donderdag 11 november 2010

Bagage gepakt met gemengde gevoelens

hallo iedereen

Het is alweer een tijdje geleden, maar we besloten toch nog een blogje te schrijven voor we vertrekken.

oke waar zaten we ongeveer???? Ik denk ongeveer aan het hell weekend. Wij besloten namelijk om nog een weekendje naar de zee te gaan. Het was zeker leuk, maar murphy had blijkbaar besloten om ons te vergezellen. Eerst namen we een verkeerde bus naar de busterminal. Dit draaide uit op meer dan een uur sightseeing in de stad. Daarna namen we een bus naar Montanita. Op deze bus was geen zitplaats, dus kaat moest op de grond zitten en ik... Ik zat op het stoeltje naast de chauffeur. Met de extra chauffeur zogoed als op mijn schoot. Eenmaal aangekomen aan in Montanita, blaak het te regenen. Plus kwamen wij tot de ontdekking dat een van onze gsm's verdwenen was. Gestolen. Na een hotel gevonden te hebben wou ik een paar foto's trekken en kwam ik tot de ontdekking dat mijn fototoestel kapot was. zucht... We waren het indertussen al wat beu aan het worden, dus besloten we maar om ons te gaan amuseren op het strand. De golven waren geweldig en we hebben ons heel goed geamuseerd. Koud, maar dat zijn we als Belgen wel wat gewend. 's avonds goed uitgeweest om wat te ontspannen. ohja, onze bal werd ook nog kapot gebeten door een hond, om nog maar iets toe te voegen.

Zondag laat opgestaan en de dag afgesloten met nog wat strand om daarna weer de bus te neen naar huis. thuis aangekomen vonden wij onze tweede gsm niet meer. Ook gestolen. Een in de heenweg, de andere op de terug weg. Kaat besloot toen om haar foto's nog eens te bekijken, bleek haar fototoestel ook kapot. Op dit moment hebben wij gewoon een halfuur in de slappe lach gelegen van misserie. Je kan het gewoon niet bedenken, maar bon... niets aan te doen he.

Dan volgde onze laatste stage week. we waren het alletwee nogal beu, dus het werd een lange week. Kaat haalde haar 40 bevallingen en ik ontbreek er maar eentje.

Donderdag was onze laatste dag. Het afscheid van sommigen viel toch wel wat zwaar, maar het ziekenhuis zelf zullen we zeker niet missen. Nu de stage afgesloten was, hadden we nog een weekje vakantie en tijd om wat te reizen.

We vertrokken dus maar naar Quito. Een nachtbus bracht ons naar de hoofdstad van het land. Rond 8h 's ochtends kwamen we aan. Eerst hebben we wat rondgelopen in onze zoektocht naar een hotel. Met de hulp van een vriendelijk voorbijganger vonden we uiteindelijk een hostelletje auberg'inn genaamd. Het was er gezellig en niet duur. In de namiddag zijn we dan naar mitad del mundo geweest. Dit is de plaats waar zowel de lengte en breedte graad op nul staat. Je zit dus gewoon op de evenaar. Eerst zijn we naar de "valse" geweest. Deze werd al in de middeleeuwen bepaald, zonder gps dus. Ze is niet volledig juist. Maar het is indrukwekkend hoe dicht ze ertoen bijzaten. Na een wandellingetje hebben we dan de echte gezocht. Een gids heeft ons rondgeleid. We konden ok proefjes doen. Zo kon je zien dat water aan de noordelijke helft anders wegloopt dan in de zuiderlijke helft. Ongeloofelijk maar waar.

Zaterdag zijn we naar Otovalo geweest. Een stad ongeveer twee uur buiten Quito waar er een beroemde, en grote indiaanen markt is. We zijn moten vertrekken omdat ons geld op bleek te zijn :p

zondag zijn we vertrokken richting Puyo. Een stad die in de orient ligt. In het kleine stadje Archidona zijn we uitgestopt om naar het hotel Hakuna Matata te gaan. Een geweldig hotel dat in een stukje prachtig afgelegen jungle ligt. Dit hotel is opgericht door twee belgen, het deed dus deugd om nog eens nederlands te kunnen praten. Na twee geweldig onstpannende middagen aan het prachtige zwembad en een tochtje door de jungle per paard, moesten we dinsdag jammergenoeg al weer vertrekken.

Bleek dat er enkel een rechtstreekse bus 's avonds was. Dus boden de eigenaars van het hotel ons aan om ons terug naar Quito te voeren met de auto. Ze moesten daar toch zijn. We besloten dit dus maar te doen, om dan nog een nachtje in Auberg'inn te verblijven. 's Ochtends heel vroeg hebben we dan de bus terug genomen. Een vreselijk vermoeiende en verloren dag, met een politie controle terwijl wij onze paspoorten thuis hadden laten liggen. Maar bon, we zijn toch terug thuis geraakt.

Woendag en vandaag bleken twee rustige dagjes, onze valies proberen pakken. Afscgeid nemen van vrienden. Vanavond eten we nog zelfgemaakte lasagna van martha om daarna te vertrekken naar de luchthaven. En na een waarschijnlijk heel moeilijk afscheid zullen wij vertrekken voor een lange nacht op het vliegtuis. Maar morgen kunnen jullie ons terug verwachten in België. Hoop maar voor ons dat we niet bevriezen en wij zien iedreen dan wel terug in de volgende dagen of weken.

Daaaag en tot morgen in Belgie.

Dikke kussen en knuffels van Kaat En Ayla

vrijdag 22 oktober 2010

HELP VROEDVROUWEN VOOR ECUADOR

BORN TO BE ALIVE


HELP HET PROJECT VROEDVROUWEN VOOR ECUADOR:


De vzw vroedvrouwen voor ecuador hebben dringend steun nodig om het project verder in goede banen te laten leiden. er is heel veel geld nodig en alle hulp is welkom. Jullie kunnen alles lezen en volgen op de site :


http://vvevzw.webklik.nl/page/home


ook op facebook kunnen jullie vroedvrouwen voor ecuador toevoegen. voeg massaal toe zou ik zeggen, want bekendheid werkt :)

daar kunnen jullie ook fotos zien van de plaats waar ayla en ik stage doen.

