maandag 11 oktober 2010

Update stage

Hallo iedereen,
Hier zijn nog een paar stage verhaaltjes.

Ten eerste lijkt het alsof de vroedvrouwen en dokters ons eindelijk een beetje beginnen vertrouwen. Ze laten ons meer doen en bieden zelfs soms zelfs al dingen aan. Mijn teller staat op 4, die van Kaat op 5. Laten we hopen dat dit zo blijft voortgaan. Allemaal duimen voor ons dus.

We hebben deze nacht gewerkt en het was weer super rustig. Voor zover we begrepen hebben komt dit door een verandering in de wet, waardoor er meer “gratis” ziekenhuizen beschikbaar zijn. Vanaf vandaag zou er weer iets veranderen, waardoor er weer meer patiënten zouden moeten zijn. Laten we maar hopen. Want op dit moment is het echt rustig. Soms maar 3 patiënten tegelijk (waarvan er dan maar één is om effectief te bevallen).

Soms is het moeilijk om vriendelijk te blijven tegen sommige mensen. Zo zijn hier wat wij noemen “de gele mannekes”. Het is hun taak om de patiënten t verhuizen en om op te ruimen. Gisteren was er een geel manneke (dat trouwens heel open was over zijn homoseksualiteit, wat merkwaardig is, want dat wordt hier niet echt geaccepteerd), dat echt soms irritant was. Wanneer een vrouw bevalt worden er steriele doeken rond haar benen en op haar buik gelegd. Dit was een meisje van 16 dat de hele tijd om haar mama vroeg, en ze was echt al volledig uitgeput. Zij raakte de hele tijd de groene doeken aan, en de handschoenen van de dokter. Hierop neemt het gele mannetje haar arm vast en trekt die volledig naar achter. Ik dacht dat hij haar schouder ging ontwrichten. En op deze manier moest zij dan persen. Dat is soms echt moeilijk om te zien.

Wat hier ook moeilijk is, is dat niemand hier iets aan de moeder of aan de familie zegt als er iets mis is met de baby. Zo was er ook deze nacht een vrouw met een miskraam van 20 weken. Het baby’tje is levend geboren, maar later gestorven. 20 weken is gewoon veel te vroeg om te blijven leven. Dit is gebeurt rond 22-23h ’s avonds. Het bezoek uur is hier van 12h tot 14h ’s middags. Met als gevolg dat de ouders en de man van deze vrouw buiten moeten wachten zonder nieuws tot het bezoekuur van de volgende dag. Dit is echt heel moeilijk. Ook voor de vrouw zelf, die de hele tijd alleen is. Ik en martine zijn dan maar aan de ouders van de vrouw (de grootouders van de baby) gaan vertellen wat er gebeurd is. In feite mogen we dit zelfs helemaal niet doen. Maar ja…

We leren hier veel bij, en we zien veel dingen, maar soms is het wel eventjes slikken. En op andere momenten is het beter om een momentje weg te gaan omdat je het gewoon niet meer wilt zien.

Maar bon, er zijn ook weer veel leuke dingen gebeurd. We zijn dit weekend naar Baños geweest. Dit is een klein maar gezellig stadje in het midden van een prachtig berglandschap. Het is er heel toeristisch, en het is de ideale plek om aan extreme sporten te doen. Na een 7 uur durende busrit zijn we goed aan gekomen. We hebben direct naar een hostel gezocht (keuze genoeg trouwens). Ons oog viel op Canel y miel. We waren heel blij dat we daar zijn beland, want deze mensen hebben ons echt super goed geholpen, en hebben ons zelfs soms gevoerd. Die avond hebben we alles gepland voor de volgende dag. Daarna zijn we bij een italiaan heerlijk en goedkoop gaan eten, en dan vlug, vlug naar een spa voor een massage. Ik vond het verschrikkelijk. Ik moest mij de ganse tijd inhouden om niet te lachen en ik spande mij de hele tijd op. De anderen vonden het wel ontspannend en vonden mijn reactie heel amuserend. :p we zijn daarna in ons bedje gekropen want we waren toch wel wat moe.

De volgende ochtend na een lekker ontbijtje zijn we gaan raften. In super sexy pakjes (veel te spannend, met een lelijke helm en een zwemvest) in een rubberen boot op een wilde rivier.

We hebben ons echt goed geamuseerd. We zaten natuurlijk wel in de boot met drie Hollandse meisjes. Op het einde echter had onze gids een rots over het hoofd gezien, waarop iedreen is gevallen. De meeste in de boot, maar ik en Kaat er natuurlijk uit. Het was eventjes moeilijk om terug in de boot te geraken, maar het is toch gelukt. Souvenirs aan deze trip: serieus verbrande schouders, een blauwe plek op mijn heup en geen foto’s. In de folder stond namelijk dat we een cd rom gingen krijgen met foto’s, maar dit bleek geen waar te zijn. We hebben aan een paar mensen die foto’s hebben genomen ons e-mail adres gegeven dus misschien krijgen we er nog een paar. Laten we maar hopen.

In de namiddag zijn we gaan paardrijden, suuuuuuuuuuuper prachtig uitzicht trouwens. Echt niet normaal. Resultaten van deze trip, blauwe en stijve achterwerken, serieus geshaked, maar wel mooie foto’s.

’s avonds begon het toch wel niet te gieten zeker. We waanden ons bijna terug in België. Maar bon, we hebben er ons toch doorgesleept om naar de hete bronnen te gaan. Het was er een gedring van jewelste. Maar de hete bron was echt heet (meer dan 40 graden). De regen kwam heel goed van pas om af te koelen. Daarna zijn we gaan schoppen. Eindelijk wat souvenirs gekocht. Lekkere warme truien van alpaca wol, T-shirt voor de broertjes, sokken, portefeuilles, broeken,… noem maar op. (Onze portemonnee is na dit weekend al serieus wat leger).

Daarna zijn we weer lekker gaan eten, en om de avond af te sluiten een lekker ijsje. We hebben ook nog wat melcoche gekocht. Een plaatselijk snoepgoed, dat nog niet zo slecht smaakt. Het is een soort van caramellig iets (het is tevens de bijnaam van een van de honden hier in huis). Het wordt gemaakt als volgt. Ze maken een soort deegje, waarna ze het rond een haak gooien en blijven rekken tot het goed is.

Na een heerlijk warme douche, zijn we gaan slapen, want de volgende dag moesten we om vijf uur opstaan om om zes uur de bus terug te nemen. Een helse zeven uur durende rit, door de Andes.

Eindelijk terug aangekomen zijn we nog wat gaan slapen want we hadden de nacht.

Dat waren onze avonturen voor van de weekend.

En ohja, we zijn donderdag gaan dansen en nu staan we blijkbaar in de krant. :p die gaan we sebiet meervuldig gaan kopen.

Tot de volgende keer folks.

Kus van Ayla en Kaat

Geen opmerkingen:

Een reactie posten