door mensen die het graag zien, en dat het in die paar uur dat het geleefd heeft, niet moet afzien. Dit was allesbehalve het geval.. Hier zijn het de vrouwen alleen die binnenkomen om te bevallen, de mannen staan allemaal buiten en mogen pas van 12h tot 14h hun vrouw en kindje bezoeken de volgende dag. Ook als er een sterfgeval is, blijft dit het protocol, althans voor de mama, want als het sterft, hebben de ouders bijna nooit hun kindje gezien, laat staan aangeraakt, kennisgemaakt . Als een kindje geboren is en het leeft, blijft dat sowieso altijd in de zaal voor baby's gedurende twee uur, daarna mag het pas bij de mama. Dit bemoeilijkt het proces van verwerking en aanvaarding, Martine heeft daar al eens een protocol voor uitgeschreven van hoe men moet reageren, handelen wanneer zoiets gebeurd, maar daar hebben ze (vriendelijk) voor bedankt en dus blijft alles hoe het is. ik stond toe te kijken, serieuze bedenkingen te maken en ik kon het niet laten om te vragen wat het nu uithaalt om de baby pijn te doen, terwijl ze er misschien vijf minuten leven mee winnen. Ze keken eens raar en het haalde niets uit, maar dat was het enige wat ik kon doen en ik hoop dat ze daardoor misschien toch eens (al was het maar een seconde) nadenken over menselijke waarden. Ze zijn hier allemaal zeer Christelijk aangelegd, en ik ben liever dan iets minder katholiek aangelegd, maar ik weet tenminste wel welke waarden en normen er zijn, ik durf mijn hart wel laten spreken. Wat zij van Jezus leren, dat moet ik hier nog ontdekken. Ik denk niet dat Jezus vroeger banken en winkels ging overvallen, of bommetjes ging plaatsen. Ze hadden het kleine meisje dan eerst nog onder een zuurstofklok gelegd, (een soort afgesloten glazen box die ze over het hoofd van de baby zetten, en waar er zuurstof inkomt) maar het kindje kwam er echt niet door. alles was slecht. Uiteindelijk hebben ze het dan toch afgedaan, het hartje klopte maar heeel stil, bijna niet hoorbaar. Ik heb dan even al mijn moed samengeraapt en niet aan mijn eigen gedacht, maar aan mijn morele verplichtingen, aan het menselijke. Ik heb het baby'tje voorzichtig in een warm doekje gewikkeld, (zoals Jezus), heb het in mijn armen gepakt en ben ermee gaan neerzitten en heb de hele tijd haar lijfje goed vastgehouden, en haar in slaap gewiegd, om het mooi te zeggen. Ik heb iets langer dan een 1.5h denk ik met het kleine meisje in mijn armen gezeten, Ik wist dat het ondertussen in mijn armen gestorven was, ik voelde dat het kleintje kouder werd. Het is echt heel raar om zo een klein wezentje in je armen te hebben, machteloos ben je. Uiteindelijk heb ik het meisje terug in handen van de verpleegsters gegeven en ben ik naar de mama gegaan om te zeggen dat het veilig gestorven is, dat het geen pijn heeft gehad. Ayla en martine hadden haar al gezegd dat het gestorven was, maar ze was me heel erg dankbaar dat ik bij het kindje was en dat het niet alleen was geweest. De tranen liepen uit haar ogen en daar stonden we dan naar elkaar te kijken. Ik vond het heel moeilijk om woorden te vinden, maar ik denk dat op dat moment de tranen in mijn ogen haar meer vertelden dan wat ik uit mijn mond zou krijgen. Ik heb me dicht bij haar bed gesteld, we namen elkaar vast en zo bleven we even bij elkaar. Ze keek de ziel uit mijn lijf, maar niet op een slechte manier, ik zal die blik in haar ogen en het moment dat we daar samen stonden nooit vergeten. Of ik daar nu sterker uitkom, dat weet ik niet. Ik kan wel, (ook al is dat zeer moeilijk) aanvaarden dat mensen sterven, dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven, de vraag 'waarom' probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, want daar krijg je toch geen antwoord op. Maar de manier waarop iemand sterft, de laatste uren van die persoon, hoe klein ook, daar kan je als mens dikwijls wel iets aan doen om het menswaardig te maken. Ik denk dat ik niets anders voor dit kleintje kon doen, dan het een beetje liefde en warmte geven, en ik sus mezelf ook een beetje door het gedacht dat het kindje nu toch vredig kunnen sterven is. Wow, wat een uitlaat... dit had ik dus even nodig! we zaten toen nog bijlange niet aan de helft van onze nachtshift, dit zou een lange nacht worden..

Ik heb die nacht ook een bevalling mogen doen, maar de manier waarop dit hier gebeurd trekt toch ook niet altijd op veel. Er is niets, maar dan ook niets hetzelfde als hoe wij het geleerd hebben. Daardoor leek het alsof we echte sukkels zijn, die niets kunnen. Maar dat kwam omdat het deze nacht echt een hele boze vroedvrouw was. Martine heeft op voorhand gebeden dat zij niet de nacht zou hebben, maar zie maar weer dat Jezusje christus niet altijd zo een houvast is. Het was echt een vies mens! oke ,maar kheb toch mijn eerste bevalling gedaan hier. Ayla heeft er hier al twee gedaan :) Dit maakt voor mij een totaal van 18, nog 22 te gaan en ik maak kans om af te studeren (duimen duimen). Daarna hebben we elk nog een keizersnede geassisteerd en deze keer was wel alles goed met zowel mama als kindje, gelukkig :)

Tot de volgende, met meer verhalen...