Het project wil graag geld inzamelen en hebben daarvoor vorig jaar een verjaardagskalender gemaakt met zwangere bvs en verkopen die voor 7 euro. ook sleutelhangers uit ecuador kunnen aangekocht worden aan 5 euro per stuk. ze zijn daar gemaakt uit tagua, schoontjes hoor! Het is echt de moeite waard om je steentje bij te dragen, want de situaties hier zijn soms verre van menswaardig. Wie interesse heeft, stuur mij een mailtje voor 10 nov, zodat we alles op tijd kunnen aanschaffen.

laat jullie maar eens goed gaan en laat de centjes rollen :)

verder kan ik misschien nog enkele mensen warm maken voor een benefietfuif op 11 december in genk, onder de naam: BORN TO BE ALIVE
verdere info hieromtrent volgt nog.

there is no place like galapagos

there is no place like galapagos :) dat zagen we daar staan in een museum op een of andere prent en ik dacht: dit kan ik niet beter verwoorden :) Oke, here we go: het avontuur galapagos

Eerst en vooral hadden we gegokt dat we een 800 euro gingen opdoen aan deze trip, alles in begrepen ( dat zijn dus de tours, de boten, de bussen, de gidsen, het eten, vliegtuigtickets maar ook de tax (10 dollar) en 100 dollar om binnen te mogen op de galapagoseilanden! We dachten: dit maken we toch maar 1 keer mee in ons leven, dus we zien wel hoeveel we uitgeven... Uiteindelijk werd het een 485 euro, ver beneden van wat we gedacht hebben, yes!

We stonden donderdagochtend vroeg op omdat we ons vliegtuig in de voormiddag namen en we moesten er 1.5uur op voorhand zijn. Om half acht stonden we daar dan op de luchthaven, inchecken en alles wat erbij hoort. De tijd ging wel nog redelijk snel vooruit. Het is leuk om gewoon naar iedereen te kijken die daar passeert voorbij onze stoeltjes in de wachtruimte. Zo hebben we ontdekt dat bijna alle kindjes van hier grote fan zijn van buzz lightyear en die hebben daar valiezen van en knuffels, schoenen, ... Best grappig :) Toen vertrok het vliegtuig en na ongeveer 1.5h kwamen we aan op de galapagoseilanden :) het was er 26 graden, 10h10. Dat beloofde een mooie dag te worden! We moesten dan in de luchthaven wachten op ons valiezen, onze inkom betalen, ... Het leek totaal niet op een luchthaven, het was helemaal geen overdreven schoon complex zoals alle landen proberen te bouwen om indruk te maken, maar het leek op de houten aanschuifplaatsen voor de splash enzo in bobbejaanland en six flags :) Het was er ook helemaal niet groot, heel gezellig. We moesten wel een hele tijd wachten eer we de valiezen konden halen, en toen we ze eenmaal hadden, was er niemand van ons drie die wist waar we nu naartoe moesten. We zaten op Baltra, een eiland naast het eiland Santa Cruz, waar ons verblijfplaats was. We moesten dan eerst een bus nemen naar een klein haventje (piepklein, het is maar voor twee boten, soort overzetbootjes voor mensen en valiezen, zelfs niet voor voertuigen enzo). Daar namen we de boot naar ons eiland santa cruz, dat was maar een klein kwartiertje. Daar aangekomen moesten we een bus pakken naar de andere kant van het eiland, naar peurto ayora, de bloeiende stad van santa cruz. Dat was ongeveer drie kwartier rijden. Ondertussen was het beginnen regenen en dat was iets minder plezant. Het is dan voor de rest van de dag af en toe nog koud geweest, maar nog behoorlijk aangenaam. Het was dan wel de hele tijd bewolkt gebleven, jammer voor de foto's! Onze verblijfplaats hebben we goed kunnen regelen omdat Martha daar een nichtje heeft wonen, Sandra. Zij verhuurt appartementjes, en aangezien wij 'kennissen' waren, hadden wij onze kamers voor 10 dollar per nacht per persoon. Er was een aparte slaapplaats, een aparte badkamer en dan nog een ruimte dat een keukentje moest voorstellen, want er stond een wasbak enzo in, maar niets van fornuizen :) Een knusse bedoening was het :) We hadden onderweg van de bushalte naar het huisje een gezellig restaurant tegengekomen, een italiaans, en nadat we onze valiezen afgezet hadden bij sandra, zouden we daar lekker gaan eten. Het water stond al in mijn mond :) Maar de plannen waren voor ons gemaakt, wederom. Soms worden hier zoveel dingen in jouw plaats beslist, daar kan ik niet altijd goed tegen. Ze zijn dat de gids ging vertrekken binnen een klein uurtje en zij had ook al beslist waar we moesten gaan eten. Wij wisten nog helemaal niet van een uitstap en waren van plan om naar een infocentrum daar te gaan en daar zelf te beslissen wat we zouden zien. Niet dus. Ik belde ondertussen eventjes naar de nieuwburgstraat in Assenede en ze waren aangenaam verrast met het telefoontje :) Daaran stapten we (lees: snelwandelden) naar dat ding waar we moesten gaan eten en kregen een vuile vissoep. Daarna kregen we rijst met spaghetti en een raar sausje. We kregen er ook een raar sapje bij, allemaal niet lekker. Het was een beetje een rare start van ons reisje...

De gids bleek dus de vriend van Sandra te zijn, hij is gids in een soort projectdingachtig iets en heeft ons meteen meegenomen naar het leefgebied van lonely georges. Het is een superoude reuzenschildpad die de laatste is van zijn soort maar zich niet wil voortplanten. Misschien is het een homoschildpad. We passeerden al veel mooie dingen! We liepen eerst dus door een park, een soort verblijfplaats waar de schildpadden gekweekt worden en buiten in reservaten zitten, allemaal mooi geordend volgens soort. Jammer genoeg was Lonely Georges niet aanwezig :p haha we stonden daar dan aan zijn platform en meneer was gaan slapen of weet ik veel, hij was allesinds niet daar. Iedereen die op dat moment in dat park was, was allemaal ontgoocheld. De gids wist overal wel iets over te vertellen, maar we hadden hem liever niet mee gehad. Het was een rare man die rap uit zijn sloefen schoot en omdat wij de hele tijd lachen begon hij zo wat kwaad te worden dat het ons niet interesseerde enzo, maar wat denkt hij nu? Dat we helemaal naar Galapagos gaan zonder dat het ons interesseert? twas nen beujen. We hadden er wel een beetje schrik van na een tijdje... Onderweg waren we nog twee jongens tegengekomen die we op het vliegtuig ook al zagen en ze volgden daarna mee de tour met onze gids. we passeerden dan tortuga bay, waar normaal schildpadden in het wild leven, we hebben er maar twee gezien, twee hoofdjes een beetje verder in de zee tussen de golven. Dus ik weet zelfs niet zeker of het gewoon geen golven waren :p we zagen daar echt heel mooie stranden, planten, we zagen een bleu footed booby, een soort vogel die dus 'borst' noemt :) haha, met blauwe voetjes :) Je ziet dat zo overal in de boeken staan van de galapagoseilanden, en nu hebben we dat toch ook eens in het echt gezien. We zagen daar dan op onze tour op de stranden ook zeer veel Leguanen, die op hoopjes lagen om warm te blijven. De zwarte leguanen die je ook op alle foto's kan zien op mijn facebook, zijn de zeeleguanen. Zij hebben een speciale klier waarmee ze het zout dat ze opdrinken kunnen uitspuwen, het lijkt alsof ze constant niezen. Dat was ook nog raar ze toen we dat voor de eerste keer zagen :p Af en toe zagen we ook krabben enzo, maar dat is nu precies toch niet zo speciaal. een beetje verder zagen we dan nog een mooi inhammetje waar we gezwommen hebben, dat was fantastisch! er zaten ook haaien, witpuntrifhaaien. Ze zijn niet gevaarlijk schijnt maar ik ben toch blij dat ik ze niet ben tegengekomen. Het zijn kleine haaien die zo een hamerachtig hoofd hebben, zoals hamerhaaien zeker of hoe noemt dat ook weer allemaal. Daarna gingen we terug en was het al donker aan het worden. s' Avonds wilden we heel graag gaan eten in het italiaans restaurantje, maar ook dit keer mochten we niet. Het was de verjaardag van Sandra en we waren uitgenodigd op het feest 's avonds. We hadden daar totaal geen zin in want we waren moe en wilden gewoon eens op ons eigen zijn, maarja weer niet dus. We kwamen daar dan aan in de living van haar huis, en de sfeer was er allesbehalve leuk! man man wat was dat daar. Er waren wat vrienden en er werd gekookt. Rijst met nog vanalles bij. We zaten daar eerst drie kwartier in de zetel, zonder dat er veel gezegd werd. We zaten daar zeer onwennig. Ze kwamen dan wat wijn uitschenken en dat was ook niet echt te drinken :p Goed ja, we mochten dan aan tafel en het eten viel wel nog mee. De dessert was wel veel lekkerder: een soort chocoladetaart met kokos. Daarna wilden we doorgaan maar de gids wou dat we nog cocktails begonnen drinken. Het stak ons daar echte fel tegen en we hebben vriendelijk bedankt maar we hadden echt dringend slaap nodig. Dan is hij boos weggelopen en wisten we niet goed wat we moesten doen. We zijn dan maar gewoon naar onze kamer gegaan en we vielen als een blok in slaap. Gelukkig was de rest van de vrienden en familie wel heel vriendelijk :). Toen ik daar even zat na te denken over de afgelopen dag, had ik door dat ik op de mooiste plek op aarde was, en ondanks die stomme gids met zijn raar gedoe, had ik toch een prachtige dag gehad :) Ik kon niet rap genoeg terug opstaan om de volgende uitstap te doen.

De volgende dag stonden we om half acht op want tussen acht en negen zou Valeska komen naar het huis. We zaten daar maar te wachten, maar Valeska kwam niet af. Sandra werd al ongerust en we konden haar niet bereiken op de gsm. We belden dan naar Martha om te vragen hoe het nu juist zat en zij zei het volgende: Valeska komt niet naar het huisje, jullie moeten tegen 12 uur op de pier staan, ze komt jullie daar ophalen met een klein bootje om jullie rond te leiden op de grote boot waar ze werkt. Oke, het uur was helemaal anders dan wij gedacht hadden waardoor we eigenlijk al andere dingen konden gezien hebben daar, er is enorm veel te zien en we hadden maar drie dagen. Sandra had ons de dag op voorhand gezegd dat we een dagtrip gingen maken met die boot van Valeska, maar dat was dus ook niet waar. Ze nam ons dan mee naar de kustlijn (maar 2 minuutjes stappen ofzo van het huis en het appartement) en ze toonde ons de pier waar we moesten staan. We gingen dan ook info gaan vragen over tours voor een halve dag. We vonden een goeie tour voor 20 dollar en hadden dan nog twee uur vrij om nog wat rond te lopen in de souvenirwinkeltjes enzo. Het was heel druk overal, want er vond een marathon plaats. (@ Benny: you had to be there!) Daarna gingen we dan naar een bar om een sandwich te gaan eten en een sapje te gaan drinken. Toen was het tijd om naar de pier te gaan en na een half uurtje ofzo kwam Valeska daar aan, in een klein snel bootje. Het was een leuk weerzien! Ze geniet echt als ze bekende gezichten ziet, want ze zit daar echt altijd superlang zonder haar vrienden en familie, alleen collega’s. Gelukkig vallen haar kamergenootjes ( met vier in een klein kamertje) goed mee. Wij mee naar die grote boot, zot was dat daar! We dachten nu gaan we dus gewoon een rondleiding krijgen en zo leek het ook in het begin. Valeska toonde ons de keuken en toen we daar buiten gingen kwamen we in het restaurant voor de reizigers. Een heel chique bedoening met buffet en overal werkmannetjes. De kapitein en de chef van Valeska zaten daar in de comfortabele zetels te dineren en Valeska zei dat we een rondleiding kregen. Maar de kapitein zag het anders: een kennismaking met de boot zonder van het eten te proeven, dat is geen echte kennismaking. Oke, voor ons goed! Het was natuurlijk wel een charmeur enzo, en wij hebben daar eens goed van geprofiteerd, uiteraard ;) We mochten mee aanschuiven, jammer dat we net gegeten hadden op het eiland, anders had ik wel van alles eens geproefd J we kregen allemaal een groot glas superlekkere ( waarschijnlijk dure) wijn, een vers vruchtensapje en een glas water. Daarna kregen we een groot stuk chocoladetaart met chocoladesaus over. We zaten daar te genieten en ik zat te denken: Wat zit ik hier nu toch weer te doen :p Ik heb precies al veel geluk gehad dat ik allemaal van die leuke dingen mag doen J Martine en ik dronken wijn, Ayla lust het niet, en met dat op en neer gaan van die boot begonnen we gelijk een beetje zat te worden. Man toch! We keken zo vanop ons plaats naar buiten en we zagen zo de golven dan weer niets, dan de golven, dan weer niets, van de hele tijd op en neer te gaan eh. Het is de grote boot met blauw en wit die jullie op de foto’s op facebook kunnen zien. Gelukkig dat hij zo groot was of ik zou helegans ongemakkelijk geworden zijn denk ik :p en draaierig en zat ook. Daarna gingen we dan verder want we hadden niet zo heel veel tijd. We mochten dan in de bestuurscabine, waar we natuurlijk ook de nodige foto’s getrokken hebben die iedereen zou trekken als je daar bent: met de verrekijker, op de landkaart, met de kapitein, … We hebben daar echt veel plezier gehad :D Daarna zijn we naar de bovenste verdieping gegaan ( zes verdiepen) en daar in de openlucht stond daar een jacuzzi te pronken… Daar wilden we in maar de tijd heeft ons tegengehouden. We hebben dan maar gewoon eventjes op de ligstoelen op het dek gelegen en genoten van de uitzichten en van de duurheid die we niet moesten betalen. De kapitein vroeg ons of we geen week op het cruiseschip wilden blijven, er waren zes kamers vrij en we zouden gratis gemogen hebben. Ik wilde zoooo graag, want een verblijf per persoon voor zeven dagen is namelijk 10 000 dollar… ZOT! Ik wilde dus echt echt graag blijven, maarja we zijn hier nog altijd voor te werken ook ;) hoewel jullie dat waarschijnlijk niet denken want ik doe de hele tijd uitstapjes. Dat komt omdat we vier dagen op zeven dagen werken, een twaalf-tal uur per dag, en de rest van de dagen blijven we slimmerwijs niet thuis op ons gat zitten zoals in de eerste week maar proberen we zoveel mogelijk te zien en te doen.

Het was al snel weer tijd om terug te keren en we vreesden dat we zelfs een beetje te laat zouden zijn voor onze tour van ’s middags. Maar we kwamen daar toe, redelijk stipt om twee uur, maar die ecuadorianen zijn nu eens altijd te laat en dat hadden we dus wel weer kunnen verwachten. Ik denk dat we pas drie kwartier later vertrokken zijn op tour. Gelukkig was het wel erg de moeite! Er was ook materiaal mee op het bootje voor te snorkelen. We waren voorbereid: hadden onze bikini aan J waar zijn we allemaal naartoe geweest? Naar het kanaal van de liefde! Heel mooi zuiver helder prachtig blauw watertje, tussen de rotsen, heel romantisch ;) We zijn ook gaan snorkelen naar een plaats waar haaien zitten maar we hebben ze niet gezien, gelukkig. Want ik denk dat ik een attaque zou gekregen hebben moest ik daar ineens oog in oog mee zwemmen… brr. We zagen wel veel mooie visjes en veel zotte rotsen met leuke en grappige planten. Wat zagen we nog: zoutmijnen. We zijn dan ook nog eens gaan snorkelen in een ander ingesloten stuk zee, wederom prachtig! Het was ook leuk om te zien hoe allemaal mensen naar omhoog klommen op de rotsen om daarna van superhoog naar beneden te springen. Daar ben ik een te groot mietje voor, dat durf ik niet J Het ging heel snel vooruit, niet alleen omdat het daar gewoon zo leuk is, maar omdat de gids ( ik denk een jongen van 17 ofzo die echt iedereen om zijn vinger wou winden, maar daar trapten wij niet in. Het was echt een geboren zakenman :p) de hele tijd sneller wou gaan en zei dat we moesten voortmaken enzo. We waren niet echt op het gemakje. Onderweg van de plaatsen naar de andere plaatsen genoten we van de mooie uitzichten.

Het was al snel weer tijd om aan land te gaan. We zijn dan gaan eten in het Italiaans restaurant, en raad eens .. Het was wel lekker enzo,maar niet overdreven, wel overdreven duur! Tegenvaller :p daarna weet ik niet zo goed meer wat we gedaan hebben, ik denk dat we naar huis zijn gegaan.. Aja ik weet het weer! We zijn eerst een ijsje gaan eten en daarna zijn we inderdaad naar huis gegaan. Sandra ging nog met ons mee naar een organisatie voor te duiken enzo in de straat van ons huisje en daar schreven we ons nog in voor de volgende dag: een dagtrip, met duikkleren voor te snorkelen. We kregen alle info en we zijn dan gaan slapen en de volgende dag moesten we om half zes opstaan omdat we vroeg gingen opgepikt worden door een busje van de organisatie. We riskeerden het ons weer niet om later dan afgesproken klaar te staan en dit keer hadden we geluk: stipt op het uur kwamen ze ons halen. Het busje haalde iedereen bij zijn hotel op J, dat zou in België toch ook gene waar zijn denk ik. Aan 1 hotel hebben we zeker twintig minuten staan wachten en iedereen begon een beetje kwaad te worden omdat er twee mensen zich overslapen hadden en we wisten niet of ze al wakker waren ondertussen ofzo, we wisten niet als ze nog gingen komen, … maar wij zaten daar dus wel allemaal op tijd in het busje, moe te zijn en vervelend te worden :p. Uiteindelijk zijn ze dan toch gekomen en we moesten naar de andere kant van het eiland Santa Cruz. Dat was weer een drie kwartier rijden ongeveer. Daar aangekomen mochten we op ons bootje stappen. We gingen in twee shiften op de boot want die lag wat verder op zee. Dus eerst met een klein bootje in de kou naar daar. Daar wachtte ons een ontbijtje J Het was best lekker. Daarna zijn we op het dek geklommen en hebben we daar genoten van de frisse ochtendwind, genoten van de heldere lucht ( Yes, de eerste dag echt goed weer!), … We vielen dan uiteindelijk alledrie in slaap op het dek en na een tweetal uur varen werden we wakker. Tenminste dat denken we… we hadden niet gekeken hoelaat we vertrokken waren met de boot. Het was in totaal een drietal uur varen eer we er waren, en we zagen wel een eiland aankomen maar met zo’n boot gaat dat traag en we konden totaal niet inschatten hoelang we nog moesten varen. De zon had ons gewekt en we waren echt gelukkig J Daar zaten we dan, dichter en dichter naar het eiland te varen, het eiland BARTOLOME. We wisten niet goed wat we moesten verwachten, maar het bleek een zeer bekend eiland te zijn waar heel veel toeristen komen. In mijn boek had ik gelezen dat het eigenlijk niet veel soeps was, gewoon een stuk vulkanisch gebied, weinig begroeiing, we wachtten vol spanning af…

Toen we heel dicht waren zagen we het al: allemaal droogte en het enige teken van menselijke voet aan wal was een grote trap naar de top van het eiland. Oke dan … wij klommen naar boven en daar was het dan: een superprachtig uitzicht! Van daaruit worden veel foto’s getrokken die op de postkaartjes koemn, een soort baai dat je kan zien, met de pinacle rock, een bekende rots. Het weer begon toen wel weer wat minder te worden en de bewolking nam toe. Na even tijd te hebben doorgebracht daar op de top gingen we terug naar beneden. We moesten terug de boot op, we moesten onze snorkelkleren aandoen (duikpak, zwemvliezen, bril en luchthapper) en we gingen aan de zijkant van het eiland aan wal. We zagen ze al van ver zitten: de lobos marino! (zeehonden) Daarvoor wilden we supergraag naar de galapagoseilanden komen, om daartussen te kunnen zwemmen, om foto’s te hebben van te spelen met de zeehonden, om naast een lobo te liggen en te denken : what the hell ben ik hier aant doen? Gaat hij mij niet aanvallen? Dat dacht ik veel hoor, want er waren mannetjes die echt wat last hadden van machogedrag. Daarna zijn we gaan snorkelen rond de pinacle rock en daar zagen we zeer mooie dingen, wederom. Mooie zeesterren ( zwart met een gele print ) grote scholen vissen, … en ook daar zaten haaien maar weer was ik nog steeds te bang om die te ontmoeten. Er was zeer veel stroming daar om te snorkelen en toen ik bijna tegen de rotsen knalde besliste ik om toch maar terug te zwemmen, maar dit was een beetje tegen de stroom in op een bepaalde plaats en ik kon niet rap genoeg terug zijn omdat ik dacht dat er toch een haai hallo ging komen zeggen J Gelukkig is dat niet gebeurd en toen ben ik mij weer bij de lobos gaan amuseren. Dat was nu eens echt een van de leukste tijden uit mijn leven :D fantastisch gewoon :D dju toch, zo leuk J

Toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Het weer was weer wat verbeterd ( het verwisselt hier soms net zoals het Belgisch weer hoor) en we moesten terug op het bootje om naar de grotere boot te gaan ( ook een klein bootje in feite hoor) en we passeerden eerst nog eens twee pinguins J haha! Twee superkleintjes, er is denk ik maar 1 soort die nog kleiner is. Daarna mochten we dus terug op de boot om te gaan eten. Ik had wel wat honger maar heel lekker was het niet dus mijn honger was al snel de keel gesnoerd J Ik ging maar terug op het dek gaan liggen en Martine en Ayla kwamen me al snel achterna en de zon was toch wel echt volledig doorgebroken zeker! Ja hoor, drie uur hebben we daar op dat dek gelegen om te zonnen onder een (iets te felle) zon, met een heerlijk briesje. Jammer was wel dat de andere mensen die meewaren allemaal heel verliefd waren op elkaar en wij zaten daar dan met z’n drietjes tussen, ietwat onromantisch dus :p Er was wel nog een man die samen met een vriend van hem mee was, maar een Duits meisje die mee was op de tour was die vriend heel aan het inpalmen en dus hij was ook alleen en heeft zich dan bij ons op het dek gelegd. Zij waren van New York. Onderweg kwamen we nog dolfijnen tegen! Ik heb daar proberen foto’s van trekken, maar dat is grandioos mislukt want ik dacht : shit ik kan hier niet op het juiste moment op die knopjes drukken! Maar bij wonder was het volgende gebeurd: ik had per ongeluk op film gedruk dus nu heb ik een filmpje van een springende dolfijn. Het duurt wel maar drie seconden ofzo denk ik, maar toch kheb hem vastgelegd! Daarna kwamen we nog dolfijnen tegen en daar heb ik een langer filmpje van. Hij zwom dan onder onze boot door maar dat is niet (goed) te zien.

Toen kwamen we terug aan op ons ondertussen vertrouwde eiland. Daar moesten we terug drie kwartier op de bus en toen gingen we naar huis. We zetten eerst ons grief af thuis en daarna wilden we naar het restaurant ‘the rock’ gaan. Daar zat veel volk en we hoopten dit keer op een goede service, lekker eten en niet te duur. God was ons goed gezind en alles verliep naar wens. We waren allemaal wel heel moe na het eten. Niet alleen van te zwemmen enzo, maar vooral van de vele indrukken die we opgedaan hebben gedurende deze drie veeltesnelvoorbijgaande dagen.

Ik ben zo blij J

De volgende dag gingen we dan met het vliegtuig naar huis en daar kwamen we terug onze vrienden van de eerste dag tegen, Erick en Roberto. De opa van Roberto kwam hen halen aan de luchthaven en bracht ons ook naar huis. Toen we naar de auto stapten (het was trouwens snikheet in Guayaquil), stapten we in de richting van twee auto’s : een grote en een mini. Het was heel krap in de auto, want natuurlijk was het de mini :p maar het ging wel J. Ik kreeg wel overal krampen want ik moest plaatsnemen op de schoot van martine, maar wou me toch niet volledig neerzetten om haar pijnlijke benen te besparen en dus hield ik me overal aan vast. Na een twintigtal minuutjes in de auto kwamen we moe en uitgeput thuis en ik wou nog wat in mijn bed kruipen want we gingen de nacht gaan werken, maar ik wou eigenlijk toch liever de foto’s op de pc zetten dan te gaan slapen. Dus ik deed dat dan ook maar J. We gingen dan naar het ziekenhuis tegen de avond en zaten iets langer dan een uur op de bus die er normaal een klein half uur op rijdt. Ik word altijd moe in voertuigen dus dit was echt bevorderend voor mijn lichaam en geest.

Ik heb die nacht drie bevallingen gedaan, Ayla ook drie J Aangezien ik er nu al 32 heb, zal ik er wel komen in het derde jaar. Want thuis heb ik nog drie weken verlos, er zijn er hier ook nog twee die ik moet doorlopen dus ik heb er een goed oog in, we zullen zien. Ik heb gisteren in de verloszaal telefoon gekregen van dokter Alzamora (van de consult externa in mijn eerste drie weken) om te zeggen dat ik naar hem moest komen. O-ow, ik wist niet goed wat ik moest verwachten. Ik haastte me naar zijn consult maar hij was er nog niet. Dr Rivadeneira zat er nog en was heel blij me te zien J Ik ook om hem te zien moet ik toegeven. Ik merk nu dat ik een hele leuke tijd had daar bij hen in het consult, ik mis het wel een beetje. Hij is echt veel te cool voor zijn leeftijd en voor de wereld J. Na een twintigtal minuutjes wachten kwam dr Alzamora daar met een geschenk: een reizigersboek van Ecuador, vol hotels en kaarten en natuurreservaten, … Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en kon niets anders doen dan hem vastpakken! Dat is nu toch echt eens superlief, wat doen die hier toch allemaal J.


Vandaag is het ondertussen al donderdag 21 oktober en morgen moet Martine al naar huis. Ze heeft gesolliciteerd voor werk en hoopt goed nieuws te krijgen als ze thuis is. Vanavond gaan we nog eens een laatste keer met z’n drie gaan dansen en ik hoop dat we ons nog eens goed amuserenJ We zijn net Chinees gaan eten, we hebben Martha eens getrakteerd en ze was heel content. Vandaag zijn we overdag ook gaan werken en het was een bewogen dag. Martine heeft deze morgen ook een bevalling gedaan, want ze heeft de hele tijd alles doorgegeven aan ons en wij vonden dat ze er toch ook eens eentje moest doen J ze heeft ervan genoten!

maandag 11 oktober 2010

Update stage

Hallo iedereen,
Hier zijn nog een paar stage verhaaltjes.

Ten eerste lijkt het alsof de vroedvrouwen en dokters ons eindelijk een beetje beginnen vertrouwen. Ze laten ons meer doen en bieden zelfs soms zelfs al dingen aan. Mijn teller staat op 4, die van Kaat op 5. Laten we hopen dat dit zo blijft voortgaan. Allemaal duimen voor ons dus.

We hebben deze nacht gewerkt en het was weer super rustig. Voor zover we begrepen hebben komt dit door een verandering in de wet, waardoor er meer “gratis” ziekenhuizen beschikbaar zijn. Vanaf vandaag zou er weer iets veranderen, waardoor er weer meer patiënten zouden moeten zijn. Laten we maar hopen. Want op dit moment is het echt rustig. Soms maar 3 patiënten tegelijk (waarvan er dan maar één is om effectief te bevallen).

Soms is het moeilijk om vriendelijk te blijven tegen sommige mensen. Zo zijn hier wat wij noemen “de gele mannekes”. Het is hun taak om de patiënten t verhuizen en om op te ruimen. Gisteren was er een geel manneke (dat trouwens heel open was over zijn homoseksualiteit, wat merkwaardig is, want dat wordt hier niet echt geaccepteerd), dat echt soms irritant was. Wanneer een vrouw bevalt worden er steriele doeken rond haar benen en op haar buik gelegd. Dit was een meisje van 16 dat de hele tijd om haar mama vroeg, en ze was echt al volledig uitgeput. Zij raakte de hele tijd de groene doeken aan, en de handschoenen van de dokter. Hierop neemt het gele mannetje haar arm vast en trekt die volledig naar achter. Ik dacht dat hij haar schouder ging ontwrichten. En op deze manier moest zij dan persen. Dat is soms echt moeilijk om te zien.

Wat hier ook moeilijk is, is dat niemand hier iets aan de moeder of aan de familie zegt als er iets mis is met de baby. Zo was er ook deze nacht een vrouw met een miskraam van 20 weken. Het baby’tje is levend geboren, maar later gestorven. 20 weken is gewoon veel te vroeg om te blijven leven. Dit is gebeurt rond 22-23h ’s avonds. Het bezoek uur is hier van 12h tot 14h ’s middags. Met als gevolg dat de ouders en de man van deze vrouw buiten moeten wachten zonder nieuws tot het bezoekuur van de volgende dag. Dit is echt heel moeilijk. Ook voor de vrouw zelf, die de hele tijd alleen is. Ik en martine zijn dan maar aan de ouders van de vrouw (de grootouders van de baby) gaan vertellen wat er gebeurd is. In feite mogen we dit zelfs helemaal niet doen. Maar ja…

We leren hier veel bij, en we zien veel dingen, maar soms is het wel eventjes slikken. En op andere momenten is het beter om een momentje weg te gaan omdat je het gewoon niet meer wilt zien.

Maar bon, er zijn ook weer veel leuke dingen gebeurd. We zijn dit weekend naar Baños geweest. Dit is een klein maar gezellig stadje in het midden van een prachtig berglandschap. Het is er heel toeristisch, en het is de ideale plek om aan extreme sporten te doen. Na een 7 uur durende busrit zijn we goed aan gekomen. We hebben direct naar een hostel gezocht (keuze genoeg trouwens). Ons oog viel op Canel y miel. We waren heel blij dat we daar zijn beland, want deze mensen hebben ons echt super goed geholpen, en hebben ons zelfs soms gevoerd. Die avond hebben we alles gepland voor de volgende dag. Daarna zijn we bij een italiaan heerlijk en goedkoop gaan eten, en dan vlug, vlug naar een spa voor een massage. Ik vond het verschrikkelijk. Ik moest mij de ganse tijd inhouden om niet te lachen en ik spande mij de hele tijd op. De anderen vonden het wel ontspannend en vonden mijn reactie heel amuserend. :p we zijn daarna in ons bedje gekropen want we waren toch wel wat moe.

De volgende ochtend na een lekker ontbijtje zijn we gaan raften. In super sexy pakjes (veel te spannend, met een lelijke helm en een zwemvest) in een rubberen boot op een wilde rivier.

We hebben ons echt goed geamuseerd. We zaten natuurlijk wel in de boot met drie Hollandse meisjes. Op het einde echter had onze gids een rots over het hoofd gezien, waarop iedreen is gevallen. De meeste in de boot, maar ik en Kaat er natuurlijk uit. Het was eventjes moeilijk om terug in de boot te geraken, maar het is toch gelukt. Souvenirs aan deze trip: serieus verbrande schouders, een blauwe plek op mijn heup en geen foto’s. In de folder stond namelijk dat we een cd rom gingen krijgen met foto’s, maar dit bleek geen waar te zijn. We hebben aan een paar mensen die foto’s hebben genomen ons e-mail adres gegeven dus misschien krijgen we er nog een paar. Laten we maar hopen.

In de namiddag zijn we gaan paardrijden, suuuuuuuuuuuper prachtig uitzicht trouwens. Echt niet normaal. Resultaten van deze trip, blauwe en stijve achterwerken, serieus geshaked, maar wel mooie foto’s.

’s avonds begon het toch wel niet te gieten zeker. We waanden ons bijna terug in België. Maar bon, we hebben er ons toch doorgesleept om naar de hete bronnen te gaan. Het was er een gedring van jewelste. Maar de hete bron was echt heet (meer dan 40 graden). De regen kwam heel goed van pas om af te koelen. Daarna zijn we gaan schoppen. Eindelijk wat souvenirs gekocht. Lekkere warme truien van alpaca wol, T-shirt voor de broertjes, sokken, portefeuilles, broeken,… noem maar op. (Onze portemonnee is na dit weekend al serieus wat leger).

Daarna zijn we weer lekker gaan eten, en om de avond af te sluiten een lekker ijsje. We hebben ook nog wat melcoche gekocht. Een plaatselijk snoepgoed, dat nog niet zo slecht smaakt. Het is een soort van caramellig iets (het is tevens de bijnaam van een van de honden hier in huis). Het wordt gemaakt als volgt. Ze maken een soort deegje, waarna ze het rond een haak gooien en blijven rekken tot het goed is.

Na een heerlijk warme douche, zijn we gaan slapen, want de volgende dag moesten we om vijf uur opstaan om om zes uur de bus terug te nemen. Een helse zeven uur durende rit, door de Andes.

Eindelijk terug aangekomen zijn we nog wat gaan slapen want we hadden de nacht.

Dat waren onze avonturen voor van de weekend.

En ohja, we zijn donderdag gaan dansen en nu staan we blijkbaar in de krant. :p die gaan we sebiet meervuldig gaan kopen.

Tot de volgende keer folks.

Kus van Ayla en Kaat

dinsdag 5 oktober 2010

keizeren en verlossen

Gisteren hebben we de nacht gewerkt :)

's Middags hebben we de hele middag nog wat buiten gelegen in hangmat, in het zwembadje, op skype geweest, ... Rond vijf uur zijn we dan vertrokken naar Mall Del Sol, een groot winkelcentrum (zoals andere) waar we nog niet geweest waren. We wilden daar info gaan halen voor ons reisje naar galapagos, maar bleek dat die infostand daar niet was. We zijn daar dan iets gaan eten, hebben nog wat rondgesnuisterd in de winkels, hebben belegde broodjes en redbull gekocht om de nacht door te komen en pakten de taxi naar het ziekenhuis. Spannend! onze eerste nacht :)

We kwamen toe en de zaal lag vol ... Yes! maar toen we even verder keken zagen we het volgende: in totaal lagen er twintig vrouwen, een vier voor gewone bevallingen, zestien met miskramen en vrouwen die voor sectio kwamen wegens complicaties. Oke, er zou dus weer niet teveel gedaan kunnen worden deze nacht.

We keken wat rond in de zaal, maakten wat praatjes met vrouwen van daar, Ik mocht eens een inwendig onderzoek doen, ... Toen ineens kwam Laura een beetje bleekjes bij ons en ze was wat in de war: een van de vrouwen had in de zaal een miskraam. Een klein mensje (zelfs nog niet) van een goeie 13 weken, een kleine drie maand zwanger. Wat hadden de verpleegsters gedaan? Ze hadden het wezentje op een doek gelegd, en aan het voeteinde van het bed van de vrouw gelegd, en dat was het dan.. Die vrouw lag daar, ik weet niet hoe je je als vrouw op dat moment moet voelen. We zagen ook een vrouw liggen die aan de monitor lag, waar we harttonen en weeën op kunnen zien. De normale hartslag van een baby is ongeveer tussen de 110-150/min, en de baby hier had een hartslag van 230/min! het kon bijna niet op het blaadje die uit de machine komt en die alles registreert. De vrouw kreeg dan een spoedkeizersnede, maar veel spoed was er in het begin niet.. ze werd op het gemak naar de sectiozaal gevoerd, kreeg rustig haar epidurale verdoving, ... Er zijn altijd drie mensen die hier de keizersnede uitvoeren: twee dokters en een helpend persoon om de instrumenten aan te geven. ik mocht helpen instrumenteren :) yes! werk! oke, ineens gingen ze supersnel! het kind werd geboren, het weende niet, en het werd onmiddelijk meegegeven naar de ruimte waar de opvang van de pasgeborenen gebeurd. Daar doen ze ook reanimatie enzo. Ayla was mee met de baby en ik bleef uiteraard bij de keizersnede, aja want ik was helemaal steriel aangekleed en was aan het 'helpen' aan een operatie :) Martine bleef ook bij de keizersnede en hielp mij om de spaanse woorden voor de instrumenten soms wat in het nederlands te vertalen, zodat ik niet te veel stond te sukkelen. Het was nu de tweede keer dat ik mocht instrumenteren, maar de eerste keer daar heb ik niets van onthouden, nu dat martine alles duidelijk zei en uitlegde wat eerst en waarom, kan ik het makkelijker onthouden :) Ayla kwam terug en zei dat het baby'tje uiteindelijk toch beter geworden was en we vertelden het aan de mama. Toen de sectio gedaan was, ging ik naar het baby'tje kijken en het lag terug op de reanimatietafel. Het was grijs, blauw, bewoog niet, slap, ... Ze bleven het maar stimuleren en hartmassage doen en intuberen tot ze terug hartslag hadden. Gelukkig denken jullie, maar eigenlijk had het allemaal geen zin. Het kindje heeft nu veel afgezien, terwijl de dokters wisten dat het een hart-en longafwijking had en dat het niet leefbaar was, na twee uren zou het kindje sterven. In België zouden we in deze situaties heel anders te werk gaan. We zouden het kindje bij de ouders laten, we kunnen bij hen blijven als ze dat zouden willen, maar het allerbelangrijkste is dat het kindje omringd wordt door mensen die het graag zien, en dat het in die paar uur dat het geleefd heeft, niet moet afzien. Dit was allesbehalve het geval.. Hier zijn het de vrouwen alleen die binnenkomen om te bevallen, de mannen staan allemaal buiten en mogen pas van 12h tot 14h hun vrouw en kindje bezoeken de volgende dag. Ook als er een sterfgeval is, blijft dit het protocol, althans voor de mama, want als het sterft, hebben de ouders bijna nooit hun kindje gezien, laat staan aangeraakt, kennisgemaakt . Als een kindje geboren is en het leeft, blijft dat sowieso altijd in de zaal voor baby's gedurende twee uur, daarna mag het pas bij de mama. Dit bemoeilijkt het proces van verwerking en aanvaarding, Martine heeft daar al eens een protocol voor uitgeschreven van hoe men moet reageren, handelen wanneer zoiets gebeurd, maar daar hebben ze (vriendelijk) voor bedankt en dus blijft alles hoe het is. ik stond toe te kijken, serieuze bedenkingen te maken en ik kon het niet laten om te vragen wat het nu uithaalt om de baby pijn te doen, terwijl ze er misschien vijf minuten leven mee winnen. Ze keken eens raar en het haalde niets uit, maar dat was het enige wat ik kon doen en ik hoop dat ze daardoor misschien toch eens (al was het maar een seconde) nadenken over menselijke waarden. Ze zijn hier allemaal zeer Christelijk aangelegd, en ik ben liever dan iets minder katholiek aangelegd, maar ik weet tenminste wel welke waarden en normen er zijn, ik durf mijn hart wel laten spreken. Wat zij van Jezus leren, dat moet ik hier nog ontdekken. Ik denk niet dat Jezus vroeger banken en winkels ging overvallen, of bommetjes ging plaatsen. Ze hadden het kleine meisje dan eerst nog onder een zuurstofklok gelegd, (een soort afgesloten glazen box die ze over het hoofd van de baby zetten, en waar er zuurstof inkomt) maar het kindje kwam er echt niet door. alles was slecht. Uiteindelijk hebben ze het dan toch afgedaan, het hartje klopte maar heeel stil, bijna niet hoorbaar. Ik heb dan even al mijn moed samengeraapt en niet aan mijn eigen gedacht, maar aan mijn morele verplichtingen, aan het menselijke. Ik heb het baby'tje voorzichtig in een warm doekje gewikkeld, (zoals Jezus), heb het in mijn armen gepakt en ben ermee gaan neerzitten en heb de hele tijd haar lijfje goed vastgehouden, en haar in slaap gewiegd, om het mooi te zeggen. Ik heb iets langer dan een 1.5h denk ik met het kleine meisje in mijn armen gezeten, Ik wist dat het ondertussen in mijn armen gestorven was, ik voelde dat het kleintje kouder werd. Het is echt heel raar om zo een klein wezentje in je armen te hebben, machteloos ben je. Uiteindelijk heb ik het meisje terug in handen van de verpleegsters gegeven en ben ik naar de mama gegaan om te zeggen dat het veilig gestorven is, dat het geen pijn heeft gehad. Ayla en martine hadden haar al gezegd dat het gestorven was, maar ze was me heel erg dankbaar dat ik bij het kindje was en dat het niet alleen was geweest. De tranen liepen uit haar ogen en daar stonden we dan naar elkaar te kijken. Ik vond het heel moeilijk om woorden te vinden, maar ik denk dat op dat moment de tranen in mijn ogen haar meer vertelden dan wat ik uit mijn mond zou krijgen. Ik heb me dicht bij haar bed gesteld, we namen elkaar vast en zo bleven we even bij elkaar. Ze keek de ziel uit mijn lijf, maar niet op een slechte manier, ik zal die blik in haar ogen en het moment dat we daar samen stonden nooit vergeten. Of ik daar nu sterker uitkom, dat weet ik niet. Ik kan wel, (ook al is dat zeer moeilijk) aanvaarden dat mensen sterven, dat is altijd zo geweest en dat zal altijd zo blijven, de vraag 'waarom' probeer ik zoveel mogelijk te vermijden, want daar krijg je toch geen antwoord op. Maar de manier waarop iemand sterft, de laatste uren van die persoon, hoe klein ook, daar kan je als mens dikwijls wel iets aan doen om het menswaardig te maken. Ik denk dat ik niets anders voor dit kleintje kon doen, dan het een beetje liefde en warmte geven, en ik sus mezelf ook een beetje door het gedacht dat het kindje nu toch vredig kunnen sterven is. Wow, wat een uitlaat... dit had ik dus even nodig! we zaten toen nog bijlange niet aan de helft van onze nachtshift, dit zou een lange nacht worden..

Ik heb die nacht ook een bevalling mogen doen, maar de manier waarop dit hier gebeurd trekt toch ook niet altijd op veel. Er is niets, maar dan ook niets hetzelfde als hoe wij het geleerd hebben. Daardoor leek het alsof we echte sukkels zijn, die niets kunnen. Maar dat kwam omdat het deze nacht echt een hele boze vroedvrouw was. Martine heeft op voorhand gebeden dat zij niet de nacht zou hebben, maar zie maar weer dat Jezusje christus niet altijd zo een houvast is. Het was echt een vies mens! oke ,maar kheb toch mijn eerste bevalling gedaan hier. Ayla heeft er hier al twee gedaan :) Dit maakt voor mij een totaal van 18, nog 22 te gaan en ik maak kans om af te studeren (duimen duimen). Daarna hebben we elk nog een keizersnede geassisteerd en deze keer was wel alles goed met zowel mama als kindje, gelukkig :)

Tot de volgende, met meer verhalen...


vrijdag 1 oktober 2010

Update

hoi,

Hier een update wat er nu precies gebeurd is gisteren, voor zover wij het begrepen en juist doorgekregen hebben.

De president heeft een besparingsplan ingevoerd voor de politie. Voor de politie zelf houdt dit weinig tot niets in, maar zij werden slecht geïnformeerd en maar weinigen weten effectief wat het besparingsplan inhoud. Gewoon bij het woord besparingen zijn de politie massaal gaan staken. Op het nieuws kan je het moment zien waarop de president het probeert uit te leggen en aangevallen wordt, en hij op het balkonnetje gaat staan en zegt: "Hier ben ik, vermoordt mij maar!". eventjes een eigen comentaar: de president is een typisch heethoofdige en macho ecuadoriaan. Tijdens al dit is hij gewond geraakt aan zijn been waarop hij naar een ziekenhuis is overgebracht.

Ondertussen profetieerde de grootendeels arme bevolking van het land om op dievenpad te gaan. Gelukkig zijn er geen moorden geweest maar voor de rest valt de situatie wat te vergelijken met New Orleans ten tijde van de orkaan. De luchthavens van Quito en Guayaquil werden afgesloten.

Hier in Guayaquil zijn banken overvallen, tankstations leeggehaald, winkels leeggeroofd. Zelfs de groote winkelscentrums waar wij vaak gaan eten zijn leeggehaald. Ook veel winkels met elektronica zijn leeggeroofd. Ronald, de oudste broer, was tijdens het uitbreken van deze choas nog op zijn werk en moest terug naar huis komen. Hij kwam volledig overstuur terug thuis en had echt gevreesd voor zijn leven. Hij heeft ons direct verboden om het huis te verlaten. Toen was het ongeveer 11 uur hier. Voor de rest van de middag hebben wij hier gebunkerd. Ronald, abraham, laura (het duitse meisjes dat vorig weekend aankwam), martine (de belgische vroedvrouw die dinsdag aankwam), en ik en Kaat. Martha was voor de dag naar Quito en zit daar momenteel vast, maar is veilig.

Terug naar het ziekenhuis waar de president momenteel is. Het is hier nu ongeveer negen uur 's avonds. De politie probeert het zieknhuis binnen te dringen om de president te vermoorden, terwijl 500 militairen de president levend proberen buiten te krijgen. Dit was hier volledig live te zien en heeft ongeveer twee uur geduurd. Wij zaten op dit moment met zijn zessen in de keuken gespannen naar de tv te kijken. Op een bepaald moment zie je een auto geflanceerd door een tiental militairen het ziekenhuis verlaten. Daarop wordt er massaal geschoten (de militaieren schoten met rubberen kogels) door de "politie"?. Je ziet op de live beelden een militair neervallen, die blijkt later gestorven te zijn. Als de auto met de president verdwenen is, stoppen de geweerschoten. De president is direct naar het presidenteel paleis gegaan om daar een toespraak te geven, en de menigte wat op te zwepen (dit kunnen jullie in België ook zien denk ik) en de concurentie te beschuldigen. Waarop de menigte scandeerd dat die vermoordt moet worden. Toen hij op het balkon stond waren wij er van overtuigd dat hij zou neergeschoten worden, zeker toen wij hoorden dat er een groep politie maar en blok ver was. Gelukkig is dit niet gebeurd en was de hectische dag afgesloten na de toespraak.

Vandaag is de rust terug gekeerd. Hier in Guayaquil is de politie nog niet terug aan het werk dus wij blijven nog een dagje binnen.

eventjes nog een paar feiten. Niet alle politie heeft gestaakt, bijvoorbeeld in Cuenca (waar mijn ouders zitten) is er zo goed als niets gebeurd. Er wordt hier ook gezegd dat de overval op het ziekenhuis niet enkel de politie was, omdat er met machinegeweren is geschoten en de politie hier niet over beschikt. dit zal dus wel nog een staartje krijgen. Ook hadden wij juist de avond ervoor beslist om niet overdag, maar 's nachts te werken om meer te kunnen doen. Gelukkig want anders hadden wij dus nu nog altijd vastgezeten in het ziekenhuis.

Wij hopen hier dat de rust vlug terugkeert, en we buiten kunnen want we hebben bijna geen eten. :p wij zelf hebben weinig van de onrust gemerkt maar zijn dus veilig. Hier is het een rustige buurt.

Groetjes van ayla en Kaat, ik laat jullie weten als het weer in orde is hier.

donderdag 30 september 2010

Trouble in paradise

Hallo iedereen,

eventjes een dringende update. Ik weet niet of het bij jullie al in het nieuws is. Maar er zijn hier wat politieke problemen. eventjes uitleggen wat er blijkbaar gebeurd is. Correa (de president) heeft blijkbaar eisen van de politie geweigerd, hierop is de politie massaal in staking gegaan. Op dit moment is het hier een grote choas (blijkbaar). Er worden tankstations en banken overvallen. Het verkeer zit volledig vast en sommige delen van de stad zijn volledig afgesloten.

zonet is de tweede broer thuis gekomen. Hij moest door de stad met de auto. Ze gooien blijkbaar met stenen enzo...

Wij mogen het huis NIET verlaten. Ook niet naar het werk. Hier in het huis is het veilig. Wij zijn dus veilig. We zitten hier momenteel enkel vast.

Wij zullen jullie laten weten als we nog iets anders horen maar de communicatie loopt hier niet al te vlot.

Groetjes van ons